Ongesteld zijn en toegeven aan hoe je je voelt?

Naar jezelf luisteren als je ongesteld bent, het lastigste wat er is?

Ergens in mijn hoofd is er zo’n stemmetje die altijd zegt ‘stel je niet aan, hup schouders eronder en doorgaan’. Of nog erger; ‘Iedere vrouw heeft er last van, dus ook jij moet doorgaan’.

Die stem was er dit weekend, heel hard. Hij schreeuwde in mijn oor terwijl mijn lijf helemaal niet mee wilde werken. Intens moe, geen kracht in mijn benen en tijdens het borstelen van mijn dochters haar werd het zwart voor mijn ogen en moest ik echt even gaan zitten.

Ongesteld zijn, veel vrouwen zijn het maar nog meer vrouwen vinden dat het allemaal maar door met draaien zoals altijd. Ik ook. Maar dit weekend moest het anders, ik kon niet meer. Dus zei ik een aantal afspraken af, had ik het hele weekend een knoop in mijn maag van het schuldgevoel daarover en baalde ik van mezelf.

Al sinds ik 7 jaar geleden stopte met de pil is mijn mesntruatie een ‘ding’. De eerste twee jaar omdat ik zwanger wilde worden en dit niet zomaar lukte, daarna omdat het weer op gang moest gaan komen. Na mijn tweede zwangerschap ging het beter, en inmiddels kan ik zeggen dat het stabiel is en dat ik het ongesteld zijn echt onder controle heb. Ik weet precies welke signalen van mijn lichaam er op welke fase wijzen en ik ben er dus ook veel minder mee bezig. Maar dat alles wil niet zeggen dat ik er nooit meer last van heb.

Tijdens mijn menstruatie stroomt letterlijk alle energie uit mijn lijf, ik voel me futloos en heb echt zwabber benen. Als ik te lang sta wordt het zwart voor mijn ogen en duizeligheid krijg ik er gratis bij. Gelukkig heb ik geen last van extreme pijnen in mijn buik of rug, dus functioneer ik nog wel prima. En al die tijd vond ik onbewust ook dat ik dus prima moest gaan functioneren, terwijl ik het liefst meer rust pak.

Ik ga (of ging?) altijd maar door, dat ik ongesteld ben hoeft geen invloed te hebben op mijn sociale- en gezinsleven. We hebben het allemaal, life goes on en soms moet je je gedachtes ook even verzetten.

Met tranen in mijn ogen zei ik mijn afspraken af. Het voelde als falen. Wat moeten de andere wel niet denken en kon ik nu echt niet even mijn tanden op elkaar zetten en doorgaan?

Vandaag realiseer ik me dat wat ik deed eindelijk juist was. Ik luisterde nog beter naar mijn lijf, want dit is wat ik nodig heb en had. Een menstruatie is mega hard werken voor het lichaam, de hormonen schieten naar benenden en het lijf gaat alles wat eerst opgebouwd is afbreken. En tegelijkertijd weer opbouwen en klaar maken voor een nieuwe ronde. En dat harde werken, dat voel ik.

Hoe je met jezelf omgaat tijdens de menstruatie is een start van hoe de rest van de cyclus eruit gaat zien. Loop jij jezelf voorbij en ben je uitgeput? Dan gaat het lichaam uitgeput de fase van groei in, je loopt al heel vroeg in de cyclus op de tenen waardoor het lichaam heel veel stresshormonen aan moet maken om door te gaan. En begrijp me niet verkeerd, ik zeg niet dat je als vrouw in deze periode niets meer kan doen en op de bank moet liggen. Ik wil alleen maar meegeven dat wat je doet zo ontzettend veel invloed heeft. Zeker als je een kinderwens hebt is dit het moment om goed te evalueren wat er gebeurt, hoe je je voelt en wat je nodig hebt. Je legt hiermee letterlijk het fundament voor de rest van de cyclus.

En zullen we dan ook zijdelings nog even afspreken met elkaar dat het ook gewoon mag? Dat het okee is om even een stapje terug te doen? De menstruatie is een weerspiegeling van de gezondheid, en die mag best wat meer positieve aandacht krijgen. 

Deel jij mijn mening (of niet) ? Leuk om van je te horen! Volg je me al op Instagram? Daar deel ik wekelijks dit soort verhalen en tips over hoe je met je cyclus om kan gaan, hoe jij de kans op een zwangerschap kan vergroten en hoe hormonen werken. Kijk gerust eens op www.instagram.com/lotte_vithr