Medische missers

Even bij het begin beginnen,

Met 30 weken zwangerschap in december 2021 gaat mijn gezondheid keihard achteruit. Ik blijk een flinke urineweginfectie te hebben en houd geen eten of drinken meer binnen. Ik kreeg verschillende antibioticakuren en medicamemten toegediend zodat ik eten en drinken weer kan binnenhouden. 

Maar ze krijgen de infecties maar niet onder controle, na een paar weken krijg ik enorme pijnklachten in mijn rechternierstreek. De artsen dachten dat het misschien te maken kon hebben met mijn extreme vorm van hypermobiliteit, laatste loodjes van de 2de zwangerschap en natuurlijk de urineweginfectie.

Dus kreeg ik een nieuwe antibioticakuur en werd ik doorverwezen naar een fysiotherapeut. De fysiotherapeut heeft mijn bekken recht gezet en gaf mij oefeningen om thuis te doen, want omdat ik al zover in de zwangerschap zat, kon zij helaas niet meer doen dan dit. Nadat het antibioticumkuurtje voorbij was, werd er weer een crp geprikt. De ontstekingswaardes waren gedaald, maar ze wisten niet waarom ik nog pijnklachten had in mijn nierstreek. Maar verder onderzoek werd niet gedaan. En moest ik nadat mijn zoontje geboren zou zijn maar verder gaan met fysiotherapie.

Hoe verder ik in de zwangerschap kwam, hoe erger de klachten in mijn rug werden. En hoe minder ik mij kon bewegen. En met een peuter van bijna 2,5 jaar in huis is het al helemaal niet handig dat je je amper kan bewegen. Dus vroegen wij, toen wij op controle bij de verloskundige kwamen, of de bevalling niet opgewekt kon worden, aangezien ik ook al voorweeën en 1 cm ontsluiting had.

De verloskundige weigerde hieraan mee te werken en zei je bent er binnen 3 weken toch al vanaf(was 37 weken zwanger) wel zagen ze op de echo dat de kleine wat minder actief was, dus moest ik naar het ziekenhuis voor een ctg.

In het ziekenhuis aangekomen zagen de artsen inderdaad vrij weinig beweging en klopte het hartje niet zoals het zou moeten kloppen. Ik werd dus opgenomen voor zeker 24 uur.                                                                 Er werd ook een neuroloog erbij gehaald vanwege het feit dat ik mij niet meer goed kon bewegen. Deze gaf het advies om zsm mij te inleiden. De artsen wilden even kijken hoe de kleine het deed en gelukkig was er genoeg beweging en was er ook geen dip meer in de hartslag van ons zoontje en werd er afgesproken dat ik met 39 weken, als de kleine zich nog niet zelf gemeld had, werd ingeleid.

Zoals jullie misschien al hebben geraad. Bleef de kleine lekker zitten bij hotel mama. En werd ik met 39 weken en 2 dagen, op de verjaardag van mijn man ingeleid. Omdat de ballon al in de middag werd geplaatst mocht ik, gelukkig, naar huis en zouden wij, de volgende ochtend terug moeten komen.

Vanaf het moment dat wij in het ziekenhuis waren aangekomen en ook de vliezen werden gebroken, duurde de bevalling max 45 minuten. Wat ik persoonlijk echt prettig vond in vergelijking met de geboorte van onze eerste zoon, die een sterrenkijker was.                    Omdat ik wel wat veel bloedverlies had en flink gehecht diende te worden, mochten wij pas in de middag naar huis.

Eind goed al goed zou je zeggen, maar helaas begint het hier pas.

Op dag 3 na de bevalling kreeg ik plots torenhoge koorts( 41,4 graden) en werd de verloskundige door de kraamverzorgster gebeld. Die nam wederom mijn klachten niet serieus en zei dat maar meer rust moest nemen omdat ik dat niet deed. De verloskundige wilde verder ook niet langs komen en zei dat het ook wat beter zal gaan met paracetamol.

Omdat wij met onze pas geboren zoon bezig waren, hij hield nauwelijks zijn voeding binnen, volgenden wij het advies van de verloskundige op. Dom natuurlijk….

Want op dag 5 kreeg ik nauwelijks geen lucht meer en deed ik voor de zekerheid een COVID-19 test. Deze was negatief. Dus belde ik naar de huisartsenpost, aangezien er hier in Zuid-Limburg geen enkele huisarts dienst had vanwege carnaval, de telefoniste liet mij met spoed naar de huisartsenpost komen. Hier aangekomen werd per direct opgenomen. Hier deden ze verschillende onderzoeken en zagen zij dat mijn ontstekingswaardes torenhoog waren,4360 waar normaal gesproken 10 als max word gezien.

Uit de eerste onderzoeken bleek, een baarmoederontsteking , eileiderontsteking, bloedvergiftiging en extreme bloedarmoede. Waarop de artsen tegen mijn man zeiden dat hij zich maar op het ergste moest voorbereiden. Eerder ingrijpen was van levensbelang geweest…

Boven wonder heb ik de eerste dagen overleefd en kreeg ik antibioticum via infuus en tabletvorm en ging het langzaamaan iets beter met mij. Maar waar die kortademigheid vandaan kwam. Dat wisten ze na ct-scan  en andere onderzoeken nog steeds niet. Dus werden er andere specialisten erbij gehaald.

Er werd besloten dat er een volledige mri en ct scan werd gemaakt van kop tot teen. En hier kwam de boosdoener aan het ligt.. ik bleek een grote trombose te hebben in mijn rechternier slagader en bekkenslagader. Die tot een longembolie hebben geleid. En de pijn die ik heb gehad tijdens mijn zwangerschap was door trombose.

Dus lieve mensen een kleine tip van mij uit, neem je klachten serieus. En ga op tijd verder met onderzoeken. Want voor je weet kunnen ze niet meer verder helpen.

Kun je ook lezen: Een brief voor Daphne