Ik raak mezelf kwijt

Ik raak mezelf kwijt als los zand. Al in het ziekenhuis voel ik mezelf als los zand tussen de vingers door glippen.

Ik heb er geen grip op, het gebeurt gewoon.

In het ziekenhuis had ik eerst de hoop dat als ik een week zonder bloeding zou zijn mezelf mentaal beter zou gaan voelen. De dagen voor het halen van een week bloedingsvrij heb ik veel gehuild en was zo bang. Toen ik een week bloedingsvrij was, voelde ik me wel opgelucht, maar absoluut nog niet mezelf. Een dag later had ik weer een nabloeding.

Ik hoopte dat het aanpassen van het antistollingsbeleid me vertrouwen zou geven en ik mezelf weer kon terugvinden.

Bloedingen bleven weg, nieuw antistollingsbeleid had gewerkt, mezelf was ik nog steeds kwijt.

Ik was bang. Bang voor een postnatale depressie.
Meerdere keren heb ik dit aangekaart in het ziekenhuis en steeds kreeg ik de vraag hoe het met Joah was. Aangezien mijn ogen nog oplichten als ik het over hem had, kon het geen postnatale depressie zijn volgens de artsen.

Waar komt het dan door dat ik me zo donker en zwaar voel?

Ik wil dit gevoel helemaal niet. Ik wil genieten, vrolijk zijn en weer snel. Want jeetje wat voel ik me traag. Mijn bewegingen lijken zo traag te gebeuren.

Het trage ken ik wel wat van na mijn eerste opname en ik vermoed dat dit in verband staat met mijn lage hemoglobine gehalte. Ik heb de hoop dat dat wel gaat verbeteren.
Maar het zware en donkere..........

Mijn hemoglobinegehalte is nog een keer getest toen ik een paar weken thuis was. Die was nog laag, maar stijgend. Dat gaf mij wel het vertrouwen dat er geen bloeding meer was.

Voor mijn gevoel glijd ik alleen maar verder af.
De huisarts wordt op de hoogte gebracht en komt op huisbezoek. Ze zal een vinger aan de pols houden en als ik er doorheen zit mag ik altijd naar de praktijk bellen. Ik mag dan op de spoed knop drukken om gelijk iemand aan de lijn te hebben.
Ik vind het fijn dat deze optie er is.

Mijn eigen psychologe is met sabbatical en ik heb in mijn zwangerschap al kennis gemaakt met haar waarneemster. Ik schakel ook haar hulp in. Ik heb wat sessies bij haar afgehuild.

Als ik op het hoog- laag bed lig vraagt (eerder beveelt) Jelle mij mijn shirt uit te doen om te buidelen met Joah. Buidelen is het advies van alle hulpverleners. Buidelen voor de band die ik mis met mijn kindje, buidelen om mezelf weer beter te voelen.
Ik heb helemaal geen zin om te buidelen. Voor mijn gevoel ben ik de slechtste moeder ooit. Ik kan niks, loop met een rollator en anderen moeten voor mijn zoontje zorgen.

Het liefst zet ik Joah op pauze. Dan kan ik herstellen en als ik me beter voel de Mama zijn die ik wil zijn voor hem. Dan hoef ik zijn new born fase niet te missen.
Helaas gaat dat niet en dendert de tijd voort. Ik zal moeten herstellen en Mama zijn tegelijkertijd.

Iets vertraagd is ook mijn ouder/kind binding opgestart.
Dit is in het ziekenhuis door de maatschappelijk werkster aangevraagd omdat ik bang ben dat Joah geen goede hechting heeft en onzeker ben als mijn kunnen als moeder (omdat ik in de prak lig).

De eerste keren zijn vooral huilen. Huilen over alles wat ik graag had gewild, maar niet is gegaan zoals ik had gehoopt. Huilen dat ik Joah niet kan verzorgen, niet naar een speeltuintje kan lopen, niet naar zijn school. Voor mijn gevoel komt het nooit meer goed.
Mijn vertrouwen in herstel is weg. Twee keer ben ik ontzettend hard achteruit gegaan, wie zegt dat het geen derde keer kan?

Mijn begeleidster laat me inzien dat Joah maar één Mama heeft. Iedereen kan hem verzorgen, maar van mij heeft hij 8 maanden (prematuur) mijn ademhaling, stem en hartslag gehoord. Niet van iemand anders.

Ik leer Joah steeds beter kennen. Ik leer inzien hoe Joah aan mij gehecht is. Ik leer dat hechting later kan herstellen.
Ik leer signalen van Joah lezen.

