Hips don't lie!!!

Daar zat ik dan eindelijk een echte afspraak met de revalidatiearts. Ik was ineens een beetje zenuwachtig. Voor de afspraak moesten we een heupfoto laten maken. Dit vond Zola niet heel fijn, maar was het ook al snel weer vergeten. De revalidatiearts was meteen to the point en daar hou ik van. De foto popte op het scherm en hij vertelde wat we zagen. De rechter heup stond mooi zoals het hoort in de kop en ontwikkeld. De linker heup stond niet alleen compleet, maar dan ook echt compleet naast de kom deze is ook nog eens onderontwikkeld. