Rollercoaster MMXX

2020 is een verdorven, stom, rot en verdoemd jaar. Tenminste, als ik de media mag geloven. Zelf denk ik daar anders over.

2020 was een rollercoaster met een enorm licht einde voor mij. Vergelijkbaar met Danny Vera.

Het begon met een zwangerschap en het eindelijk dicht bij huis werken. dit laatste had ik echt zin in. In mijn naïviteit dacht ik niet meer aan de misselijkheid van de zwangerschap van Bente, deze keer zou het anders gaan. toch?

Ziek als een hond begon ik dus op mijn nieuwe werkplek. Nieuw. Waar ik niemand kende. En dus aan niemand kon aan geven dat ik me zo beroerd voelde. En opgeven zit niet echt in mijn aard. Misschien zou ik dat vaker moeten doen, maar dat is een ander verhaal.

Hoe dan ook, ik probeerde zo goed en zo kwaad als het ging mijn werk uit te voeren. Soms ging ik iets eerder weg of begon ik iets later, maar ik dacht dit later in het jaar wel recht te kunnen trekken.

Tot ik hierop werd aangesproken door een collega. Te midden van alle andere collega's. Het was vast aardig bedoeld, maar zo kwam het op dat moment niet over. Zelf zou ik namelijk kiezen voor een 1 op 1 benadering bij dit soort zaken. Maar hoe dan ook, het gebeurde en ik brak. Hierna ging het in sneltreinvaart, kwam ik bij de bedrijfsarts en melde ik mij ziek.

Tijdens deze ziekte hoorde ik weinig tot niets van mijn nieuwe collega's, wat ergens wel logisch was aangezien we nog geen band met elkaar hadden. Maar wat voelde ik me daardoor soms slecht. En wat werd de drempel in mijn hoofd hoog om na mijn zwangerschap weer terug te keren.

Dus even een tip tussendoor, informeer ook naar en bij iemand die je niet zo goed kent, dat wordt gewaardeerd.

Vervolgens kwam de 1e Lock down. En ondanks dat ik ziek was, genoot ik van de tijd met Bente. We hadden natuurlijk ook fantastisch weer. Het bracht mij best heel veel daarom.

Zo'n twee weken na de lock down werd Guus geboren. de bevalling was erg chaotisch met allerlei lichamelijke gevolgen, maar wat was hij mooi. Met alles er op en er aan. Maar wat kon hij hard huilen. Steeds meer en steeds langer. En harder, vooral heel veel harder. In mijn kraamperiode, die door dit huilen en mijn lichamelijke klachten heftig was, kreeg ik van mijn werkgever de plichtmatige kaartjes met letterlijk teksten als "Ik ken je niet, maar gefeliciteerd". Hierdoor werd weer benadrukt dat drempel hoger werd.

Ondertussen was er ook een wisseling geweest van mijn leidinggevende en teamleider. Deze hadden nooit de moeite genomen om kennis te maken. Dus op een gegeven moment besloot ik aan te geven dat ik hen graag op kraamvisite wilde hebben, zodat ik kennis kon maken en wellicht de drempel kon verlagen.

Tussendoor bleef Guus huilen en bleek hij uiteindelijk een koemelkallergie te hebben. Maar wat werd hij sterk en groot toen hij geen koemelk meer dronk. En wat een knappe kerel is het nu, al ben ik wat bevooroordeeld uiteraard.

Maar ik was op. Kon niet meer. Huilen, dat kon ik dan wel weer veel. En soms ook onredelijk boos zijn. En vergeten was ik ook heel goed in geworden. Al met al zag ik mijzelf nog niet als werknemer op dat ogenblik. De kraamvisite vond plaats bij een restaurant. Dit vanwege Corona. Dit gebeurde zo'n 2 werkdagen voordat mijn verlof af zou lopen. En het was een bijzondere gewaarwording met mensen die ik niet kende, maar die wel alle medische zaken wilde weten en met name benadrukte dat mijn toekomst onzeker was bij hen vanwege mijn ziekte. Ik meldde mij terplekke opnieuw ziek, maar nu vanwege een burn-out.

De bedrijfsarts leek begripvol, maar naarmate de tijd vorderde bleek hij heel veel steken te hebben laten vallen. Evenals mijn werkgever. Zo is er niets aan re-integratie gedaan. En ook de communicatie was wederom nihil. En de opmerkingen van de bedrijfsarts werden ook steeds minder begripvol.

Uiteindelijk gaf de werkgever aan mijn contract niet te verlengen. En met die mededeling ging er bij mij een knop om.

Ik was opgelucht! Ik hoefde die drempel niet meer over. En ineens leek alles op zijn plek te vallen.

Kon ik dingen gaan verwerken!

Want het was allemaal gewoon heel heftig geweest. Naast dat ik lichamelijk er beroerd aan toe was, was mijn hoofd ook stuk. Daarnaast was mijn baby ziek. En dat mocht ik toen pas van mijzelf toe geven.

Maar om eerlijk te zijn, heeft die burn-out mij heel veel positiefs gebracht! Ik ga nooit meer zo over mij laten lopen zoals mijn werkgever heeft gedaan, want wat ben ik schandalig behandeld door hun!

En dat laat ik door niemand meer gebeuren. Momenteel ben ik ook heel bewust contacten aan het laten dood bloeden, omdat die mensen alleen maar kunnen benadrukken wat er niet goed is aan mij. Of geen interesse in mij of mijn gezin tonen. Ik heb die negativiteit niet meer nodig in mijn leven.

Daarnaast ben ik er achter gekomen dat ik geen passie heb voor mijn huidige werk, dus het roer gaat daar in ook om. Ik wil graag samen met het UWV re-integreren, zodat ik de juiste weg ga bewandelen en mijn passie kan ontdekken.

Dus nee, 2020 was uiteindelijk geen rot jaar.

En ik ben er nog lang niet, maar ik ben wel orde op zaken aan het stellen. En dat voelt goed.