Wat druk op de borst met papa doet

Yes, ik ben gezond! Na een sportmedisch onderzoek vorige week donderdag heeft de arts aangegeven dat hij niets vreemd zag aan de manier hoe mijn hart reageerde in rust en bij inspanning. Ik ben opgelucht, de jongens zijn opgelucht, eigenlijk iedereen in mijn omgeving is opgelucht. Achteraf vraag ik mijzelf af of ik dat rare gevoel niet verbeeld heb. Verbeeld, omdat ik door de druk op mijn borst bang ben dat ik er niet meer ben voor de jongens. Ben jij ook weleens bang dat je er niet meer bent voor je kids?

Het begon bij een simpele griep

Ik redeneerde terug naar vorige maand, het was halverwege april. Ik had op een dag de temperatuur buiten verkeerd ingeschat. In de middag was het erg warm en ik liep daarom zonder jas buiten. Ik ging met mijn oudste zoon ergens wat eten en na het eten was de temperatuur ineens een stuk gedaald. Het was zelfs zo koud dat ik direct begon te trillen. Eenmaal thuis voelde ik mij steeds slechter en ik dook vroeg mij bed in. Normaal gesproken was ik de volgende dag weer beter, in een uitzonderlijk geval was ik één dag ziek. Dit keer niet, ik moest mij een aantal dagen ziekmelden voor werk. Daarnaast werd ik twee weken lang wakker met knallende hoofdpijn. Voor het eerst deed ik rustig aan met het oppakken van sporten. Ondanks dat ik fitter werd, voelde ik ineens druk op mijn borst. Druk tijdens het sporten, maar ook als ik ergens over nadacht. Bijvoorbeeld werk.

Waarom kwam bijna iedereen met een verontrusten verhaal?

Zoals normaal wuifde ik het in eerste instantie weg. Ik dacht dat ik nog niet hersteld was van de griep. Alleen ging de druk op mijn borst niet weg en mijn hart voelde ook raar aan. Ik wist niet meer of het met de griep of stress had te maken. De afgelopen maanden had ik namelijk iets te veel hooi op mijn vork genomen. Ik durfde niet voluit te sporten, want stel dat ik net als die oud-collega ineens neerviel. Hij had een hartinfarct gehad, maar gelukkig wel overleefd. Ik wilde niet dat de jongens zonder papa verder moesten het leven. Ik vertelde een paar mensen over de druk op mijn borst en het vreemde gevoel bij mij hart, ik hoopte dat zij de hartproblemen zouden ontkrachten.  Helaas kwam iedereen wel met een veronrustend verhaal over het hart. Daarnaast zeiden ze dat het waarschijnlijk niets was, maar ik moest wel even bij de huisarts langs gaan. In plaats van dat ik gerust werd, was ik juist ongeruster geworden. 

Je hebt pijn in je borst vanwege het ouderschap

Aangezien ik standaard alles analyseer, ook mijn gedachten, ging ik mij afvragen of ik het niet overdreef. Dit vanwege het feit dat ik kinderen had. Ik wilde namelijk bij de jongens zijn nu ze nog kinderen waren. Ik wilde dat mijn kinderen met een vader zouden opgroeien. Ik wilde dat de jongens niet het verdriet zouden hebben van het verlies van hun vader, het ineens financieel een stuk minder hadden en zo kwamen er vele gedachten langs. Ik had de neiging te concluderen dat de pijn in mijn borst binnen een paar dagen weg zou zijn wanneer ik geen kinderen zou hebben. Ik hoefde dan alleen op mijzelf te letten en niet om andere belangrijke personen om mijn heen. Dachten jullie ook weleens dat het ouderschap ervoor zorgde dat je met zoveel rekening hield dat je zelf ergens lichamelijk last van kreeg?

Na drie weken ging ik dan naar de huisarts. Ze wilde dat ik mij liet onderzoeken in het ziekenhuis, dit vanwege het feit dat ik veel sportte. Gelukkig kwam uit het onderzoek niets gek. Mijn hart was goed en de druk op de borst was niet te verklaren. Ik was ten opzichte van vijf jaar geleden conditioneel zelfs verbeterd. Het enige gekke waren waarschijnlijk mijn gedachten..hopelijk dan....