1 dag geleden
Leven met postpartum depressie: "Elke dag voelde als een gevecht"
Ingezonden verhaal
Toen ik zwanger was van mijn dochter, droomde ik van hoe het zou zijn om moeder te worden. Ik zag mezelf met haar wandelen in de kinderwagen, haar handje vasthouden terwijl ze haar eerste stapjes zette en samen lachen tijdens de badtijd. Maar die droom sloeg als een spiegel in duizend stukjes uit elkaar op het moment dat ze werd geboren.
De bevalling was zwaar, fysiek en emotioneel. Maar het echte zware werk begon pas toen ik thuiskwam met mijn dochter. Terwijl ik wist dat ik van haar zou moeten houden, voelde ik niets. Het was alsof er een onzichtbare muur tussen ons stond. Mijn man en mijn zus namen bijna alles over. Zij verzorgden haar, zij wiegden haar in slaap, zij waren degene die haar eerste lachje zagen. Ik stond erbij en keek ernaar en voelde me... leeg.
In het begin dacht ik dat het gewoon vermoeidheid was. "Iedere moeder is moe na de bevalling," zei ik tegen mezelf. Maar weken gingen voorbij en het gevoel bleef. Of beter gezegd, het gebrek aan gevoel. Als mijn dochter huilde, voelde ik geen instinct om haar op te pakken. Soms werd ik zelfs boos op mezelf omdat ik zo’n slechte moeder was. Andere keren wilde ik gewoon verdwijnen.
Mijn zus was degene die me voorzichtig suggereerde dat er meer aan de hand kon zijn. "Lieve schat," zei ze, "je hoeft dit niet alleen te doen. Misschien kun je met iemand praten?" Dat was de eerste keer dat ik hoorde over postpartum depressie. Hoewel ik sceptisch was – ik bedoel, dit soort dingen gebeurt toch bij andere vrouwen, niet bij mij? – besloot ik toch hulp te zoeken.
De eerste stap naar therapie was een van de moeilijkste dingen die ik ooit heb gedaan. Hoe kon ik aan een vreemde toegeven dat ik mijn eigen baby niet wilde vasthouden? Maar de therapeut luisterde zonder oordeel. Ze vertelde me dat ik niet de enige was, dat wat ik voelde – of niet voelde – een gevolg was van alles wat mijn lichaam en geest hadden doorgemaakt. Toch was het proces zwaar. De therapie hielp me stapje voor stapje te begrijpen wat er gebeurde, maar mijn schuldgevoel bleef. Hoe kon ik een goede moeder zijn als ik mijn baby niet eens kon aankijken? Elke dag voelde als een gevecht. Er waren momenten waarop ik dacht dat ik nooit uit die donkere tunnel zou komen.
Wat ik geleerd heb, is dat herstel niet lineair is. Er zijn dagen waarop ik denk dat ik vooruitgang boek, maar die worden vaak gevolgd door dagen waarop ik weer terugval. Soms kijk ik naar mijn dochter en voel ik nog steeds niets. De leegte is er, net zoals de hoop dat het ooit anders wordt. Maar die hoop voelt vaak heel ver weg.
Ik wil dit delen omdat ik niet weet of ik hier ooit helemaal uitkom. Ik probeer het, elke dag opnieuw, maar het voelt vaak alsof ik vastzit. Als je dit leest en je voelt hetzelfde: ik weet hoe zwaar het is. Misschien helpt het te weten dat je niet de enige bent, ook al lijkt het soms alsof je helemaal alleen staat.
Misschien wordt het ooit beter. Misschien ook niet. Maar voor nu probeer ik maar gewoon door te gaan, stapje voor stapje, in de hoop dat er een dag komt waarop ik mijn dochter echt kan voelen.
Heb jij een bijzondere ervaring in het moederschap die je wilt delen? Stuur ons je verhaal dan op via info@mamaplaats.nl. We zijn benieuwd naar jouw ervaringen!🤍
