Nét nu je het leven op de rit hebt.....

Hai lieve blog lezers! 

In mijn vorige blog vertelde ik een beetje over de ontmoeting tussen mijn vriend en ik.

In deze blog vertel ik over iets, wat mijn hele leven op z'n kop heeft gezet. 

Zoals ik vertelde leek het niet meer stuk te kunnen, al ons geluk, na 22 jaar thuis te hebben gewoond vloog ik uit bij mijn ouders, en waren wij, een perfect, gelukkig gezinnetje en het beviel mij óntzettend goed! 

Mijn ouders waren mega trots op mij dat ik deze stap durfde te zetten, het is namelijk een afstandje van waar mijn ouders wonen en waar ik nu woon, en dat voor een eerste keer samen wonen vonden zij dat best spannend. Voor mij leek alles gewoon goed te gaan, ik had er persoonlijk niet heel veel moeite mee alleen dat ik ze minder zou zien... 

Mijn vader vond het moeilijk, héél moeilijk. Zijn kleine meisje het huis uit. Mijn broer van nu 27 woont nog steeds thuis, en niemand had ooit gedacht dat ik met deze leeftijd het zó goed voor elkaar zou hebben. Goed getroffen met een leuke en lieve vriend, 2 bonuskindjes een huisje waar we konden settelen! Ineens zag mijn vader dat ik niet meer zijn "kleine" meisje was, maar langzaam veranderde in een zorgzame, verantwoordelijke jonge dame die heel gelukkig was. 

Hij was trots, súper trots dat ik deze stap had genomen. Maar hij vond het moeilijk, écht lastig om mij los te laten! Mijn moeder werkt heel veel, mijn broer heeft autisme en vraagt veel aandacht aan mijn vader wanneer mijn moeder werkt, maar met mij had hij altijd goede gesprekken, diepgaande gesprekken, en hij vond nu ik niet meer thuis woonde dat het zo stil was, zo saai vertelde hij mij. 

Hij kampte al jaren met veel pijn op zijn borst, waaruit steeds kwam dat het een gescheurde middenrif was, en vooral met spanningen, kou kreeg hij steeds meer last. Zelfs met zoveel pijn kwam hij hoe moeilijk hij het ook vond naar ons nieuwe huisje toe, hij kon dan wel niet veel betekenen, vond hij, maar voor mij was het fijn dat hij weer even langs kwam om te kijken hoe het ging! 

Het was zondag 1 maart, rond half 9 ongeveer en we bedachten ons, ik en mijn vriend om eindelijk de kast, die wij hadden gekregen van mijn ouders in elkaar te gaan zetten! Een mega mooie kast, maar zo lomp en groot en er zou hoe dan ook veel tijd in gaan zitten.

Wij waren druk bezig, toen plots mijn telefoon ging, het was mijn moeder. Ik nam op en hoorde een trilling in haar stem.. 

"Iris niet schrikken, maar ik ben naar het ziekenhuis met pappa, hij werd weer niet lekker, de pijn op zijn borst is vele malen erger dan "normaal". Wij zijn met spoed met de ambulance naar het ziekenhuis gereden. Pappa blijkt in een hartinfarct te zitten... "

Ik begin met huilen, en mijn vriend kijkt me aan, met een gezicht dat hij me niet begreep. Ik vroeg gelijk aan mijn moeder, mam, leeft hij nog???!!! Mijn moeder kon daar gelukkig "ja" op antwoorden en ik kreeg een rust over me heen, werd wat kalmer en mijn vriend stond inmiddels naast me en knuffelde me. 

Mijn peetvader heeft in november 2019 een hartinfarct gehad, en is helaas niet meer wakker geworden, wat dus het einde van 2019 maakte tot een hel.... vandaar de schrikreactie en misschien wel lompe vraag of pappa nog leefde.. 

In de volgende blog het vervolg....