De gewenste vetrol

We mogen ze ‘gewoon’ Hanneke en Ivonne noemen. Het komische duo tegenover ons heeft ervoor gezorgd dat we onze problemen even vergeten zijn. Eén van de twee verpleegkundigen heeft zojuist de echo uitgevoerd en de ander gaat nu uitleggen hoe ik mezelf moet injecteren. Het is een gezellige boel waarbij de grapjes ons om de oren vliegen. Een verademing in vergelijking met de vorige deprimerende afspraken. Mijn vriend is meegekomen om mij te ondersteunen en heeft daarbij ook aangeboden om te helpen met de injecties wanneer het mijzelf niet zou lukken.

Voor me liggen een aantal doosjes op tafel die ik voorafgaand aan de afspraak heb opgehaald bij de apotheek. ‘Deze is voor het stimuleren van de eicellen’ zegt Hanneke. Ze maakt het grootste doosje open waar een spuit en vooral heel veel naalden in zitten. ‘Je moet deze elke dag injecteren in je buik’. Ze laat zien hoe ik de spuit in elkaar moet zetten. Hierna is het de bedoeling dat ik het zelf ga doen. Ik schroef volgzaam de naald op de spuit, stel de juiste dosis in en ontbloot mijn buik. ‘Komen die Coronakilo’s toch nog van pas hè?’ zeg ik terwijl ik een vetrol vastpak. Hanneke en Ivonne gieren het uit. Na twee keer de naald richting mijn huid te hebben gebracht, lukt het me niet om door te zetten. Het voelt onnatuurlijk om mezelf te pijnigen en ik kijk hoopvol naar mijn vriend die naast me zit. Zijn strakke gelaatsuitdrukking verraadt onmiddellijk dat deze hulplijn voorlopig niet beschikbaar is. Ik zal het zelf moeten doen. Onder de aanmoediging van het duo tegenover me, zet ik bij de derde poging de naald in mijn buik. ‘Goed zo’ roepen ze in koor. Ik hoor mijn vriend voor het eerst uitademen sinds een aantal minuten. De naald is flinterdun en ik ben blij dat het meevalt. ‘Dit kan ik elke dag wel doen’ zeg ik opgelucht. Hanneke en Ivonne juichen van blijdschap.
‘Maar we zijn er nog niet’. Het tweede doosje wordt open gemaakt. ‘Deze injectie is voor het opwekken van je eisprong’. De naald lijkt minder aangenaam dan de vorige. ‘En na de inseminatie moet je deze vaginale pillen gebruiken, tweemaal daags’. Ik voel het kleine beetje romantiek tussen mijn vriend en mij de kamer verlaten.

Na de instructie geeft Ivonne ons nog een rondleiding op de nieuwe afdeling, zodat mijn vriend weet waar hij naartoe moet als hij zijn aandeel moet inleveren. ‘Dit zijn de kamertjes’. Ze spreekt op een rustige, bijna moederlijke toon. ‘Hier staan de doekjes en we hebben WiFi, mocht je dat nodig hebben’. Mijn vriend kijkt goedkeurend rond. Ik moet mijn lach inhouden. De ruimtes zien er schoon en klinisch uit en het is fijn om te weten dat er nog weinig gebruik van is gemaakt aangezien de afdeling nog maar een maand geopend is. Ik sla een informatieboekje open en lees dat de ‘mannenkamers’ geluidsarm zijn. De partner mag mee naar binnen mits er geen speeksel vermengd wordt met het zaad. Ik sein naar mijn vriend maar hij negeert mij opzettelijk. ‘Daarna mag je hier het potje plaatsen’ gaat Ivonne verder. Ze schuift een luikje open waardoor het achterliggende laboratorium zichtbaar wordt. ‘Dan wordt het gewassen, halen we alle winnaars eruit en mag je vriendin twee uur later bij ons komen voor de inseminatie’. Ik vind het een fascinerende gewaarwording en ik vergeet even dat het om onszelf gaat.
We nemen afscheid en bedanken het duo voor de plezierige ervaring. Ze doen het graag maar attenderen ons er wel op dat ze nog wat goede reviews nodig hebben. Om vervolgens weer in lachen uit te barsten.