Kankerpatiënt: Happily ever after?

Wachten duurde nooit eerder zolang. Ik wacht, omringd door mooie mensen. Maar voor het eerst sinds de rollercoaster ben ik pessimistisch. Niet zo vreemd gezien het van een blootliggende ader naar de voorloper van baarmoederhalskanker ging om uit te komen bij de daadwerkelijke kanker. Wachten duurt nog langer als je immobiel bent. Dit geeft je zoveel tijd om na te denken. 

Ik voerde een telefoongesprek met een oud collega die via via het nieuws ontving toen ik plots een tweede lijn kreeg. Ik schonk er weinig aandacht aan. Ik kon later wel weer terugbellen naar whoever me net belde. 

Het telefoongesprek liep af en ik checkte mijn gemiste gesprekken. 016.. Leuven dus. Gasthuisberg. Ik trok lijkbleek weg, want tot noch toe kreeg ik nooit eerder goed nieuws aan de telefoon.  Ik raapte mijn moed bijeen en belde terug. Met een zweet uitbarsting van jewelste, een lijkbleke uitstraling en een hartslag om u tegen te zeggen probeerde ik mezelf voor te bereiden op het slechte nieuws. 

Met de seksuologe van gasthuisberg klonk het aan de andere kant. Ik had me dus bij voorbaat druk gemaakt om niks. De seksuologe had me omwille van miscommunicatie gemist in het ziekenhuis en wou dus een gesprek met me inplannen. 

Miscommunicatie, dat is daar wel een dingetje. Er liep doorheen de reis wel wat mis met de communicatie. Allereerst werd ik mis geïnformeerd over mijn ingreep. Ze zouden mijn lymfeklieren laten zitten werd gezegd. Waar ik blij mee was want het verwijderen ervan kon wel wat gevolgen met zich meebrengen. Het consult nadien werd me toegelicht dat de "leerling" in kwestie me verkeerd geïnformeerd had. Ze moeten er dus toch uit. Dat heeft me al heel wat angst ingeboezemd want dat kan uiterlijk wel wat gevolgen hebben. Ik ben 33 en heb dus graag nog inspraak in hoe ik eruit zie. Dat werd me bij dat nieuws dus gedeeltelijk ontnomen want aan vochtophoping valt bitter weinig te doen. 

Dan waren er nog de ontelbare afspraken die verkeerd werden ingepland. In zo een onzekere tijden zit je daar allesbehalve op te wachten. Het enige waar je naar snakt is duidelijkheid. 

30 april, dat was mijn volgende afspraak. De dag dat de nietjes eruit mochten. En de dag waarop ik hoopte antwoorden te krijgen. Ik ging ervan uit dat ik ze die dag zou krijgen, maar de partner ging daar niet vanuit. 

Getemperd in mijn enthousiasme om te weten waar ik aan toe was melde ik me aan in het ziekenhuis. Er werd me eerst gevraagd naar mijn welzijn waarna het verlossende antwoord volgde. Dit is voor mij een leuke raadpleging zei ze, waaruit ik kon opmaken dat dat goed nieuws was. Maar toch durfde ik niet enthousiast reageren tot de daadwerkelijke woorden uit haar mond kwamen. We hebben alles kunnen verwijderen. Je hebt noch chemo, noch bestraling nodig. Wat een opluchting, maar toch was dat niet het ogenblikkelijke gevoel. Ik kon het gewoon amper geloven. Het moest allemaal nog binnen sijpelen.

Daar zat ik dan in de wagen opweg naar huis. Ik liet het besef binnenkomen dat ik patiënt af was. Het leek wel alsof het even snel weer weg was als dat het gekomen was. Onwerkelijk en bizar waar je doorgaat op enkele maanden tijd. 

De nietjes mochten er diezelfde dag ook uit. Maar de wonde zag er voor mijn gevoel verschrikkelijk uit. Alles moet een natuurlijk heel proces volgen dus het werd zelfs niet schoongemaakt. Nietjes eruit en alweer een pleister erover heen. Eentje die opnieuw 7 dagen moest blijven zitten. Opnieuw 7 dagen waarin ik niet kon kijken naar hoe mijn nieuwe lichaam eruit ziet.

