Trots zijn op mijn lichaam

Vroeger maakte ik me nooit druk over mijn gewicht. Als baby en kind heb ik een tijd onder gewicht gehad. Ik at heel slecht en dit kwam mede omdat ik vaak ziek was. Ik ben geboren met een open gehemelte en ben hier o.a vaak voor geopereerd. Na een operatie moest ik 6 weken zo goed als vloeibaar eten. Daarom had ik niet bepaald een spek laagje.

Ook als tiener had ik een mooi figuur. Ik had al vroeg mijn vrouwelijke rondingen maar alleen maar op de juiste plekken.

Pas toen ik een jaar of 18 was veranderde er iets in mijn eet patroon of misschien wel spijsvertering ik heb geen idee maar er veranderde iets. Waar ik vroeger 3x in de week langs de Mac kon paste ik nu opeens mijn favoriete broek niet meer. De dagen van shoppen op de kinderafdeling was ook voorbij en maatje 34 veranderde al snel naar 38. Natuurlijk vond ik dit niet leuk. Onder mijn gezicht zat opeens een onderkin en ik zat constant in te kleine kleding. Ondertussen kreeg ik verkering met mike en als een echte horeca man was lekker eten iets wat we graag samen deden.

Toen we gingen trouwen ging ik pas echt balen van het gewicht. Waar ik het daarvoor nog kon weg wuiven zag ik opeens mezelf niet meer staan. Maar doorzettingsvermogen om af te vallen had ik niet. We waren toen druk bezig om zwanger te worden dus hoe veel nut heeft het dan?

Vlak na de bruiloft was ik zwanger van Ally*. Ik was bij haar zo misselijk dat ik al snel 5 kilo af viel. En na haar geboorte/overlijden bleef ik daar een beetje in hangen. Ik was zo verdrietig dat ik geen honger had dus ik bleef een beetje rond het zelfde gewicht. Mia volgde en vlak achteraan en ook al was het begin weer met veel misselijkheid. Tegen het einde had ik toch een nieuw gewicht bereikt. Ik voelde me niet te zwaar maar ik voelde me ook niet mezelf.

Na de bevalling van Mia kwam ik aardig in de buurt van mijn start gewicht. Er bleven 5 kilo’s plakken maar dat nam ik maar voor lief. Het vocht was uit mijn gezicht en verder uit mijn lichaam getrokken dus ik werd langzaam weer mezelf. Maar terwijl iedereen zei dat je met borstvoeding vaak veel afvalt was daar bij mij niks van waar. Langzaam kwam ik steeds een beetje meer aan. Ondertussen verliep het leven vol met prikkels en tranen. Mijn rouw proces was begonnen en wat is er dan beter dan troost voer. De zakken chips en makkelijke snack maaltijden waren elke week wel vaste prik. En na een tijdje woog ik net zo veel als aan het einde van mijn zwangerschap van Mia.

Na een periode van Helen begon ik toch meer op te letten wat er op mijn bord lag en bewoog ik meer. Ik pakte vaker me fiets dan de bus en begon mezelf steeds fijner om in de spiegel te zien. Nog steeds geen maatje 34 maar dat hoefde ook niet meer. Bij Hannah ging ik mijn zwangerschap in met een fijn gevoel en broek maat 40. Maar ik voelde me goed en dat was al een lange tijd geleden. Nu ook bij Jean wist ik dat mijn gewicht weer wat schommelde maar gelukkig nog niet dat ik me er rot over voelde. Deze zwangerschap was ik niet misselijk en kon ik alles eten wat er voor mijn neus stond. Liters met cola en ijs gingen er op een dag doorheen. Tegen het einde van mijn zwangerschap voelde ik opeens de paniek elke keer bij het weeg moment. Ik was over de 83 kilo en met mijn 1,59 is dat geen fijne combinatie. Ik voelde mezelf enorm opgezet en niet prettig om te zien.

Na de bevalling was ik weer voorbereid op een snelle gewichtsafname met daarna weer een hoop aankomen. En dat is ook zo gebeurd. Binnen 3 dagen was ik al 7 kilo kwijt en daarbij ook het opgezette gevoel. Mijn handen, voeten en vooral mijn gezicht waren opeens weer zoals vroeger. Na 7 jaar zie ik mezelf weer. Ondertussen zit ik weer op mijn start gewicht en begin ik weer wat vaker trek te krijgen. Maar wanneer dat gebeurd probeer ik het maar op lopen te zetten. Bezig blijven tot het gevoel weg gaat. Veel drinken en stiekem duimen dat het er deze keer afblijft. Ik eet dan nog gewoon en ben absoluut niet aan het lijnen. Ik heb er vrede mee dat mijn broek maat nog steeds niet de smalste is maar vooral het gevoel van acceptatie voelt heel fijn. Vandaag kocht ik mijn eerste maat 44 broek. Ik vermoed dat die klein valt maar dat maakt me niks uit. Ik heb liever een maatje meer en een goed gevoel dan het gevoel dat ik constant in te kleine kleding loop.

Natuurlijk ga ik heel hard me best doen om dit vol te houden. Misschien langzaam aan proberen me gezonde eetgewoonte uit te breiden. Maar voor nu ga ik genieten van mijn kindjes en het mooie gestreepte lichaam wat ze mij gegeven hebben.