Mijn 3 jarige heeft appendicitis

Eindelijk een 2de blog! Door het hele corona gebeuren en de lockdown vond ik er gewoon de tijd niet voor tussen het huishouden en de zorg voor de kinderen. Maar deze week maakten we iets mee wat ik toch wel even van me af wou schrijven!

Het begon allemaal op donderdag. Een dag die begon zoals we het ondertussen wel gewend zijn. Papa was gaan werken en ik zat thuis met de kinderen. Zayd had 's morgens Mehdi, zoals vaak, weer wakker gemaakt en die was dus duidelijk met het verkeerde been uit bed gestapt. Je kan wel geloven dat ik dus stiekem heel blij was toen Mehdi om 11uur kwam zeggen dat hij moe was en wat wou rusten. Ik ging aan tafel zitten, mailtjes lezen, instagram doorscrollen, je kent het wel, efkes ME-time. Even later begon Mehdi te zeuren.. "ik heb buikpijnnnn!" gevolgd door "ik moet braken!". Ikke lopen naar de zetel, grabbel die kleine in mijn armen, sprintje naar de badkamer, Juist op tijd! Helaas bleef het dus niet bij die ene keer maar was ik op de duur presies een workout aan het doen. Gelukkig besloot papa 's avonds over te pakken. Alleen toen hij om 5u moest opstaan om weer te gaan werken was er van slapen nog niet echt veel gekomen.

Vrijdag stopte het braken gelukkig. Maar van beterschap was er absoluut geen sprake. Mehdi sliep de ganse dag! geen eten, geen drinken, geen tv, echt helemaal niks buiten slapen. Ik zei 's avonds nog tegen de hubby van amai serieus griepje wel! We besloten dan ook dat als het zaterdag niet beter zou zijn we toch maar even langs de dokter zouden gaan.

Zaterdag ochtend terug hetzelfde liedje en in mijn ogen werd het zelfs erger. Hij kreunde in zijn slaap, werd soms huilend wakker en Hij kreeg koorts. Ik bel dus naar de huisartsenwachtpost. Na mijn verhaal gedaan te hebben werd er mij vertelt dat Mehdi NIET naar het ziekenhuis mocht komen. Hij had namelijk 1 van de symptomen van corona, koorts, en moest dus wachten op een telefoontje van de dokter die ons dan een afspraak zou geven in het coronapunt.

's avonds papa dus met Mehdi naar dat coronapunt want ik kan Niya niet achterlaten aangezien ik haar voedselbron ben ;). Ohh.. ik hoor het hem nog zeggen, "TOT SEBIET MAMA!". Ik was op die moment mijzelf al aan het voorbereiden op een opname. En ik had gelijk.. Toen Mehdi aankwam in het ziekenhuis zagen ze gelukkig meteen dat er iets niet oké was. Er werden onmiddelijk verschillende testen uitgevoerd. Moet je u even inbeelden.. ik zat dus thuis en wist op die moment van niks eh. Papa had geen tijd om mij constant op de hoogte te houden natuurlijk, maar ik was dus helemaal op van de zenuwen. Na uuuren wachten eindelijk HET telefoontje. "Hij heeft een ontstoken appendix en moet vandaag nog geopereerd worden!" WOW! Dit had ik absoluut niet verwacht! Dat was nu echt het laatste waar ik aan zou denken! Er kwam meteen een soort van schuldgevoel naar boven. Ik had gewoon veel eerder moeten zien dat dit errnstig was en meteen naar het ziekenhuis moeten gaan! (Achteraf weet ik wel dat ik gewoon mijn best deed)

Mehdi is uiteindelijk om 23u de operatiezaal binnen gegaan. Zonder mama of papa want in het weekend gelden blijkbaar andere regels. We mochten ook niet naar de ontwaakkamer. Ik vind dat verschikkelijk eh. Mijn klein mannetje van 3 jaar moest da gewoon helemaal alleen doen! En als er nu iets is waar ik echt bang van ben dan zijn het operaties.

De operatie zelf ging wel goed. Om 1u was hij weer bij papa op de kamer. De apendix was al aan het etteren dus gelukkig hebben we geen dag langer gewacht om naar het ziekenhuis te gaan! Hij heeft momenteel nog veel pijn en moet nog enkele daagjes in het ziekenhuis blijven maar het ergste is nu wel achter de rug!

en als er 1 ding is wat ik hier uit heb geleerd is het om toch sneller een dokter te raadplegen!