Mvr er zijn onrustige cellen gevonden in uw uitstrijkje.. Van een rustig leven naar een rollercoaster.

Alles ging goed. Ik voelde me gezond, fit en kon de hele wereld aan voor mijn gevoel ondanks corona. Tot het telefoontje wat ik eind augustus 2021 kreeg. Een onbekend nummer, normaal gesproken neem ik nooit op, maar nu zei een diep gevoel van binnen dat ik op moest nemen. Ik had 2 minuten de tijd want mijn volgende cliënt zat al in de wachtkamer te wachten. 

Ik nam op, het was de huisarts. ‘waarom belt de huisarts dacht ik nog’? ‘Ohja ik had een uitstrijkje laten maken’. Ze viel gelijk met de deur binnen: ‘Paola we hebben onrustige cellen gevonden in je uitstrijkje’. BAM, alsof de grond letterlijk onder mijn voeten vandaan werd getrokken. Ze bleef uitleggen dat het een PAP3A was en dat het geen spoedgeval was maar dat ik wel voor de zekerheid voor verder onderzoek naar de gyneacoloog moest. Ze zei een paar keer dat ik me geen zorgen moest maken en dat het geen spoed was. Hier was het uitstrijkje voor bedoeld zodat je op tijd kan signaleren dat er iets in je lichaam gebeurd wat je niet voelt. Ik heb de helft niet meegekregen van wat ze zei. Het enige wat ik dacht was: ‘Ella is nog zo klein, straks groeit ze op zonder moeder’. ‘Wat nou als het wel echt mis is, wat staat me dan allemaal te wachten de komende tijd? ’Ik was volledig in paniek. Het eerste wat ik deed was mijn moeder in paniek opbellen, die kon me op dat moment een beetje geruststellen.

Maar de 2 minuten waren voorbij en mijn cliënt zat nog op mij te wachten. Volledig beduusd en een beetje van de wereld heb ik mijn werkdag voort gezet. Eenmaal thuis was ik nog steeds in een soort shock, ik wist niet wat ik moest doen. Het enige wat ik wel wist is dat ik niet ging googelen. Ik wou niet al die verschrikkelijke verhalen lezen. En we hadden nog een kinderwens dit zag ik volledig in duigen vallen. ‘Zou dit ooit nog kunnen?’

4 dagen later gingen we op vakantie helaas kon het onderzoek niet voor mijn vakantie gepland worden. Dus met goede moed zijn we op vakantie gegaan. Wonder boven wonder heb ik echt kunnen genieten en heb ik het even volledig los kunnen laten dat er iets in me groeit waar ik geen controle over heb.

Eenmaal weer thuis begon ik weer te stressen. 4 dagen na onze vakantie stond mijn onderzoek gepland bij de gynaecoloog, een colposcopie. Met een klein cameraatje liet hij mij zien waar de onrustige cellen zaten. Het waren 3 plekjes. Op beeld zag het er zo mega groot uit dat ik opnieuw zenuwachtig begon te worden. Van 2 plekjes nam hij een monster en deze gingen op de kweek voor verder onderzoek.

Ondertussen had ik eigenlijk gewoon weer hoop dat het allemaal niet zo erg zou zijn. In veel gevallen herstelt het allemaal weer vanzelf toch?

2 weken later werd ik gebeld met de uitslag. Opnieuw werd de grond onder mijn voeten weg gemaaid. Mvr we hebben CIN 2 EN CIN 3 gevonden. Het enige wat ik hem hoorde zeggen was: CIN 3.

CIN 3 is niet goed. Het is een ernstige afwijking van de cellen wat uiteindelijk over kan slaan in baarmoederhalskanker.

De gynaecoloog gaf direct het advies om het zo snel mogelijk te laten opereren. Een lisexcisie zoals ze dat noemen. Het enige wat ik dacht was: ‘dit moet nu uit mijn lichaam! Wanneer kan ik?’ Daar zouden ze nog even over bellen zei hij.

Ik legde de telefoon neer en het enige wat ik kon was een uur lang huilen. ‘Hoe kan dit mij gebeuren? Ik leef gezond, ik eet geen gekke dingen, rook niet, ik drink niet, ik sport, waarom groeit er iets in mijn lichaam waar ik zelf niks van voel en geen weet van heb? ’Het maakte mij zo ontzettend onzeker over mijn eigen lichaam.

Gelukkig kon ik een paar dagen later al geopereerd worden. Een operatie van nog geen half uur. Opnieuw gaat het weefsel weer op de kweek en moet je weer 2 weken wachten voor je de uitslag krijgt. Ik had nu al 2x slecht nieuws gehad. Ik was zo bang dat er misschien toch kankercellen in de snijranden zouden zitten.

4-11-2021 kreeg ik het verlossende telefoontje. Eindelijk goed nieuws!! Dezelfde cellen waren gevonden CIN 2 en CIN 3 maar de snijranden waren schoon!! Eindelijk kon ik weer even ademhalen voor mezelf en kwam alles stress en spanning van die laatste maanden eruit.

Maar hoe gaat het nu verder? Er was een duidelijk advies om de komende periode niet zwanger te raken. Over een half jaar krijg ik weer een nieuw uitstrijkje in de hoop dat deze wel weer goed is. Dit is alsnog een hele spannende tijd omdat ik nog niet helemaal vertrouw op mijn eigen lichaam. Maar zoals de gynaecoloog ook zei: ‘Paola je doet niks verkeerd, en je hebt ook niks verkeerd gedaan. Je bent verder gezond en je leeft gezond, het is gewoon ongelofelijk veel pech hebben’.

En dan kom ik terug op mijn titel.. 56% van de vrouwen in Nederland laat een uitstrijkje doen. Dit is zo ontzettend weinig! Het is gratis, het is voor ons vrouwen goed geregeld! Waarom doen we het niet?? Ja het is ongemakkelijk, en ja het zal nooit een hobby worden, maar het is z,n kleine moeite. Ik ben 33 en heb ontzettend veel geluk gehad. Als ik dit uitstrijkje niet had laten doen dan weet ik niet hoe ik er over 5 jaar bij had gezeten.. of niet? Iets om niet teveel bij na te denken.

Binnenkort mag ik weer voor mijn uitstrijkje en ik zal deze nooit van mijn leven meer uit stellen.

Hopelijk jullie ook niet?

Liefs Paola