7 dagen later mag de pleister eraf. Met een zeer bang hart om voor het eerst in de spiegel geconfronteerd te worden met de rest van mijn leven. Uiteraard ben ik dankbaar dat ik nog in leven ben. Het is "maar" een litteken. Maar toch, vanaf nu word ik voor de rest van mijn leven dagelijks geconfronteerd met de kanker die ik ooit had. Hij was er, weliswaar kort maar zeer krachtig. Daar sta je dan voor de spiegel te staren naar een litteken vanaf je schaambeen tot boven je navel. Iets waar niemand je mentaal op voorbereid. Voor de artsen moet de tumor eruit. En dat is hun enige zorg. Esthetiek en het mentale aspect wat daarbij komt kijken, daar is niemand mee bezig. Het leefde zelfs niet in mijn hoofd dat het litteken zulke proportie zou aannemen. Ik staar er nog elke ochtend naar. Naar dat gigantische ding. Ik vind het echt een verwerkingsproces. En heb veel moeite met de acceptatie ervan. Ik voel me gehavend en onaantrekkelijk. En het besef dat het er voor altijd zal zijn vind ik verschrikkelijk. 

Intimiteit vind ik mentaal lastig, ookal geeft de partner aan dat hij er helemaal geen probleem mee heeft. Het is echt lastig om je aantrekkelijk te voelen. Uiteraard zal alles er over een jaar wat minder dramatisch uitzien. Maar het gaat nooit meer weg. Ik maak me bij voorbaat al druk om het bikini seizoen. Het leeft in mijn hoofd dat ik me nooit nog comfortabel ga voelen in bikini. Want 1 het geeft me een onzeker gevoel. Het lichaam waar ik ooit zo hard aan werkte in de gym daar schiet mentaal niks meer van over. En 2 het idee dat iedereen gaat nadenken over waarom dat litteken daar zit en wat er de oorzaak van is geeft me ook geen prettig gevoel. Ik hoop echt oprecht dat ik met de tijd acceptatie kan vinden. En dat ik me ooit weer zelfzeker kan voelen in mijn nieuwe lichaam. 

Het herstel na de operatie heb ik zwaar onderschat. Ookal kan ik na 3 weken best al veel. Ik ben weer beweeglijk en elke dag neemt de pijn af. De spierafbraak daarentegen verbaasd me immens. Mijn benen zien er verslapt uit. En mijn buik is nog steeds gezwollen. Het littekenweefsel doet pijn en ik ben zeer snel moe na fysieke inspanning. Ik denk er dagelijks over na dat ik over 3 weken mij leven weer dien op te pikken als vanouds. Het boezemt me wat angst in dat ik op de werkvloer niet onmiddellijk zal kunnen presteren zoals ervoor. Of dat ik na mijn eerste werkdag fysiek uitgeput zal zijn. Het gevoel van prestatiedruk beklijft me. Ookal heb ik twee prachtige werkgevers die begrip hebben voor mijn situatie. Die prestatiedruk dat is een dingetje van mezelf. Vanuit eerdere trauma's heb ik heel erg het gevoel van bevestiging nodig. Een gevoel dat ik misschien niet zal krijgen als ik de eerste weken wat minder kan presteren. 

Doorheen het hele proces kwam ik ook tot de constatering dat niet alleen mijn gezondheid en mijn mentale welzijn maar ook mijn toekomst op de proef gesteld zou worden. 

Want herinner je je nog, alleenstaande mama? Net verhuisd naar een huurappartement. Net mijn koopwoning van de hand gedaan. En dan plots kankerpatiënt.

Hierover deed ik ook wat opzoekingswerk. Want een woonst kopen zal nu plots niet meer zo evident zijn. Banken en verzekeraars die de optie hebben om je te weigeren, en als ze het niet doen de hoofdprijs zullen vragen om je als "risico" toch aan te nemen.

Iets waar je ervoor nooit bij stil staat. Dat het zoveel gevolgen heeft op de rest van je leven.

Eind goed, al goed. Dat is waar ik nu naartoe probeer te leven. Er volgen nog wat vervolg afspraken om alles goed op te volgen. Die dagen zullen opnieuw emotie opwekken en zullen me angst inboezemen. Dan volgt er nog dat gesprek met de bank om te kijken wat mijn opties zijn naar de toekomst toe i.v.m. een woonst. Maar ik probeer er zoals altijd positief in te staan. Ik neem het zoals het komt en probeer van het beste uit te gaan. 

Komt hier nog een vervolg aan, iets wat ik kwijt wil? Iets wat ik noemenswaardig genoeg vind om het op het web te gooien? 

Geen idee, maar ik ben alvast blij dat ik mijn verhaal hier kwijt kon. En ik hoop dat het misschien iemand kan helpen om er positief in te staan. Of dat hier iemand antwoorden in kan vinden.