Verwacht het onverwachte...

Hai lieve lezers!

Het vervolg van mijn vorige blog waarin ik mijn verhaal vertel over dat mijn vader in het ziekenhuis ligt, middenin een hartinfarct....

Mijn vader was dus wel bij kennis, hij was niet overleden en dat gaf me rust, op dat moment.

Mamma was bij hem, had een tasje met kleren meegnomen vanuit huis, hij zal wel moeten blijven dacht ze.

Ze gingen hem gelijk naar de OK brengen om hopelijk een propje te vinden in zijn bloed waardoor het hart ermee uit zou scheiden. Dus kwestie van secondes die voorbij vlogen, en mijn moeder zag mijn vader als een speer weggereden worden naar de OK.

Mijn moeder vertelde mij aan de telefoon dat pappa nu geopereerd werd, en dat zij in het kamertje zat te wachten tot hij weer terug zou komen. Wél vertelde een arts aan mijn moeder, wat ons deed schrikken, is dat pappa zieker was, dan dat wij dachten...

Ik moest mijn telefoon aanlaten, op beltoon zodat mocht er wat zijn, als hij terug zou zijn van de OK, of iets anders dat ik wel op zou nemen. Dat gedaan, zijn mijn vriend en ik naar beneden gegaan, hebben die kast even gelaten voor wat het was, want ja ik wilde wel verder gaan met het in elkaar zetten van die kast, maar ja, eerlijk is eerlijk, je schrikt je een hoedje dus even beneden wat gedronken om daarna alsnog de kast af te maken, voor zover dat zou lukken want we waren niet eens zo heel ver...

We stonden te kletsen in de keuken, over mijn Peetvader die 4 maanden daarvoor is overleden aan een hartinfarct, en dat het wel heel gek is dat mijn vader nu ook een hartaanval heeft gehad.. hoe bizar.

En plots geen 10 minuutjes later, werd ik dus gebeld.

"Anoniem" zag ik staan.. wat gek.

Ik keek mijn vriend aan voordat ik de telefoon oppakte met een verontrustende blik keken we elkaar aan...

Het was mamma.. ik hoorde haar huilen, haar stem trilde, ze was overstuur. Maar wat is er aan de hand???! Eigenlijk voelde ik de bui al hangen... en ja toen kwam het bericht

"Iris, sorry, pappa is overleden..." klonk aan de andere kant van de telefoon met een trillende stem. Ik begon met schreeuwen, met huilen, ik zakte letterlijk in elkaar op de keukenvloer, ik keek mijn vriend aan.. en ik bleef maar schreeuwen, "dit kan niet", "zeg dat het niet zo is!" "Ik droom gewoon, dit is een nachtmerrie, maak me wakker NU!"

Ik heb van alles geroepen, geschreeuwd, gehuild. Mijn hart brak in 1000 stukjes, mijn vriend nam de telefoon over en mijn moeder vroeg aan hem of ik naar het ziekenhuis wil komen, of ik pappa nog wil zien. Ik hoorde dat mijn broer, die eigenlijk bij onze hondjes zou blijven, ook al was gearriveerd in het ziekenhuis en bij pappa naast het bed zat. Ik hoorde hem schreeuwen, het ging door merg en been. "Pappa kom terug!" Pappa wij kunnen niet zonder jou" "waar ben je nou, pappa?!"

Ik zei gelijk, NEE, ik wil pappa niet zien, dat kan ik niet, echt niet!!

Mijn vriend nam me mee naar de bank, want we zaten ondertussen ruim een half uur op de koude keukenvloer. Hij probeerde mij te kalmeren, wat goed lukte, maar er spookte van alles door mijn hoofd. Hij heeft me uiteindelijk zo ver weten te krijgen om dan voor mijn moeder en broer er te zijn, in het ziekenhuis, en misschien bedenk ik me nog wel als ik daar ben om pappa nog te zien....

Het was inmiddels 00.00 uur geweest, en rijden op verlaten wegen richting het ziekenhuis. Parkeerde de auto en liepen naar binnen, waar ik ineens een man zag staan, buiten, een sigaretje te roken... hij leek ontzettend veel op mijn vader waarop ik tegen mijn vriend zei, "zie, jullie nemen mij in de zeik! Pappa staat daar gewoon?!" Waarop mijn vriend antwoorden dat dat niet het geval was, helaas. Eenmaal binnen bij de ingang moest ik doorgeven voor wie ik kwam, en heel bot kwam eruit, "ik kom voor mijn vader want die is dood!" Dat vrouwtje keek me best gek aan... vroeg zijn naam en vertelde waar we heen moesten. Ik moest plassen, zat op de wc, wel al op de verdieping waar mijn vader lag, en ineens denk ik zijn stem te horen op de gang, ik spoel snel door en zeg tegen mijn vriend, "waar is hij? Pappa?" "Ik hoorde jullie wel praten!!" Waarop mijn vriend weer zei, helaas Iris, maar dat was de arts die vertelden waar we heen moeten. Eenmaal in de gang, ik durfden niet de kamertjes in te kijken, bang om pappa daar te zien liggen... vroeg aan een arts ik kom voor mijn vader, kunt u mijn moeder halen.

Eenmaal dat ik mijn moeder huilend en overstuur naar me toe zag lopen/rennen. Nam ik haar in mijn armen en kreeg ik zo'n mega erge oerkracht over me heen! "Ik moet voor mijn moeder zorgen nu!"

Ik knuffelde haar, ik troostte haar, en ze werd langzaam wat rustiger. We gingen naar de familie kamer, waar we wat te drinken kregen. Mamma vertelde het verhaal. Pappa werd klaar gemaakt voor de operatie, moest zelf van bed overstappen en plots op het andere bed stopte zijn hart er écht mee, en mocht de reanimatie helaas niet meer slagen. Zijn hart was op.. wat wij nooit wisten dat het dus zijn hart was, al die pijn op zn borst en al die steken.... het was zijn hart.....!

Vanaf het moment dat ik mamma zag, mijn broer zag in het ziekenhuis kreeg ik zo'n enorme kracht. Mensen die me een paar dagen later zagen, of me belden vroegen of het wel goed ging, of het me niks deed. Ik was zo kalm, zo rustig, ik leefde in een waas.

Pas op de dag van de uitvaart, brak ik. En sindsdien heb ik vaak momenten gehad dat ik er echt even helemaal doorheen zit! Waarbij nú ook dingen gebeuren die je het allerliefst met óók pappa had willen delen...

Maar daarover lees je in de volgende blog!