“Amber, ik hoor geen harttonen meer”

Na enkele tijd krampen in mijn buik te voelen besloot ik gisteren om onze vroedvrouw op te bellen ☎️

Bezorgdheden en daarmee 24/7 bij je vroedvrouw terecht kunnen is echt een luxe, amai! 👌

En zo begreep ze de bezorgdheden en mochten we meteen langskomen.

Na een ritje van zee naar huis toe, kwamen we aan.

Bloeddruk wat hoger dan normaal, maar voor de rest waren de eerste metingen in orde.

Oke, op de tafel gaan liggen, buik ontbloot en nu eens luisteren. Gelleke erop, doppler bovengehaald en ze ging aan de slag.

Eerst hoorden we mijn hartslag, zoals altijd ☺️ ik herinner me nog van de zwangerschap van Milou dat ze die van Milou daarna altijd heel rap vond. Deze keer liep het anders 🫥 ze bleef zoeken, wat meer naar boven, wat meer naar beneden, de zijkanten, geen enkel plekje bleef gespaard.

Ik staarde naar het plafond, het leek een eeuwigheid te duren en dan werd alles rondom mij stil.

Haar hand raakte mijn arm en de woorden “ik vind geen harttonen” vielen.

Mijn wereld stond stil, de pijn die door mij ging was onbeschrijfelijk 💔 ik huilde, zachtjes, want Milou was er ook bij en ergens durfde ik mijn gevoelens (die er echt wel mogen zijn) niet te laten zien aan haar…

We werden doorverwezen naar het spoed, waarvan de vroedvrouw hen reeds op de hoogte bracht dat we eraan kwamen. De gynaecoloog van wacht stelde eerst wat vragen, trok dan meteen het echo-toestel tot bij ons en ging meteen aan de slag.

Ik zag zo de spanning van haar af glijden als ze zei “ah, oh kijk, daar is het hartje en ik zie het kloppen!” ❤️ nadien liet ze het ook horen en mijn ogen liepen opnieuw vol tranen.

De reden waarom we het hartje niet hoorden met de doppler is nog steeds een groot vraagteken, maar de echo bevestigde dus wel dat er nog leven was 🙏

Rusten en medicatie. Dat is het voor nu.

Maar bovenal dankbaar 🩷