Kantje boord

Mijn eerste post... Ik heb me een aantal weken geleden al aangemeld, het leek me wel leuk om te schrijven over ons gezin ook voor de kids voor later. Toen kwam de corona en schoof alles even naar de achtergrond. Maar nu staat alles weer in perspectief, ipv corona lag ik in de ambulance met een hartinfarct, 38 jaar, verder goed gezond, oké ik heb wat overgewicht en ik rookte maar dit had ik nooit verwacht. Vanaf nu werken we aan herstel.

Vanaf 2014 loop ik al met pijn klachten bij ribbenboog  en borstbeen. Mijn gal is verwijderd na galstenen aanvallen. Voor de lijn verschillende keren bij huisarts geweest en dokterspost. Tot 1 de diagnose gaf, syndroom van tietze, chronische ontsteking van het kraakbeen bij borstbeen, door verwezen naar reumatoloog die stelde ook diagnose fybromaligie en met advies bewegen, fysiotherapie en wat pijnstillers weer naar huis. 

In al die jaren leer je er mee leven. De tietze gaat op en neer, dan weken zelfs maanden geen last dan weer meer pijn. Fybromaligie is bij vooral weersafhankelijk maar verder ook prima mee te leven. 

Toen onze jongste naar de peuterschool ging en ze daar een gebrek hadden aan vrijwillige medewerker heb ik me daarvoor aangemeld en dit doe ik al jaren met veel plezier. Dit ging de laatste jaren super en zelfs zo goed dat ik aan het zoeken was naar een echte baan.

Toen kwam de corona, kids thuis geen probleem dit kunnen we. Manlief aan het werk, weinig sociale contacten maar kom op heel Nederland doet dit samen. Ik krijg langzaamaan ook wat meer pijn klachten, ove vroeg met fysiotherapeut. Je beweegt minder, kan van invloed zijn. Oké dus met de kids wat gymnastiek erbij. Oei daar wordt ik wel moe van , moeten nu echt aan de conditie gaan werken.  

Dus samen met gezin en hond zondag 29 maart het bos in. Dat doet pijn op de borst, maar de kou sloeg erop. Met dochterlief naar huis gelopen en even op de bank. Pijn zakt af, s nachts wel pijn, dus paracetamol en diclofinac. Maandag met pijnstillers de dag doorgekomen maar wel in het achterhoofd dit moet morgen wel beter zijn anders even de huisarts bellen..zover zijn we niet meer gekomen. Hoe de nacht precies is verlopen weet ik niet meer alleen dat ik heel veel pijn had. Samen met manlief rustig blijven, is normaal, geen paniek, is je tietze.... Tot 5 uur, toen was het geen tietze meer, toen was het foute boel. Manlief 112 gebeld om 5.20, tijdsbesef kwijt maar om 6.33 lag ik in Emmen al op de hartkarterisatie en hadden ze probleem al gevonden. Gedotterd een stent erin en om 7.06 was de 2de foto met mijn gerepareerd hart...

Nu een week verder, sinds zaterdag weer thuis nu aansterken  en vertrouwen krijgen. Over de dagen in ziekenhuis in corona tijd schrijf ik de volgende keer