2 jaar geleden
Revalideren: conditie, maar stiekem nog veel meer
Om eerlijk te zijn kan ik me van de begin periode van mijn revalidatie weinig herinneren. Als ik mijn ouders en K. mag geloven kon ik helemaal niets.
Ik voelde me langzaam wel beter worden met de vitamine D stootkuur. Het mega-ellendige gevoel trok weg en zo ook de slepende spierpijn, maar ik was nog steeds weinig waard.
Gelukkig kon ik de situatie wel accepteren zoals het was. Ik kon er niets aan doen en had er zeker niet voor gekozen, maar ik moest er mee verder. Ik besloot me volop te richten op revalideren. Ik moest gewoon mijn conditie weer trainen en dan kwam het wel goed.
De eerste keer bij de fysio was pittig. Ze moesten weten waar ik stond, dus ik moest een aantal testen doen. Ik moest in zes minuten zo ver lopen als ik kon. Ik liep op een tempo waarbij ik tegen het randje zat van flauwvallen. Ik denk dat ik mezelf nooit eerder zo hard gepusht heb. Ik liep hard, maar nooit zo fanatiek dat ik het zwart zag worden voor mijn ogen, zoals nu.
Voorheen als ik hard liep, dan liep ik één kilometer net onder de zes minuten. Dat deed ik altijd op het gemakje. En nu? Na die zes minuten voelde ik me alsof ik een marathon op toptempo achter de rug had. Ik was tot 400 meter gekomen.
400 meter, ja. Dat is niet best. Shit, wat confronterend. Gelukkig was mijn spierkracht nog goed op peil. Het enige probleem daarmee? Mijn conditie was zo slecht dat ik bijna niets kon met die kracht.
De tweede keer bij de fysio gingen we dan echt wat oefenen. Één simpele, lichte oefening, eigenlijk gewoon om überhaupt te bewegen. We begonnen met 2x10, alleen kwamen we erachter dat ik niet oefeningen kon doen en tegelijk tellen. Ik stond er zelf niet zo bij stil, ik vond de oefeningen zo zwaar.
Na afloop vroeg de fysio of ik misschien ook naar een ergotherapeut wilde, om me te helpen de balans thuis te vinden.
Prima! Alle hulp is welkom!
