2 weken geleden
Na maanden van strijd
Eindelijk buisjes & eindelijk rust
Sinds oktober zaten we in een soort overlevingsmodus. Onze dochter van 1,5 jaar, normaal zo vrolijk en energiek, veranderde langzaam. Ze sliep slecht, werd steeds vaker huilerig wakker, en had bijna constant snotneuzen, koorts of oorpijn. We liepen van de huisarts naar de KNO-arts, van antibiotica naar afwachten. En ondertussen werden de nachten korter en haar oorpijn erger.
Vijf maanden wachttijd. Vijf maanden waarin ik haar midden in de nacht tegen me aan drukte, wanhopig omdat ik haar pijn niet kon wegnemen. Haar handjes tegen haar oren, haar hoofdje op mijn borst, en dan dat bekende huilen van pijn. Je hart breekt, keer op keer.
Afgelopen zaterdag kwam eindelijk de dag van de operatie. En het verbaasde me eigenlijk hoe rustig ik was. We hebben al zoveel meegemaakt met de meiden, zoveel gezien en gevoeld, dat deze ingreep me niet zwaar viel. Natuurlijk vond ik het spannend, maar ik voelde vooral opluchting: dit ging haar eindelijk helpen.
Ik mocht bij haar blijven tot ze onder narcose ging. Dat moment – haar handje in de mijne, haar kleine lijfje dat langzaam ontspande – was intens, maar ik voelde ook vertrouwen.
Daarna liep ik naar de uitslaapkamer, waar ik nog maar net zat toen ze alweer binnen werd gereden. Alles was goed gegaan. Ze lag daar, nog wat suf, maar veilig. Het was voorbij.
En die avond? Ze sliep. Voor het eerst in maanden. Geen gehuil. Geen gewoel. Gewoon... rust. En de nacht daarna ook. En de nacht daarna. Het verschil is echt ongelooflijk. Alsof we ons blije, uitgeruste meisje weer terug hebben – en zelf ook eindelijk weer adem kunnen halen.
Het is bijzonder hoe zoiets kleins als twee buisjes zoveel kan veranderen. Voor ouders die dit nu meemaken: vertrouw op je gevoel. Blijf vragen stellen. Blijf vechten voor je kind. Er komt een moment waarop het beter wordt – ook al voelt dat soms ver weg.
Mother_of_two_sweethearts
Fijn dat het achter de rug is. Volgende keer misschien ziekenhuizen vergelijken. Hier is de wachttijd voor trommelvliesbuisjes bij kinderen 17 dagen.
Mamaplaats
❤
Maxine - Moeder van een vlinderkindje
Wat fijn om te lezen dat ze weer helemaal de oude is en weer heerlijk kan uitrusten. Wat zal jullie als ouders dit nu ook ontzettend veel rust geven <3
The story of my life | Spotlight Blogger
Super lief! 🩷
Uno
Oh dit is zo herkenbaar! Onze dochter had dit vanaf 5 maand oud. Elke nacht een ramp, elke maand een ab kuur.. tot aan 1 jaar mochten wij niet naar de kno. Op haar eerste verjaardag zaten we daar meteen ‘s ochtends vroeg. En toen het afwachten van de wachtlijst.. elke nacht gekrijs en niet kunnen troosten. Bij haar zijn 2 weken geleden haar buisjes geplaatst en haar neusamandel geknipt. Ook ik als stresskip was volledig rustig, alles om er maar een eind te maken aan die verschrikkelijke nachten van pijn. Sinds diezelfde dag geen huilende nachten meer, niet meer ontroostbaar zijn. Het is fantastisch!
The story of my life | Spotlight Blogger
Ongelofelijk dat jullie ook zo lang moesten wachten. Die arme schat! Je moet zo op je strepen staan. Hier wilde ze in eerste instantie ook echt geen verwijzing geven. Afgelopen zaterdag had het ziekenhuis een hele dag ingepland om 60 kindjes te helpen, om zo de wachtlijst te verkorten. Zo bijzonder dat ook jullie dezelfde ervaring delen als ons. Die arme schatjes met al die pijn, gelukkig is het voor ons nu voorbij 🩷