Alles in mij zegt dat het foute boel is

Als Anna ziek is, is ze vaak nog best vrolijk. Ze slaapt dan meer en kan wat hangerig zijn, maar zoals Anna nu is, kennen we haar niet. Vannacht heeft ze gespuugd in bed. We nemen haar even mee onder de douche. Ze kijkt wat grauw, maar misschien is dat het licht. Ik maak er voor de zekerheid wel even een foto van. 

In de ochtend krijgt het jammeren van gisteren een andere dimensie. Het lijkt wel of ze de kracht niet heeft om te huilen, mijn moederhart breekt. Mark is klussen voor NL Doet, ik bel hem en we spreken af dat ik Anna in bed leg. Als ze er niet beter aan toe is als ze wakker wordt, neem ik contact op met de huisartsenpost. Ik leg Anna in bed, maar vertrouw het echt niet. Dus ik pak de telefoon, geef bij de huisartsenpost aan dat ik het echt niet meer vertrouw en mag meteen komen. 

Eenmaal bij de huisarts heeft Anna nog steeds niet geplast. Ik kleed Anna uit, we zien een klein vlekje op haar linkerschouder. Thuis was me dit nog niet opgevallen. Op de foto’s van die nacht zijn ze er nog niet. Weer zijn er voor de huisarts geen echte alarmbellen, maar ze kan er de vinger niet helemaal op leggen en vertrouwt op mijn moedergevoel. Ik word doorgestuurd naar de kinderarts.

Anna ligt in haar luier op de behandelbanj van de huisartsenpost en eigenlijk moet ik buitenom, maar er is iemand zo lief om met mij binnendoor te lopen. Als ik boven kom, word ik opgevangen. Anna wordt aan de monitor gelegd en al gauw komt de kinderarts kijken. Ze werpt een blik op Anna en heeft meteen het idee dat het om een bacteriële infectie gaat. Ze prikken een infuus, willen Anna vullen en een brede antibiotica toedienen. Eerst vullen, dan de antibiotica zegt ze. De verpleegster kijkt haar en zegt resoluut, nee hoor dat kan tegelijk. De snelle diagnose en het snelle handelen van deze kinderarts en verpleegkundige kunnen zomaar eens het leven van Anna gered hebben.

Anna wordt gevuld. Ik heb geen idee wat het inhoudt, maar wil alles weten. Ik wil het begrijpen. Anna is op dat moment al zo ziek dat haar bloedvaten lekken. Hierdoor kan haar lichaam de bloeddruk niet op peil houden. Door haar vocht toe te dienen worden de bloedvaten voldoende gevuld en zal de bloeddruk toenemen. Vandaar dat ze ook zoveel dronk en niet plaste. 

De brede antibiotica heeft ervoor gezorgd de bacterie daar op dat moment al bestreden werd. Bloedkweken zijn afgenomen om te bepalen om welke bacterie het gaat en Anna haar bloedwaarden te checken. De ontstekingswaarden blijken veel en veel te hoog. Dit is niet zomaar een infectie, dit maken ze zelfs op een kinderafdeling niet vaak mee. 

Het is me wel duidelijk dat Anna voorlopig even in het ziekenhuis blijft. Ik bel Mark dat hij beter maar even deze kant op kan komen. Mark laat alles vallen en komt onze kant op. Ik bel mijn moeder en barst in tranen uit. Ergens ben ik opgelucht. Opgelucht omdat mijn gevoel het toch goed had. Maar mijn moederhart breekt om mijn meisje zo te zien en ik ben bang. Maar we zijn het ziekenhuis, ze is in goede handen, nu komt het goed.. Niet wetende wat er nog komen zou.