Mama... papa hoort mij alweer niet

“Mam… mama.. maaam, papa hoort mij alweer niet!” - Hij zal zijn hoortoestel wel uit hebben staan roept mijn vrouw vanuit de keuken. Mijn oudste dochter van zes baalt als een stekker. “Het is helemaal niet fijn als papa het uit heeft staan”. Ik ben mij van geen kwaad bewust en zie al aan de situatie dat zij mij moet hebben. Snel pak ik mijn smartphone om vervolgens via de app mijn hoortoestel aan te zetten. In mijn hoofd denk ik nog; dat nummer op Spotify was net zo goed. Dit is een van de voorbeelden waar mijn gezin regelmatig mee te maken krijgt. Voor mij persoonlijk is het niets nieuws, ben al mijn hele leven slechthorend. Pas rond mijn dertiende werd ik links ook ineens doof. Wanneer mijn kinderen televisie kijken, verkeer ik in de luxe positie om even niet al dat geluid mee te krijgen. Voor mij een verademing, ze kijken tv en ik schakel over naar Spotify. Iets dat ik ook graag in de bus of trein doe. Meestal zie je mensen met headphones of oortjes in, aan mij kan je geeneens zien dat ik muziek aan het luisteren ben. Maar thuis, juist daar in mijn vertrouwde omgeving is het weleens lastig. Mede door mijn gehoor heb ik ook een heftige variant van de ziekte van Ménière ontwikkeld. Zaken als geluid, een teveel aan prikkels en stress zijn ware dooddoeners voor mij. Voor mijzelf en zeker ook binnen ons gezin moet ik daarom veel schakelen tussen 'aan' en ‘uit’. - en geloof me dit doe ik zo liefdevol mogelijk en zeker niet egocentrisch zoals veel mensen denken.

Voor iemand met deze variant van Ménière is het al een hele uitdaging om thuisvader te zijn. Toch geniet ik er volop van. Ik heb elke dag nul komma nul energie, voel me continu duizelig in diverse gradaties van heftigheid en toch moet je door. Ik heb er zelf bewust voor gekozen om zoveel kinderen te hebben, ze worden immers ook ouder. Vandaag kreeg ik een brief binnen om mijn derde in te schrijven voor school, zo hard gaat dit groter worden. Ik werd er emotioneel van. Ze is al bijna drie, en ik heb als thuisvader elke dag zelf voor haar gezorgd, zonder kinderopvang. Dit vanaf het moment dat zij als baby in mijn armen lag. Dat doet zo ontzettend veel met je. Zelfs op dagen dat ik niet vooruit te branden was en bijna omviel gaf ik haar al mijn liefde. Evenals ik nu ook weer met de vierde, ons zoontje van acht maanden aan het doen ben. Geen dag is voor mij hetzelfde. Het is mijzelf keer op keer trotseren, niet alleen voor mijzelf. Ook om aan de wereld te bewijzen dat ik ondanks mijn ziekte een steengoede vader kan zijn. Of ik dit nu de ene keer doe met een hoortoestel in, en een andere keer met dat toestel uit; het draait uiteindelijk om de input die je geeft. Tuurlijk vinden mijn kinderen het weleens lastig of vervelend, maar juist om een goede vader te zijn moet ik ook af en toe terug schakelen qua drukte.

Ik ben inmiddels al vier of vijf jaar volledig afgekeurd. Waar een ander als ambitie heeft om carrière te maken, is mijn drijfveer om vier en ooit vijf prachtige kinderen terug te geven aan onze maatschappij. Of dit nu in de zorg, veiligheid of welk ander beroep is… maakt mij niet uit, als zij maar gelukkig zijn en iets terug kunnen doen voor een ander. Ik geniet intens van mijn jonge helden en ik weet zeker dat zij erg trots zijn op hun vader. Morgen als ik mijn hoortoestel weer uit heb staan met een prachtig nummer op dan weet ik genoeg; je baalt misschien even… maar we lachen, praten, dansen en genieten samen genoeg. Zodra je ouder bent zal je alles net iets beter gaan begrijpen. Want deze vader heeft jullie lief, liever nog dan zijn eigen leven. - en als je laten zelf een gezinnetje hebt zal je nog vaak terug denken aan je geweldige jeugd. Een jeugd met een vader die er altijd voor je was... zelfs als hij soms amper nog iets kon.