Strijd op leven en dood deel 6

Het was inmiddels zondag 26 januari. Marelinde had na dagen van slaap eindelijk weer wat geslapen. In eerste instantie waren we er erg blij mee, maar gedurende de dag kregen we steeds moeilijker contact met haar. Tot het moment waarop ze alleen nog maar reageerde op pijnprikkels. De neuroloog en psychiater kwamen langs om wat onderzoeken te doen en gingen in overleg met hun achterwacht. Er werd besloten dat er een CT scan gemaakt moest worden van Marelinde's hoofdje. Om 22.45 uur waren we aan de beurt. Met bed en al werd Marelinde er naartoe gereden en eenmaal daar werd gelukkig gezegd dat ik erbij mocht blijven als ze de CT scan zouden gaan maken. Ik kreeg een zwaar loodschort om en iets op mijn hoofd zodat ik wat beschermd zou zijn tegen de röntgenstralingen. Ondertussen werd Marelinde overgelegd op het bedje van de CT scanner. Het liefst wilde ik daarbij zijn. Ik was net een havik die continu mijn dochter in de gaten wilde houden en bij haar wilde zijn. Het was een soort oerdrift die ik sinds de bevalling van mijn kinderen niet meer gevoeld heb. Tijdens het overleggen werd Marelinde licht wakker en protesteerde door te kreunen, met haar hoofd te woelen en haar arm omhoog te doen, daarna sliep ze weer door. Tijdens de hele scan bleef ze slapen. Ik vertelde continu wat er gebeurde en hield haar hand vast. Dat vertellen wat er gebeurd heb ik al die tijd dat zij in slaap was gedaan. Ik wist niet of ze me hoorde, maar als ze me hoorde en nog wel dingen meekreeg van wat er om haar heen gebeurde, wist ze in ieder geval wat er gebeurde.

Na de CT scan werd ze weer naar de IC gebracht waar ze ineens weer een beetje reageerde op onze verzoeken. Zo opende ze tot 2x toe haar ogen, probeerde ze haar hoofd naar mij te draaien toen we er om vroegen en kneep ze de verpleegkundige een keer in haar vinger toen dat gevraagd werd. Daar putten wij onze hoop uit. Gelukkig kwam ook de neuroloog even later vertellen dat er niks ernstigs was gevonden op de scan. Er waren wel wat hele kleine plekjes gevonden die veroorzaakt waren door de meningokokken, maar dat was geen gevaar voor haar hersenen. Wat een opluchting! Maar helaas wist er nog niemand waardoor het dan kwam dat Marelinde zo diep in slaap was. Er werd nu gedacht dat haar vermoeidheid en lage reactievermogen kwam door het ziek zijn en omdat ze de eerste 2 nachten nauwelijks geslapen had.

De volgende dag was maandag en eigenlijk had ik wel verwacht dat we die dag wel weer naar huis hadden gekund. Niets was minder waar. Marlinde had die ochtend verhoging en was nog steeds erg ongemakkelijk. Dit was zichtbaar doordat ze haar neus een beetje optrok als ze "wakkerder" was en het schokken van haar schouders en haar linkerarm. Het was voor ons erg duidelijk dat ze nog veel pijn had.

Ook was Marelinde steeds minder aanspreekbaar en reageerde ze zelfs steeds minder tot bijna niet meer op pijnprikkels. De artsen gaven zo hard ze konden pijnprikkels op haar vingernagels, maar het lukte Marelinde niet meer om haar hand terug te trekken en reageerde alleen nog maar door een keer kreunen en een beetje te draaien met haar hoofd. De artsen stonden voor een steeds groter raadsel waarom Marelinde in deze comatische toestand was gekomen. De neuroloog en nefroloog werden gevraagd om iedere dag te komen kijken hoe het met haar ging en ook hun gezichten verraadden dat ze zich zorgen maakten om Marelinde's toestand.

Ik sleet die dag in één van de weinige relaxstoelen die de ic had naast haar bed en probeerde wanneer zo af en toe haar haren nog wat verder uit te kammen. De klit werd steeds groter op haar achterhoofd en door het woelen zaten er stukjes van een wegwerpmatje in haar haren. Geen fijn klusje, maar beter dan het afknippen. Ondertussen probeerde ik hoop te houden in een goede afloop, maar dat werd steeds lastiger.

's Avonds mocht ik bij hoge uitzondering bij haar slapen. Wat er die avond gebeurde zal ik nooit meer vergeten en staat nog op mijn netvlies gebrand.