Wat het astma traject met onze kinderen doet.. (part 1)
Gelukkig zijn we samen!
Xamm was 6 maanden oud toen hij voor het eerst opgenomen werd in het ziekenhuis in verband met benauwdheid. We hadden toen nog geen idee wat ons te wachten stond. We hadden er al helemaal niet bij stil gestaan dat het zo een lang traject zou worden, waarbij veel verschillende gevoelens naar boven zouden komen. Verdriet, boosheid, onmacht, onzekerheid, onbegrip maar ook liefde voor elkaar, troost, blijheid, geluk in de kleine dingetjes, meer genieten van de kleine dingetjes.
Dat dit niet alleen gevoelens bij ons als ouders naar boven zou brengen maar ook bij de kinderen is logisch. Maar hoe en of de kinderen dit zouden uiten, was afwachten. Xamm was vroeg met praten en kon vroeg aan geven hoe hij zich voelde(1jaar). Dit was voor ons en voor hem fijn. Dit maakte ook dat wij een 'echt' gesprek met hem konden voeren voor we naar het ziekenhuis gingen en hem zo voor konden bereiden. Betekent dit dan ook dat je alles doorhebt en voelt.... daar kom ik later op terug.
Ik merk dat dit bij onze jongste anders is. Luka is niet vroeg met praten(en hier is niks mis mee en dit geeft niks!!), communiceert op zijn manier en weet zich zonder woorden(al komt dit nu ineens in een rap tempo op) maar al te goed duidelijk te maken. Bij hem is/voelt de voorbereiding anders, ik vertel hem net als bij Xamm wat we gaan doen en wat er gaat gebeuren maar hij stelt geen vragen zoals Xamm dat wel deed. Het 'echte' gesprek is er niet.
Zijn broer Xamm helpt hem in het ziekenhuis, door alles voor te doen, hij benoemt naar zijn broertje alle stapjes en Luka doet hem daarna na. Die band tussen hun is zo mooi en speciaal. Luka reageert rustig op Xamm in het ziekenhuis en luistert naar hem. Xamm zegt dan zulke lieve dingen zoals, Luka ik weet hoe het is, het valt allemaal wel mee, kijk maar het doet geen pijn, ik ga wel eerst, zal ik je handje vast houden dan doen we het samen, je bent niet alleen, ik ben bij je en mama of papa ook(ligt eraan wie er bij is).
Xamm was 2 jaar toen hij doorverwezen werd naar het Sophia kinderziekenhuis. Hier heeft hij voor namelijk 2 jaar lang controles gehad, medicatie wijzigingen om hem stabiel te krijgen, bloedonderzoeken en longfunctie onderzoeken. Alle uitgebreidere onderzoeken kon hij pas krijgen toen hij 4 was. Dit waren 2 lange jaren wachten... Luka is nu 2.5 en is ook doorverwezen naar het Sophia kinderziekenhuis en moet nu 1.5 jaar wachten op deze onderzoeken. Deze onderzoeken zullen ze niet zo samen kunnen doen als ze nu wel doen met de controles.
Voor Xamm is het wel goed omdat hij samen met ons zijn onderzoeken doet en het dan ook echt even om hem gaat en hij zich geen zorgen hoeft te maken over zijn broertje. Hij voelt zich heel verantwoordelijk voor zijn broertje, hij zorgt met alle liefde voor hem en houdt veel rekening met hem. Hij is een zorgzaam en emotioneel jongetje. Voor Luka zal het even lastig zijn dat zijn grote zorgzame broer niet overal bij kan zijn en wie weet hoe het tegen die tijd gaat. Hij heeft een sterke eigen wil en weet goed wat hij wilt. Het praten gaat ineens in een rap tempo en ik denk dat als hij zich beter kan uiten met woorden dat dit voor hem veel gaat schelen.
Xamm heeft ondertussen zijn eerste 'grote' onderzoeken erop zitten. Xamm moest in een scan met een infuus. Door dit infuus werden verschillende kleurtjes in de bloedvaten gespoten zodat het zichtbaar was op de scan. Hij moest een longfoto (om te kijken hoeveel littekens hij had) een longfunctie, een hartfilmpje, echo en een uitgebreid bloedonderzoek. We hebben geprobeerd dit zo goed mogelijk voor te bereiden, samen over te kletsen, filmpjes te laten zien.
In part 2 laat ik weten hoe dit gegaan is en hoe dit voor hem was...