Cursus: ziek zijn voor moeders

Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik vind het zowat het allerergste dat er kan gebeuren in mijn dagelijkse routine: ziek zijn als je moeder bent. Als het me overkomt, komt het ook altijd samen met een soort van paniekaanval. Zo van: Hoe in hemelsnaam ga ik dit fiksen???

Het loopt wel los

Om me heen had ik het al weleens gehoord; de bizarre hoeveelheid griepjes die je krijgt toebedeeld als je ouder bent van een jong kind. In mijn geval dacht ik wel dat het zou meevallen, want ik was eigenlijk nooit ziek, ik leefde gezond, dus hier zou het wel loslopen. Nou, niets bleek minder waar. In 2024 stond de teller op 4 maal buikgriep, 1 maal griep (duur twee weken) en ontelbare verkoudheden (die naadloos in elkaar overliepen).

Met één been ziek zijn

Maar goed, mezelf eens lekker overgeven aan het ziek zijn zat er niet in. Een deel van mijn lichaam lag in bed, hing boven een stoombadje of zat (of lag) voor de toiletpot. Het andere gedeelte functioneerde zuchtend en krakend tot het moment dat de kleine man ’s avonds op bed lag en ik weer met mijn hele lichaam kon instorten. De eerste keer dacht ik nog luchtig ‘dit hoort erbij’, maar toen ik me onlangs op oudejaarsdag weer niet goed voelde en ik weer de toiletpot van dichtbij bekeek, was ik er zo klaar mee dat de paniek ook toesloeg. Helemaal toen Teun, mijn vriend, ’s nachts zelf ook ziek werd. Ik hoopte heel erg dat de nacht wonderen zou verrichten, want samen ziek zijn was pas echt horror. 

Een lange dag

Die volgende ochtend zat ik met Pep, onze zoon, aan de ontbijttafel. Teun was nog te ziek en lag op bed. Pep at en ik deed alsof ik met enthousiasme een boekje voorlas. Oké, dit ging nog wel. Maar na het ontbijt wilde hij spelen. Met mij! Ik probeerde het eerst liggend vanaf de bank, maar daar nam hij geen genoegen mee. Hij kwam voor me staan met een blik die zei: “Wat lig jij hier? Ik wil dat je met mij meekomt, samen met mij een blokkentoren gaat bouwen, vervolgens nog een potje voetbal (of iets wat daarop lijkt) met me doet en als afsluiter nog een boekje met me leest”. En hoe meer ik probeerde mezelf er makkelijk vanaf te maken, hoe meer Pep in de ankers ging. Niets was meer goed, met huilbuien van hem (en mij) tot gevolg. Een escape naar opa en oma was er ook niet, want die waren ook ziek. En onze vaste oppas lag met een kater op bed, want hé het was nieuwjaarsdag. O boy, dit wordt een erg lange dag…

Mijn gedachten gingen uit naar mijn vriendin, die er heel bewust voor koos haar kind in haar eentje op te voeden. Ik wist al dat ze dapper en sterk was, maar nu voelde ik dat tot in de puntjes van mijn tenen. Respect dus voor alle alleenstaande ouders. Maar ik dacht ook aan alle wensouders en ouders die een kindje missen, die zonder kindje aan de ontbijttafel zitten en dolgraag in mijn schoenen zouden staan. Ziek of niet ziek. En ik dacht aan de relatie van mij en Teun. We zeggen het weleens gekscherend tegen elkaar, dat we op een mini fabriekje lijken, waar alles feilloos doorloopt omdat we elkaar zo goed aanvullen en er allebei ‘echt’ zijn. We maken er geen woorden aan vuil, het gaat gewoon zo. Maar nu dat fabriekje tijdelijk even buiten werking was, was dat extra voelbaar. We waren allebei heel blij toen het 19.00u was en Pep naar bed kon en wij weer konden instorten. 

Toch eens kijken of hier een cursus voor bestaat… iemand tips? ;-)

Instagram: @annekedekort_atwork