Wat het astma traject met onze kinderen doet.. (part 2)

Het jaar dat Xamm 4 jaar werd, het moment waar we lang op hebben gewacht. Het jaar waar we hoopte op meer duidelijkheid. Het jaar waar we hoopte op een officiële/definitieve diagnose, zekerheid, duidelijkheid, een gevoel van acceptatie. Het jaar waar Xamm zijn onderzoeken krijgt, om te kijken wat er aan de hand is of er meer aan de hand is dan de diagnose atsma en de allergieën die hij heeft. 

Xamm wordt opgeroepen voor zijn onderzoeken. Xamm zijn oproep is voor een dagopname in het sophia ziekenhuis. Dit valt samen met ons weekendje weg. We laten ons weekendje weg doorgaan en beslissen om vanuit daar op en neer te rijden naar Rotterdam. Mijn man blijft met de jongste achter en ik ga met Xamm mee voor zijn onderzoeken. We kiezen er bewust voor om Xamm pas 2 dagen van te voren te vertellen van de onderzoeken. Dit omdat Xamm een emotioneel ventje is, veel droomt, als hij wakker word, gelijk aan staat en een hoofdje heeft dat de gehele dag niet stil staat. 

We bespreken alles met hem van te voren, stap voor stap. Hij stelt zijn vragen, wij geven antwoord, waar we antwoord op kunnen geven. Waar we geen antwoord op kunnen geven, proberen we op te zoeken en anders schrijven we de vraag op zodat we die de volgende ochtend kunnen stellen. We kijken de filmpjes, waarbij te zien is wat er gaat gebeuren. Ook geven we aan dat het soms net iets anders kan lopen maar in groten lijnen wel hetzelfde gaat. Dit filmpje vind hij fijn om te zien en heeft hij een aantal keer bekeken. 

De ochtend van de dag waarop het gaat gebeuren. Xamm wordt wakker en maakt mij wakker, mama het is zo ver. Die woorden vergeet ik niet meer. Ook hij wacht al lang op deze dag. Het getal 4 heeft ook hij lang op moeten wachten. Hij heeft vaak gehoord als je 4 bent, kunnen we de onderzoeken doen, als je 4 bent kan je naar de basisschool, als je 4 bent zal het longfunctie onderzoek makkelijker worden, als hij 4 is ....... als hij....... 

Als hij..... hij is nog zo jong als hij 4 is.... 

Als hij 4 is weet hij precies welke kleren hij aan wilt. Hij wilt zijn superhelden broek aan met daarop zijn 4 superhelden T-shirt. 'Want weetje mama, superhelden moeten ook wel eens een prikje en die kunnen dat ook dus ik kan dat ook want ik ben ook een superheld toch?' ZEKER! Ben jij ook een superheld zeg ik met een brok in mijn keel, mijn superheld!! 

Aangekomen in het ziekenhuis melden we ons bij de balie waar Xamm gelijk zegt dat hij een superheld is. Waar een lieve mevrouw gelijk inspeelt op zijn fantasie en met ons mee loopt. Ze legt uit wat ze gaat doen en Xamm gaat helemaal op in zijn fantasie over superhelden die ook prikjes nodig hebben als ze gewond zijn geraakt. De verpleegkundige gaat helemaal mee in zijn verhaal en geven aan dat hij bij mag komen zitten, smeren een verdovingszalfje op, wachten even en geven aan dat ze een prikje gaan zetten als hij er klaar voor is. Xamm zegt klaar voor en ze zetten het infuus, ze laten het allemaal stap voor stap zien en Xamm zegt heel stoer kijk mama dat is mijn bloed. Ze doen een hard plankje tegen zijn arm aan zodat hij zijn arm niet meer kan buigen en een verbandje er om heen. Xamm zegt heel zachtjes, mama ik ben blij dat het voorbij is want het was niet heel fijn maar ik heb het wel gedaan net als een superheld. Dat is ons kleine manneke. Ik geef hem een knuffel en een kus en zeg zo is het! Op naar het volgende superheld! 

Aangekomen bij de scan oogt Xamm nog oke en zit nog in zijn fantasie over de superhelden. Ik zie wel aan hem dat hij wat onrustig word, stelt wat vragen en houdt mijn hand stevig vast maar toch loopt hij gemakkelijk achter de mevrouw aan.. De mevrouw legt alles uit, hij kijkt me af en toe aan. Zijn infuus wordt aangesloten, hij mag gaan liggen op de tafel, ik ga in kleermakerszit boven zijn hoofd zitten en hij geeft zijn handen aan mij. Hij word in de machine geschoven, ze benadrukt dat hij echt heel stil moet liggen en ik voel heel zijn lijfje aan spannen. Ik schrik hier van, hij knijpt zo hard in mijn handen, daar was ik niet op voorbereid.. Naïef van mij!

Ik geef aan dat de machine zo aan gaat en dat dit herrie maakt, Xamm geeft aan dat hij het begrijpt. De machine gaat aan en Xamm schrikt heel erg, weer spant heel zijn lijf aan en iedere keer als ik denk dat hij niet harder kan knijpen, knijpt hij harder. Hij word een aantal keer in en uit de scan geschoven. Als hij voor de 6 keer uit de scan geschoven word, mag hij recht op gaan zitten. De mevrouw die ons helpt komt naar ons toe, Xamm kijkt haar aan, ze pakt zijn arm om zijn infuus eruit te halen en zegt je bent klaar.

Xamm kijkt mij aan en kijkt haar weer aan en vraagt ben ik echt klaar? Jaa je bent klaar. Hij kijkt mij aan en zegt huilend, mama gaan we dan nu eindelijk naar huis. Ik vind dit geen leuke dag! Met tranen in mijn ogen, Ja lieverd we gaan!