Jij denkt dat je beter bent dan de rest

Om maar gelijk met de deur in huis te vallen en een duidelijk beeld te schetsen. Het verhaal is begonnen toen T (tante) en ik beide allebei moeder zijn geworden. Mijn dochter komt uit Juni en haar kindje uit Augustus. 

Het is allemaal begonnen toen T weer in de buurt kwam wonen. Ik ben naar mijn familie toe best wel een introvert. Zelf zie ik mezelf als de luisteraar en hou ik verder wat afstand, als je verder leest snap je waarschijnlijk wel waarom.

Goed verder met het verhaal.. T begon in het begin al met kleine onschuldige opmerkingen. “De kindjes zijn zo dicht op elkaar qua leeftijd, ze moeten elkaar vaker zien.” Begrijp me niet verkeerd, ik vind haar kind een schat en vind het altijd een feestje om haar kind te zien.

Alleen het negatieve aan die opmerking is dat er gelijk werd verwacht dat ik mijn eigen vrienden maar elke keer moest afzeggen om naar hun toe te gaan, ook rusten mag niet want ik moet volgens haar weer met hun zijn.

Een van de redenen dat ik mensen niet graag zie uit mijn familie komt door het drank gebruik. Ik heb vanaf kinds af aan genoeg drama meegemaakt met drank. Ook met T is dit het geval. 

Ze belt me vaak in de avond, kind op bed en zelf aan de drank. Maar dan begint het drama. Ik zeg niks en luister alleen maar naar wat ze te zeggen heeft. 

Dat is een van de opmerkingen die ik naar mijn hoofd gesmeten krijg. Ook opmerkingen over dat ze het zielig vind voor mijn dochter dat ze zoveel in beige, bruine en witte tinten heeft. Het is zielig en ze moet meer kleur hebben. (Genoeg kleur te vinden maar ik vind het een fijne basis.) Andersom heb ik ook een mening maar ik hou me wel stil. 

Ik heb T gevraagd om een uitleg waarom ik zou denken dat ik beter ben dan de rest. Natuurlijk krijg ik daar geen reactie op. Wel laat ze merken dat mijn moeder de zelfde mening deelt. 

Als ik heel eerlijk ben, het doet mij veel verdriet om te zien hoe negatief er over en tegen mij gedaan wordt. Ik zeg amper een woord en krijg altijd zoveel over mij heen. Of het nou over mijn opvoeding is, mijn kleding of interieur keuze of mijn eigen doen en laten. Ik kan het nooit goed doen. En zelf vind ik dat nog niet eens het ergste maar de “rangen” van de kinderen vind ik helemaal kwalijk. Maar dat is een verhaal voor een andere keer. 

Hoe zou jij met zulke situaties omgaan?