3 weken geleden
Alles is een fase
De dagelijkse mantra voor ouders
Hoe lang blijft dit zo? Help, gaat dit ooit nog over? Wat doe ik verkeerd? Zie ik iets over het hoofd? Je kent het vast wel, van die fases waar je kind doorheen gaat, maar waar jij als ouder vertwijfeld staat toe te kijken aan de zijlijn. Soms moet je erom lachen en soms werkt het je op je zenuwen. Hier een gratis tip van mij ;-)
Nachtbraken
Net toen we lekker op dreef waren en we de fase hadden bereikt waarop onze zoon ‘s nachts al enkele maanden doorsliep, begon het opeens. We zagen ’s nachts elk uur van de klok. Onze zoon huilde zonder duidelijke reden. In het begin checkten we of hij het niet te warm/koud had. Had hij misschien gepoept? Zou hij honger hebben? Om tenslotte maar gedachteloos, na nachten nauwelijks geslapen te hebben, zijn speentje te geven en terug naar bed te gaan, tot de volgende huilbui weer begon. En toen, na 2,5 week stopte het opeens. Hij sliep weer door. Alleen ik niet. Nu werd ik wakker, keek op de klok en vroeg me af waarom ik hem nog niet had gehoord. Zucht...
Het leed dat eten gooien heet
De eerste hapjes. Zo zeg, die gaan goed. Ik kreeg de tip om te starten met groente en pas als dat goed ging te starten met fruit. Best logisch, aangezien fruit meestal wel in de smaak valt. Dus zogezegd, zo gedaan. De weken die volgden bouwden we de smaken en hoeveelheden geleidelijk op. Onze zoon vond mijn zelfgemaakte prakjes overheerlijk. Totdat hij besloot; “daar komt ze weer aan met dat groene prutje”. Zijn mond ging dicht, lippen stijf op elkaar. Toen ik maar bleef aandringen met het lepeltje deed hij zijn mond toch open en net toen ik met het lepeltje bij zijn mond was haalde hij uit met zijn handje en lanceerde de lepel met inhoud op de vloer. Mijn geïrriteerde gezicht vond hij blijkbaar grappig, want het bezorgde hem een enorme lachbui. Avond na avond herhaalde dit tafereeltje zich. Net toen ik me begon af te vragen of dit ‘normaal’ was en een andere tactiek wilde gaan proberen, besloot hij om weer ‘gewoon’ te gaan eten. Niet te volgen…!?
Op ontdekkingstocht
En dan die fase dat ze gaan staan en ontdekken dat ze dingen kunnen zien die ze voorheen niet zagen en deze dingen ook kunnen aanraken. En pakken dus. Eindeloos pakten we dingetjes weer uit zijn hand. Zette deze spulletjes weer op hun plaats en zeiden: “Dit is van papa en mama. Niet van Pep”. Wij zeiden in deze fase zo vaak het woordje nee, dat onze zoon zelf al ‘nee’ schudde met zijn hoofd als hij naar iets keek waar hij niet aan mocht komen. Best grappig wel. Inmiddels gaat dit goed hoor, maar de kerstboom vond ik toch wel een dingetje. Die glazen kerstballen zijn namelijk best gevaarlijk als hij er eentje laat vallen. Ik besloot dus om dit jaar nieuwe kerstballen te kopen, van plastic. En wat denk je… hij kijkt er niet naar om en doet niet eens een poging om een kerstbal uit de boom te halen. Pff...
Onnavolgbaar zijn ze, die kleine mensjes. En ik leer er veel van. Mijn doorzettingsvermogen groeit, net als mijn creativiteit en geduld. En als ik bijna mijn geduld lijkt te verliezen roep ik even hardop ‘alles is een fase!’
