Mijn situatie verslechterd meer en meer

In mijn vorige blogs kun je lezen dat ik ben opgenomen in het ziekenhuis met een trombose op mijn mechanische hartklep.

Inmiddels is het dag 5 in het ziekenhuis en we hadden eigenlijk de hoop vandaag naar huis toe te mogen. Maar dan komen de cardiologen mijn kamer binnen........

In mijn vorige blog schreef ik over de hartecho die ik heb gehad in het weekend en dat we de uitslag niet hadden gehoord. In het ziekenhuis betekent dit meestal dat het goed nieuws is.
In mijn geval niet, ze zijn domweg vergeten me de uitslag mede te delen en deze is niet goed.

De mechanische hartklep laat meer lekkage zien en mijn situatie verslechterd.
Het is heel gek te beseffen dat er in mij iets helemaal niet goed zit, maar ik dit zelf niet merk. Ik vind het maar een angstig idee.

De artsen willen een slokdarmecho doen, dit vindt onder narcose plaats en ik moet vanaf dat moment nuchter zijn. Ik wilde eigenlijk net gaan eten, want door de zwangerschap voel ik me snel flauw worden. En nu vertellen de artsen me dat ik de komende uren niet mag eten.........

Ik raak in paniek, niet eten en narcose. Narcose, ik ben zwanger, en mijn kindje dan...... Mijn hoofd stroomt over en in paniek bel ik Jelle. Die neemt v******e niet op. Na een paar pogingen bel ik mijn moeder. Inmiddels zo in paniek kom ik niet verder dan dat het niet goed is en ik onder narcose moet. Mijn moeder zegt dat ze er gelijk aankomt en hangt op.

Door mijn ziekenhuis verleden heb ik angsten ontwikkeld en die komen in alle heftigheid naar boven. Dit nieuws alleen moeten aanhoren viel niet goed bij mij. Later hebben we gevraagd aan het zorgpersoneel of artsengesprekken altijd kunnen plaatsvinden wanneer er een hechtingsfiguur bij me aanwezig is. Dit kan mijn man, moeder of een vriendin zijn, maar niet meer als ik alleen ben.

De artsen vertellen dat narcose in het tweede trimester (waar ik inmiddels in zit) het meest veilig is. Ik stem toe met de behandeling als ik na afloop een echo mag van het kindje. Hier gaan ze mee akkoord. De rest van de opname krijg ik nog vele echo's, vaak op eigen verzoek omdat het zo slecht met mij gaat. Daarover in volgende blogs.

Maar goed, ondertussen ben ik nog steeds nuchter en de tijd kruipt traag voorbij. De ingreep staat gepland om 16u en daar leef ik naartoe. Eindelijk is het 16u (nuchter behaald, wat een opluchting), maar ik wordt niet opgehaald. Het wordt later en later en ik zie ineens mijn bed bewegen, maar er zit niemand aan. Ik raak in paniek en moet wat eten. Mijn angst om flauw te vallen is groter dan mijn besef dat nuchter blijven belangrijk is en ik probeer koekjes te pakken. Jelle ziet dit en wil me stoppen. Dat is het moment dat bij mij de stoppen doorslaan, IK MOET wat eten. Ik wil geen slokdarmecho meer, ik wil naar huis, ik wil dit niet, ik wil helemaal niks meer.

Met mij is op zo'n moment geen land te bezeilen en deze momenten zijn voor niemand leuk, voor het zorgpersoneel niet, voor mijn naasten niet en voor mezelf ook niet.

Jelle verlaat boos de ruimte nadat het mij gelukt is om een dextro in mijn mond te stoppen.

De zorg belt naar de OK of ik nu nog wel onder narcose mag.
Achteraf gezien had ik even moeten Googlen, Dextro mag je namelijk onbeperkt voor een narcose. Had ik dit nu maar geweten. Maar in mijn paniek lukte dit mij pas na de ingreep.

Eindelijk wordt ik tegen 18u opgehaald voor de slokdarmecho. Jelle is inmiddels gekalmeerd en loopt met me mee. Hij mag niet mee de OK in en ik geef aan dat ik graag iemands hand vasthoudt bij het onder narcose gaan. Dit kalmeert mij namelijk (I know, soms ben ik net een klein kind). Stan staat zijn hand aan mij af en later hoor ik dat hij niet had verwacht dat zo'n klein vrouwtje zo hard kan knijpen......... Ik zal Stan lang bij blijven.

Als ik wakker wordt is Jelle er. Hij zegt dat de artsen een trombose van 9mm hebben gezien, maar dat dit nog niet heel ernstig is. Pas bij 20mm is er acuut gevaar. Ik denk alleen maar: 9mm!!! Als dat los schiet, past dat niet door mijn vingers, dan ben ik dood.

Dat het voor de artsen nog niet acuut is, geeft mij toch echt geen geruststelling.

Mijn moeder wisselt Jelle af en blijft bij me tot ik ga slapen.

Het plan is dat een van de volgende dagen de behandeling met de propoplosser (actilyse/alteplase) start.
Voor die behandeling moet ik over naar de hartbewakingsafdeling.

De volgende dag wordt ik wakker met een soort spierpijn in mijn bekken. Door de zwangerschap denken we aan klachten daarvan. Ik zal vast verkrampt onder narcose zijn gegaan.............