Schisisoperatie

Het AMC was ondertussen redelijk gek geworden van mijn gebel naar de operatieplanning. Jammer dan! Vanaf drie maanden mocht Nilóu geopereerd worden (ze was 3,5 maand), maar nog altijd hadden we geen datum gekregen. Dus bleef ik bellen en bellen. Zodra ze mijn naam hoorden, zeiden ze meteen al dat ze toch echt nog geen datum hadden, dat door Corona alles uitgesteld was bla bla bla. Door het gehoorverlies was Nilóu ondertussen wel op de spoedlijst gezet.

Op dinsdag 30 juni zat ik bij mijn vriendin (die hoogzwangere weten jullie nog?) op de koffie toen mijn telefoon ging; het AMC. Er werd mij gevraagd of ik nog vragen had over de operatie die deze week zou plaatsvinden.. Uhhh wacht even? Deze week? Sorry? Het bleek dat de planning mij was vergeten te bellen, maar de anesthesist moest mij ook bellen dus die kwam met het nieuws dat Nilóu over twee dagen geopereerd zou worden aan haar lipje en oortjes. Oké.. Dat was even schakelen. Ik belde direct Jeroen met het nieuws en ook hij was even in shock!

We probeerden ons enigszins voor te bereiden. Hoe graag we deze operatie ook achter de rug wilden hebben, nu het zo dichtbij kwam, was het toch wel spannend. Stiekem wilden we ook niet. Ons meisje was voor ons perfect zoals ze was. Ze was de mooiste baby die we (samen met haar zus natuurlijk) ooit hadden gezien en de schisis hoorde gewoon bij haar. Maar we wisten dat het moest, medisch maar ook cosmetisch, voor haar!

We pakten alle tassen in en maakten heel veel foto’s zodat we nooit zouden vergeten hoe ze er voor de operatie uitzag. Ook probeerden we Yolée voor te bereiden, maar wat zeg je tegen een 3-jarige? Zij voelde ook onze spanning en was liever dan lief. Voor het slapen gaven Jeroen en ik (afzonderlijk van elkaar bleek later) Nilóu nog een kus op haar lipje zodat we niet zouden vergeten hoe fijn het voelde.

2 juli was het dan zover. We moesten ons vroeg in de ochtend melden op de kinder IC van AMC. Daar deden ze de laatste metingen, sloten ze haar aan op de bloeddrukmeter en kreeg ze een operatieschort aan. Zo reden we naar de operatiekamer en gelukkig mocht ik mee tot ze onder narcose was. Daar heb ik de artsen nog even verteld wat ze moesten doen (ze vonden me toch al irritant, dus weer een belerende moeder konden ze vast wel hebben. Zo niet, pech dan!) en toen ging ik terug naar Jeroen. Ik had verwacht dat ik in huilen uit zou barsten maar wonder boven wonder was ik heel kalm. We besloten even te gaan lunchen in AMC en te wachten tot we gebeld werden. Maar wat duurde dat lang! Ze zouden zo’n drie uurtjes met haar bezig zijn, maar na 5 uur waren we nog niet gebeld. 

We besloten vast bij de uitslaapkamers te gaan zitten zodat we direct naar binnen konden en toen eindelijk, na 5,5 uur werden we gebeld! De verpleging had de deur nog niet open gedaan of we renden naar ons meisje toe. Maar hoe we haar daar aantroffen was echt schrikken. Ze lag aan de beademing  en overal zat bloed. Ze was lijk en lijkbleek en leek helemaal niet meer op onze Nilóu. 

Na een uurtje mocht ik haar vasthouden en toen kwam ze langzaam bij. De arts vertelde dat de operatie goed was gegaan, dat het plaatsen van de buisjes was gelukt maar dat de operatie wel lastiger was dan ze dachten. Voor het rechtzetten van haar neusje hadden ze haar neusschot moeten loshalen en opnieuw moeten plaatsen omdat het neusschot haar rechterneusgaatje volledig afdichtte. Daarom duurde de operatie dus zo lang.

We mochten na een paar uur terug naar de kinder IC en beginnen met het proberen van een flesje. We werden onwijs goed begeleid en de verpleging was zo zo zo lief! Als Nilóu goed zou drinken, mochten we de volgende dag naar huis dus we bleven het proberen. ‘S avonds mocht ik blijven slapen en ging Jeroen terug naar huis naar Yolée. Het drinken ging natuurlijk nog moeizaam maar er zat wel progressie in. Zo gingen we de nacht in.

De volgende ochtend dronk ze ineens een fles leeg en werd besloten dat we naar huis mochten! Zo fijn! Al vond ik het wel spannend. De pleisters en hechtingen zaten er allemaal nog op en in en ik was bang dat ik iets verkeerds zou doen. Maar dat viel reuze mee! Jeroen kwam met Yolée ons eind van de ochtend ophalen en schrok wel van hoe Nilóu eruit zag. Het was zo wennen dat nieuwe gezichtje!

En toen gingen we naar huis. Met ons meisje, ons nieuwe meisje zoals dat voelde zonder de zichtbare schisis. Het zou nog een aantal weken wennen zijn, maar we gingen voor een spoedig en goed herstel. Ons meisje was zo sterk, dat had ze de afgelopen maanden al laten zien en ook nu verbaasde zij ons met haar veerkracht en vrolijkheid. Want zelfs met haar nieuwe lipje, lachte zij als altijd!