Ubbes diagnose

We zouden geen kinderen krijgen. Diabetes runs in the family (ik heb het, mijn zusje, moeder en vader). Ik heb veel last van complicaties aan mijn ogen. En ondanks dat artsen zeiden dat het niet erfelijk is geloofde ik het niet. Tot mijn eierstokken begonnen te klepperen, en mijn hartewens groter was dan mijn verstand. Na gedegen onderzoek kon ik inderdaad geen bewijs vinden van de erfelijkheid en ging ik overstag. 3 augustus 2016 was Ubbe daar.

Eind 2018. Onze kleine man was al maanden aan het kwakkelen. Ziekjes, energieloos, slecht eten (terwijl hij voorheen at als een bouwvakker), gewoon niet in zijn hum. Dat begon al in de zomer van 2018, maar het was niet enorm verontrustend. Toch heb ik in die maanden aardig wat bezoeken aan de huisarts gebracht. Ik vertrouwde het niet, mijn gevoel riep keihard dat dit niet klopte. Vanaf november at Ubbe echt niks meer en dronk hij alleen nog. En met niks eten bedoel ik dat hij leefde op drie a vier happen eten per dag en heel veel appelsap. Ook had hij wekenlang uitslag die kwam en ging, wekenlang af en aan koorts.

Onze kleine koekepeer zat duidelijk niet goed in zijn vel, en na aandringen heeft de huisarts ons in december dan eindelijk een doorverwijzing gegeven voor de kinderarts. Hier konden we vrijdag 4 januari terecht. 

4 januari reed mijn vader met ons naar het ziekenhuis. Sjors was die week net op zijn nieuwe baan begonnen en kon dus niet mee. De kinderarts nam alle tijd voor mij en Ubbe, en eindelijk had ik het gevoel dat er écht werd geluisterd. Ze kon de symptomen niet aan één specifiek iets toeschrijven, het leek erop dat Ubbe kinderziekte na virus na kinderziekte te pakken had. Lang leve de peuterspeelzaal dachten we nog! 

Met prikformulieren konden we gelijk langs de prikpost en mijn vader zou later de ochtend een portie urine van Ubbe gaan afleveren. We verwachten er niet te veel van; alles zou vast verholpen worden met een kuurtje. Ik ging dus gewoon aan het werk, Ubbe bleef bij opa en oma en de kinderarts zou naar hen bellen met de uitslag later die dag. Mijn ouders zouden mij dan op mijn werk bellen. Ik had kassa-uurtjes dus ‘ultra kort’ werd afgesproken.

Een beetje spannend vond ik het desondanks wel, toch was ik lekker aan het werk. Kort na de koffiepauze haalde mijn leidinggevende me achter de balie vandaan en begon in het magazijn over iets wat we letterlijk een uur daarvoor besproken hadden. Gevolgd door een compleet ander onderwerp. Wat deed hij raar? 

En toen stapte papa binnen en zakte de grond onder mijn voeten weg... ‘Is het niet goed?!’ Vroeg ik hem en de tranen schoten in zijn ogen. Seconden waarin hij zijn woorden probeerde te vinden leken uren te duren.  ‘Nee Lau, er is glucose in Ubbes urine gevonden en toen hebben ze zijn bloedsuiker gemeten uit het bloed en die zat op 13...’ Ik heb gegild. Geschreeuwd. Heel hard gehuild. Slechter nieuws had niet kunnen komen... 

Deze opmerking wordt me misschien niet in dank afgenomen, sorry daarvoor, maar ik had liever gehad dat het kanker was. Alles mocht het zijn, maar géén suiker! 

Huilend naar huis en spullen pakken, want Ubbe moest worden opgenomen. Ik kreeg Sjors niet te pakken en was echt in alle staten. Hoewel de arts had gezegd dat hogere suikers ook veroorzaakt konden worden door bijvoorbeeld een ontsteking en ze dit wilde gaan onderzoeken kon het in mijn ogen niet anders. Dit was diabetes. 

Uiteindelijk kregen we Sjors te pakken en hij kwam Ubbe en mij ophalen om naar het ziekenhuis te gaan. 

Zondag 6 januari kregen we van de dienstdoende kinderarts voor het eerst te horen ‘dit is diabetes’. 

Voordat we echter gingen beginnen met insuline en ze onze koekepeer gingen helpen is er nog heel wat voorgevallen. Dat in een volgende blog.