Ben ik wel de moeder die ik wil zijn?

Toen mijn dochter was geboren snapte ik niet zo goed wat iedereen bedoelde met “moederschap is het zwaarste wat er is”. “Je hele leven veranderd”. Alles verliep zo vanzelf en soepel, alsof ze er altijd al was geweest. Oké ja mijn hele leven was inderdaad anders maar niet op de negatieve manier waar ik voor gewaarschuwd was. Voor mijn gevoel danste ik zo door het moederschap heen en ik ervaarde totaal geen onzekerheden. Ik voelde me zo ontzettend goed en sterk als moeder. 

Inmiddels was mijn dochter een paar jaar oud en nog steeds voelde ik me volledig in mijn kracht staan als moeder. Niks of niemand zou daar ooit verandering in kunnen brengen. Tenminste, dat dacht ik. Natuurlijk vond ik het af en toe wel zwaar en vond ik sommige dingen moeilijk maar het ging gewoon echt allemaal vanzelf, zonder over na te denken. 

Mijn dochter werd weer wat jaartjes ouder en haar gedrag veranderde, ze kreeg vaker een grote mond, wilde meer vrijheid, ging mij vaak uittesten en ik wist totaal niet wat ik er mee aan moest. Ineens werd ik wél onzeker en lag ik nachten wakker, te malen. Hoe moet ik dit aanpakken? Doe ik het wel goed? Heb ik te hard geschreeuwd tegen haar? Ik merkte ook dat ik steeds vaker en gemakkelijker mijn grens over ging. Ik had eerst nog nooit geschreeuwd tegen haar want ik wist dat het niks zou oplossen maar nu merkte ik dat ik wel vaak schreeuwde. Puur uit machteloosheid natuurlijk, maar dat maakt het nog niet oké. 

Ik ben me heel erg bewust van mijn gedrag maar soms heb ik mezelf niet in de hand, vaak is dit als ik moe en overprikkelt ben. Ik zeg altijd sorry tegen haar als ik heb geschreeuwd maar toch blijf ik achter met een immens schuldgevoel. De angst dat ik haar “verpest” speelt dan ook op. Het is echt niet zo dat ik elke dag tegen haar schreeuw hoor! Maar het gebeurd vaker dan ik zou willen. 

We hebben het natuurlijk ook heel erg vaak superfijn samen. Ik heb een hele hechte band met haar en ik voel haar fijnloos aan. Misschien vind ik het daarom wel extra erg dat we soms zo ontzettend kunnen botsen. Ik vraag me dat vaak af: wat is het precies dat mij zo triggert om zo te reageren? Hoe kan ik dit voorkomen? Wat doe ik verkeerd? Waarom is het nu ineens wel zo zwaar? Waarom luistert ze niet? Waarom is ze brutaal? En vooral, waarom reageer ik daar zo heftig op? Er zit natuurlijk altijd een laag onder. Als het bijvoorbeeld in het openbaar gebeurd ben ik bang dat mensen denken: nou, zij heeft haar kind ook niet onder controle of iets dergelijks. Ik zou me daar niet druk om moeten maken maar echt, mijn hoofd maakt soms overuren.  Ik denk er zóveel over na. 

Het zorgeloze wat ik de eerste jaren ervaarde is weg. Alsof het opvoeden eigenlijk pas écht begon toen ze ouder werd. Zo krachtig en sterk als ik me elke dag voelde, zo verward en onzeker voel ik me nu af en toe. Het is zo’n rollercoaster. 

Nu snap ik het. Wat is het soms zwaar en wat heb ik het onderschat. Vooral met twee kinderen ervaar ik het moederschap echt als de grootste uitdaging ooit. Ik vind het soms niet leuk, soms zijn er dagen dat ik voor mijn gevoel de hele dag “politie agentje” moet spelen. Dat ik echt denk: wat zullen de buren wel niet van mij denken? Ik lijk wel een viswijf op de markt. 

Afijn, de conclusie is dus eigenlijk: ik doe maar wat. Soms doe ik dingen waarvan ik denk, top aangepakt en soms doe ik dingen waarvan ik denk; hoe kom ik daar nou weer bij? What was I thinking.. ja ik faal soms. Soms huil ik in de gang terwijl de kinderen in de woonkamer zijn. Soms schreeuw ik in een kussen en denk ik: wanneer is deze dag eindelijk voorbij? 

Wat mijn reactie ook is geweest, ik probeer wel altijd te reflecteren daarna; waarom is dit gebeurd? Wat had ik anders kunnen doen? Of juist, wat deed ik goed? Ik oefen dit trouwens ook altijd met mijn dochter. Ik denk dat een stukje bewustwording heel erg belangrijk is. Accepteren dat het soms ruk is en dan weer proberen om de beste versie van jezelf te zijn. En die beste versie is dus ook een mens met gevoelens en emoties. Een mens die het soms allemaal niet meer weet. 

En lief persoon die dit leest, je bent dus niet alleen als je soms in bed ligt en baalt van jezelf. Je bent niet alleen als je het soms niet weet en maar wat doet. Opvoeden is oprecht het moeilijkste wat er is vind ik nu! Maar je bent ook niet alleen als je wel denkt: hey, ik doe het eigenlijk super goed. Zolang je altijd maar beseft dat je een mens bent en geen robot. Gevoelens en emoties mogen er zijn! Ik denk stiekem dat we allemaal maar wat doen. 

En, dikke shout out naar de buren die doen alsof ik net niet als een viswijf tegen m'n kinderen heb staan schreeuwen. We’re in this together! 😜