We kunnen alleen nog maar huilen...

Dinsdag 9 januari t/m donderdag 11 januari

Vandaag zijn we beide vroeg bij Mees in het ziekenhuis. Als we binnenkomen is Mees net wakker, hij heeft goed geslapen zegt hij. De verpleegkundige geeft aan dat hij wel veel wakker is geweest, ook omdat ze de wondzorg moesten doen, Mees zegt daar zelf niets over.

Als ze de ochtendzorg en wondzorg willen doen gaan wij, in overleg met Mees, even weg, Mees krijgt wat slaapmiddel en heeft er zo, zo min mogelijk last van. Het is erg complex en de zorg duurt door alle wonden lang.

We spreken daarna met een arts die er door de verpleegkundige is bij gehaald om even mee te kijken naar de wonden. Zij is zichtbaar geschrokken. Mees heeft vannacht meerdere bloedtransfusies gehad, maar hij houdt niets binnen. Mees verliest zorgelijk veel bloed en vocht, het is letterlijk dweilen met de kraan open.

Haar boodschap is daarna, als Mees niets binnen houdt, kunnen we niets meer voor hem doen. 

De medicijnkast is leeg…

Dan zien we op de monitor dat zijn hartslag een flinke dip maakt, zou dit het nu dan al zijn, nee toch???

Wij barsten beide in tranen uit, neeee, dit kan niet, niet Mees, niet onze Mees.
Zo stoer, dapper en sterk. Zo keihard aan het vechten, het is zo oneerlijk allemaal.

Mees zijn hartslag en bloeddruk herstellen zich en hij valt weer in slaap. De artsen gaan nog een keer met elkaar in overleg, ook met de oncoloog, mogelijk hebben zij nog iets in hun medicijnkast wat Mees kan helpen.
Maar eigenlijk weten we diep van binnen het antwoord al…

We laten onze naaste familie naar het ziekenhuis komen en blijven dicht bij Mees, heel dicht bij Mees. Aan het einde van de dag komt het punt dat de verpleegkundige Mees klaar wil maken voor de nacht, wij mogen in het ziekenhuis, op de IC, naast Mees blijven slapen. Maar voor onze familie is het advies toch naar huis te gaan.

Niet wetende wat de nacht ons zal brengen.
Iedereen neemt afscheid van Mees en wij gaan de nacht met hem tegemoet.
Papa in het bed naast Mees, ik op een stretcher.
De monitor wordt uitgezet zodat we daar niet steeds meer van schrikken.
Tot middennacht heeft Mees nog wel wat te zeggen, losse woordjes en dat hij dorst heeft, daarna valt hij in slaap. Het lukt ons ook om toch wat uurtjes te slapen, met het vertrouwen van de arts en verpleegkundige dat ze ons echt wakker maken als er iets is of als er iets veranderd in de situatie.

Mees is heel de nacht rustig geweest, zijn hartslag en bloeddruk zijn stabiel gebleven en hij lijkt comfortabel met de medicatie die hij nu krijgt. We laten de volgende ochtend onze familie weten dat we de nacht zijn doorgekomen en zij komen allemaal weer naar het ziekenhuis.

Het is zo zo zo onwerkelijk allemaal, dat je afscheid moet nemen van je kind, maar niet wetende wanneer, dat we maar zitten af te wachten naast z’n bed. Onze emoties schieten van links naar rechts, we weten niet wat de dag ons gaat brengen.

De artsen hebben woensdagochtend nog een overleg gehad en praten ons daarna bij.
Met de minimale medicatie tegen de pijn is Mees nog steeds tussendoor wakker, dat is ergens heel fijn, want dan hebben we nog contact met hem.
Het beperkt zich alleen tussen roepen om mij en dat hij dorst heeft.
De arts geeft aan dat ze de medicatie nog verder gaan ophogen omdat ze vinden dat Mees nog steeds oncomfortabel is tijdens de zorg en dorst blijft houden. Als Mees dan verder in slaap gebracht wordt, is verbaal contact niet meer mogelijk…

Eind van de middag neemt weer alle familie afscheid van Mees, ook Juul geeft hem nog een dikke kus en een knuffel. We weten niet wat de avond en nacht ons gaan brengen.
Wij blijven weer bij Mees, papa deze keer op de stretcher, ik op het bed naast Mees.
Slapen lukt me niet echt, ik lig continu naar Mees zijn ademhaling te luisteren.
De verpleegkundige drukt me op het hart dat ze ons echt wakker maakt als er iets veranderd in de situatie. Ik val kort even in slaap en schiet om 2.15 uur wakker.
De arts en verpleegkundige staan aan het voeteneind te overleggen, ik hoor dat Mees zijn ademhaling is veranderd, papa wordt ook wakker gemaakt.
Ik kruip nog dichter tegen Mees aan, neem hem in mijn armen en praat zachtjes tegen hem. Dan gaan nog een keer zijn ogen open, hij kijk mij recht in mijn ogen aan en blaast dan zijn laatste adem uit…

Onze allerliefste Mees, zo dapper, zo stoer, zo mega sterk. Tot de laatste seconde gevochten voor wat hij waard is. Onze SuperMees.

We kunnen alleen nog maar huilen.

Dag lief vriendje, we gaan je zo ontzettend missen…