Ik stopte met het minimaliseren van mijn angststoornis.

Wist je dat een angststoornis één van de meest voorkomende psychische stoornissen is in België? Van de 1000 mensen die naar de huisarts gaan, bekennen 1,75 dat ze lijden aan een angststoornis. Maar 80% van de gevallen ziet zelfs geen professionele hulp. En weet je dat ik één van die 20 % ben die hier wel voor in behandeling is?

Angst is een normale, gezonde reactie die zelfs levensbeschermend is. Zo brengt angst het lichaam in een soort van alarmtoestand, het bereid als het ware ons lichaam voor op verdediging. Maar wanneer die angstreacties zo een grote reactie vormen, die het huidige leven kunnen belemmeren, dan spreken we over een angststoornis. 

Posttraumatische stress stoornis

Niet elke slechte of gevaarlijke situatie zal ervoor zorgen dat je te kampen krijgt met een angststoornis. Verschillende factoren kunnen hier in meespelen; persoonlijkheid, opvoeding, erfelijke gevoeligheid,… Daarnaast bezit de term ‘angststoornis’ ook een hele waaier aan verschillende soorten; paniekstoornissen, sociale fobieën, obsessief compulsieve stoornissen, of een posttraumatisch stresssyndroom. Die laatste kennen we vooral van mensen die vroeger in het leger hebben gezeten, oorlogsvluchtelingen, die iets meegemaakt hebben en die een zware indruk hebben nagelaten op de persoon in kwestie.

Zestien jaar geleden was ik een erg sociale, zelfzekere en zelfstandige adolescente. Ik had van niets of niemand bang. Mijn familie bezoeken aan zee deed ik op mijn eentje met de trein. Nieuwe mensen ontmoeten en vertrouwen, ik kon het als geen ander. Totdat ik op een zaterdagnamiddag in Brussel Noord wachtte op de trein naar Mechelen. Het zou nog een half uurtje duren voor de trein zou arriveren. Een jongen die ik beneden had gezien sprak me vriendelijk aan en vroeg me naar mijn iPod. Ik begrijp dat bij jou waarschijnlijk de alarmbellen afgaan, maar de persoon die ik toen was zag er geen problemen in. Dus voordat ik wist wat er gebeurde hield hij een mes tegen mijn keel en beval hij me mijn geld af te geven. 

Mijn schuld

Nadien heb ik het voorval zo snel proberen te vergeten, het was misschien ook wel mijn eigen schuld; ik had mijn iPod nooit moeten tonen en ik had voorzichtiger moeten geweest zijn. Ik had daar ook nooit alleen moeten staan, daar op het perron. Maar hoe goed ik ook deed alsof ik vrede had met de situatie, verergerde onbewust mijn probleem.

Nervositeit, rusteloosheid, hartkloppingen, … Het waren allemaal kleine klachten van een overactivering van mijn zenuwstelsel. Deze klachten werden steeds erger en groter. Een vreemde die me aankeek in de supermarkt, het kon me helemaal van slag brengen. Dit minderde niet, het werd alleen maar erger. Nieuwe mensen die te dichtbij kwamen, fietsers die me passeerde, het waren allemaal situaties waardoor ik ontzettend hard in paniek geraakte.

Drie jaar geleden begon mijn echtgenoot met nachtwerk ging het helemaal mis. De hele nacht lang kon ik niet slapen. Ik bleef zolang mogelijk wakker, in waakstand; uit angst dat er inbrekers zouden komen. Het klinkt ontzettend belachelijk, dat besef ik maar al te goed. Maar hoe harder ik mezelf probeerde te sussen dat er niemand in huis was, hoe harder ik begon te panikeren. Een camera in huis met Wifi – verbinding, een rolluik achteraan, extra sloten, … Ze gaven me maximum één nachtje rust, de volgende nacht begon het weer helemaal opnieuw.

Toen ik erover sprak werd er vaak mee gelachen, want wees eerlijk; hoe belachelijk is het ook? Een volwassen vrouw, een mama, die ’s nachts niet durft te slapen omdat er misschien een inbreker in huis zou zijn? Door die reacties probeerde ik er ook zo humoristisch mee om te gaan. 

De paniekaanval

Het besef dat ik echt iets moest doen aan mijn ‘probleem’ was op vakantie in Tunesië. Samen met mijn echtgenoot, Annabel en mijn papa waren we van plan om een uitstapje te maken naar een dorpje. Vanaf het moment dat we de taxi in gingen, was ik helemaal overprikkeld door stress. Wie was deze man? Wat als die meteen ergens naar toe rijdt en ons iets aandoet? Wat gebeurt er met ons Annabel?! En zo draaide mijn hoofd overuren. Toen we een kwartier later aankwamen kon ik het niet meer aan. Ik zag overal mannen bij elkaar staan die – in mijn beleving – ons aanstaarden. Dit kon ik niet aan, dus begon ik te schreeuwen en te huilen. Ik verplichtte ons een nieuwe taxi te nemen en zo snel mogelijk terug te keren naar het hotel, daar waar ik me iets of wat veilig voelde. Dat moment heeft er wel voor gezorgd dat ik professionele hulp ben gaan zoeken.

Zestien jaar is het geleden dat ik een traumatische ervaring heb opgedaan. Nu start ik deze maand met de EMDR – therapie, in de hoop dat ik na alle jaren eindelijk weer ‘normaal’ kan leven. Mijn trauma ga ik nooit kunnen deleten, daar ben ik me van bewust.

Maar ik wil vooral weer slapen, fietsen zonder tegenliggers te wantrouwen en het belangrijkste; ik wil vooral voorkomen dat mijn dochter onbewust mijn angsten overneemt. 

Ik schreef deze niet voor ‘aandacht’, voor ‘ocharme zeg, wat heb jij meegemaakt?’, want ik kan je verzekeren dat ik daar niet in geloof. Ik ben van mening dat iedere persoon zijn deeltje heeft, zijn script of verleden. Ik schrijf deze vooral voor mensen die zelf kampen met angsten en deze minimaliseren tegenover anderen of zichzelf. Uit angst dat ze ‘overdrijven’. Want ik verzeker je dat heb ik mezelf ook lang wijsgemaakt. Maar vanaf de dag dat ik mijn angststoornis serieus heb genomen ben ik al verder dan ik ooit zou geweest zijn.

Ik had nooit gedacht dat ik ooit nog alleen zou durven wandelen van het pleintje verderop in de straat naar huis, zonder mijn echtgenoot aan de lijn te hebben. Ik had nooit gedacht dat ik zou parkeren op een ondergrondse parking met mijn auto en ik had nooit gedacht dat ik ooit Gorges du Verdon zou beklimmen met mijn gezin zonder één paniekaanval. Maar ik deed het.

Ps: Herken jij jezelf in mijn verhaal en heb je het gevoel dat je bij niemand terecht kan? Twijfel dan niet om mij te contacteren, ik wil graag naar je luisteren!