Niet dat ik niks wist toen Joah geboren werd. Met hypnobirthing hebben we behoorlijk wat kennis opgedaan en we hebben geoefend met de Dunstan Babytaal (beide aanraders!).

Normaal volg ik mijn gevoel. Maar ik stond zo ver weg van mijn gevoel. Ik was onzeker en verzwakt onder een donkeren en zware deken.
Ik wist niet meer hoe ik eronderuit moest komen.

Met het stijgen van mijn hemoglobinegehalte en de langere tijd na de laatste bloeding trekt de donkere en zware deken steeds meer weg.

Met ouder/kind binding gaan we over naar videobegeleiding. Via een protocol worden er van alledaagse handelingen filmpjes gemaakt.
In de filmpjes zie ik hoe ik op Joah reageer en Joah op mij reageert.

Voor mijn gevoel was ik voor Joah niet belangrijk. Ik kon toch niet zoveel. Anderen konden meer met hem doen.
In de filmpjes zag ik zijn focus op mij en hoe comfortabel hij zich voelt bij mij.
De filmpjes lieten me inzien dat ik wel degelijk belangrijk ben voor hem. Ik ben zijn Mama!

Ik krijg complimenten van mijn begeleidster over hoe goed ik de signalen van Joah oppak. Waar zij nog niks kan horen, hoor ik vermoeidheidsgeluidjes. 

Ook van Jelle hoor ik hoe goed ik inspeel op de behoeftes van Joah.

Vanaf de zijlijn leert hij ook van de begeleiding.

Eerst was Jelle nog wat sceptisch. Maar als hij doorheeft hoe comfortabel Joah is, gaat hij mee in het ritme. En is zijn motto: 'Iedereen die een kindje krijgt zou een *naam begeleidster* moeten hebben'.

Als Joah 10 maanden is zit het traject er op. En met een gerust hart laat onze begeleidster ons achter.

Hoe is het mentaal met mij gegaan?
Eind 2023 voelde ik me steeds weer meer mezelf worden.
Het is gek om als vrolijk en positief iemand ineens negatief en somber te zijn. Ik was altijd bezig en nu kon ik niet anders dan op bank of bed hangen.

Bij elk pijntje in mijn buikstreek was ik bang voor een bloeding. En eerlijk? Die angst zit er nog. Vaak zijn het van die korte pijntjes, als de pijn weg is, is ook de angst gelijk weg.

De traagheid is zoals verwacht snel afgenomen.

Met het fysiek vooruitgaan kwam ook het vertrouwen dat ik later wat kan gaan ondernemen met Joah. Hierover meer in een blog over het revalideren na de keizersnede.

Fast Forward naar het heden: Bij het schrijven van de blog is Joah bijna 14 maanden.
De sombere en zware deken heb ik van me afgeschud.
Ik kan nog steeds balen van alles wat me is overkomen. Het vrije bewegen ben ik nog steeds kwijt.
De echte new born fase van Joah heb ik voor mijn gevoel gemist. Door de medicatie en narcoses in het ziekenhuis staat die tijd me niet helder op mijn netvlies en ook thuis was ik nog zo zwak dat er veel langs me heen is gegaan.

Toen ik me weer wat beter voelde ben ik gaan googlen op klachten van een laag hemoglobinegehalte. Daar vond ik mijn antwoord. Klachten als somberheid en depressieve gevoelens kunnen door een laag hemoglobinegehalte komen. Dit was mij nooit verteld. Ik denk dat het voor mij wel had gescheeld als ik wist dat mijn gevoel een directe oorzaak had. Het gevoel zal niet minder geweest zijn, wel de wanhoop of het ooit nog goed zou komen.

De band tussen mij en Joah is super sterk. Over zijn hechting maak ik me absoluut geen zorgen meer.

We ondernemen leuke activiteiten die passen bij zijn leeftijd. Hij vindt de dierenweide helemaal geweldig.

Als er iets is zoekt hij me op voor geborgenheid en nabijheid.

Ik realiseer me nu dat een Mama meer is dan goed werkende ledematen.
Liefde, geborgenheid, nabijheid, genegenheid, vertrouwen heeft een kind nodig.

Ik ben dankbaar voor de hulp die ik heb mogen ontvangen. Als de bevalling en het herstel waren gegaan zoals we hadden gehoopt dan hadden we waarschijnlijk geen begeleiding nodig gehad.

Voor begeleiding hoef je geen probleem gezin te zijn. Iedereen kan wat overkomen waardoor het zelf even niet lukt. Het is fijn dat er dan hulp is om je weer op de rit te krijgen.

Ik kijk met vertrouwen de toekomst tegemoet.