Moedergevoel als oerkracht!

De transport van het JKZ naar het Prinses Maxima Centrum (pmc) in Utrecht is als een soort waas aan mij voorbij gegaan. Ik herinner mij het moment dat Dani met maxi-cosi op de brancard werd vastgemaakt op de gang van de kinderafdeling. 

De aanwezige verpleging stond vol ongeloof en met tranen in hun ogen naar ons te kijken. We waren daar tenslotte in totaal 4 weken opgenomen geweest, er was dus een band ontstaan 

Toen Dani vaststond en klaar was voor vervoer liepen we lamgeslagen door de lange gang richting de centrale hal, om vervolgens richting de standplaats van de ambulance te lopen. Nog voor we goed en wel twee stappen hadden gezet, voelde ik een hand op mijn schouder. "Lieve mama, mag ik je èèn ding zeggen? Volg je gevoel, die heeft je tot nu toe nooit in de steek gelaten. Hou je sterk".. 

Ik draaide me om en zag daar de kinderpsycholoog waar ik een dag voor de MRI een gesprek mee had gehad, op aandringen van de kinderarts. Aan het begin van dit gesprek vertelde ik haar dat ze best mocht uitleggen wat ze eventueel zou kunnen betekenen voor ons, maar dat ik op dat moment echt niet open stond voor een kinderpsycholoog. Niet zolang medisch nog niet alles uitgesloten was. Ze begreep mij en deelde mijn mening. Achteraf was het gesprek met deze kinderpsycholoog, een van de fijnste die ik destijds had. 

Nu stond ze vlak voor vertrek naar het PMC achter me en vertelde mij dat ik altijd moet vertrouwen op mijn moedergevoel. 

Bij de ambulance aangekomen werd mij gevraagd of ik alleen met Dani wilde zijn of dat een van de verpleegsters ook achterin moest komen zitten. Ik wilde alleen zijn, alleen met mijn doodzieke baby'tje. Die 50 minuten durende rit zal ik mijn leven lang niet vergeten. De eerste 20 minuten heb ik vol ongeloof, met tranen over mijn wangen en trillende benen gekeken naar Dani slapend in de maxi cosi. .

Mijzelf ondertussen afvragend:

Hoe kan dit? Wat hebben wij de wereld misdaan? Waarom Dani en niet de grootste misdadiger ter wereld? Wat heb ik verkeerd gedaan tijdens de zwangerschap? Had ik te veel stress? Heb ik toch dingen gegeten die niet goed zijn voor een zwangere vrouw?

Ik probeer mezelf een halt toe te roepen, maar dat was zo ongelooflijk lastig. Vooral de waarom-vraag liet mij de gehele rit niet met rust. Na een tijdje deed de ambulance verpleegster het raampje open en vroeg mij hoe het met me gaat. Ik knik terwijl de tranen over mijn wangen blijven rollen. "We zijn er bijna" en dan gaat het schuifraampje weer dicht. Ja denk ik, we zijn er bijna. Ik neem een grote hap lucht, blaas het weer rustig uit en doe even snel mijn ogen dicht. Dan gaan de deuren van de ambulance open en word Dani op de brancard binnen gereden. 

Uiteindelijk komen we aan bij kamer 243, waar een verpleegster en een heel team van artsen ons staan op te wachten. Het is serieus, heel serieus. En dat is het moment waarop ik breek. Ik barst in huilen uit, ontroostbaar en hevig schokkend  Wanneer ik even op adem kom zie ik dat mijn vriend er inmiddels ook is. 

Er word gezocht naar wat extra stoelen zodat ook de artsen in een cirkel kunnen plaatsnemen. En dan begint de neuroloog het gesprek.

Deel 2 volgt