Ik ben niet de moeder die ik wil zijn

Ik ben niet de moeder die ik wil zijn, nooit geweest ook. Mijn mentale struggles staan in de weg, ik ben licht ontvlambaar, snel overprikkeld, heb vaak nergens zin in, weet niet hoe ik moet genieten of misschien weet ik eigenlijk zelfs wel niet hoe ik moet leven.

De afgelopen maanden waren heftig, ik ging van niet zo lekker in mijn vel naar toch wel heel depressieve gevoelens naar het moment dat ik huilend tegenover eerst mijn man zat en een week daarna tegenover de psycholoog “ik wil niet meer, iedereen is beter af zonder mij. Ik faal als vrouw en het ergste nog, ik faal als moeder. Voor iedereen zal het leven er beter op worden zonder mij, hun verdienen een leven zonder mij waarbij ze de kans hebben op een leukere vrouw en moederfiguur in hun leven.”

Mijn gedachten beangstigde me, de demonen waren terug, mijn gevecht met het leven was terug. Gelukkig herken ik na al die jaren het patroon en trok ik half augustus al aan de bel, de toch al lange wachttijden voor therapie waren flink uitgelopen en het zou volgens het secretariaat nog wel een tijd gaan duren tot ik kon starten met mijn behandeling. Maar de psycholoog wilde me toch even zien, het feit dat ik aan de bel had getrokken met mijn achtergrond vertelde haar genoeg, niets geen wachtlijst meer, we gaan starten.

Iemand die nooit in deze situatie heeft gezeten kan zich het schuldgevoel wat bij dit alles komt kijken vermoedelijk niet voorstellen. Oprecht voelen dat je kind beter af zou zijn zonder jou, is een gevoel dat je hart in duizenden stukken breekt.

Maar naast het schuldgevoel was er ook opluchting, want er is eindelijk hulp. Voor het eerst in 20 jaar heb ik het gevoel tegenover een psycholoog te zitten die zoals ze het zelf mooi zegt, psycholoog is maar vooral ook als mens tegenover mij zit. Voor haar ben ik geen diagnose op een papiertje waarbij een bepaalde behandeling hoort omdat dat zo in de boeken staat. Voor het eerst voel ik me veilig bij een hulpverlener. Zij hoort en ziet mij, ze is in 3 gesprekken (en natuurlijk wat achtergrond informatie) instaat geweest om recht door mij heen te prikken.

Voor het eerst kreeg ik vorige week de erkenning waar ik al zolang naar zoek. Vorige week werden voor het eerst de woorden PTSS en hoog sensitief uitgesproken. Daarnaast ben ik constant in conflict met mijn emoties, want ik weet dondersgoed dat mijn gedachten ongezond zijn maar ik krijg het niet voor elkaar om de gezonde gedachten te voelen.

Als ik die dingen zo op een rijtje zet dan kan het ook niet anders dan een wervelstorm creëren. De boosheid, het verdriet en de frustraties waarvan ik met sommige al meer dan 20 jaar rondloop, die eisen zonder de juiste hulp, meer en meer zijn tol.

Dit maakt niet dat mijn problemen zijn opgelost, ik heb een lange weg te gaan, het is een lang en zwaar traject met vallen en weer opstaan. Maar de opluchting bij het horen van traumatherapie, hulp bij het leren omgaan met hoog sensitiviteit en het leren om de juiste emoties en gedachten te voelen, die opluchting is zo intens groot.

Deze psycholoog heeft in zo’n korte tijd al zo’n groot verschil gemaakt, de wetenschap dat ik geen verschrikkelijke moeder ben maar dat mijn gedrag kenmerken zijn van PTSS maakt dat ik weet dat dit niet voor altijd hoeft te zijn, er kan aan gewerkt worden. Voor het eerst in heel lange tijd is er hoop en voor het eerst is er vertrouwen in het traject dat ik inga. Er wacht een hobbelige rit, maar er schijnt licht aan het eind van de tunnel, eindelijk.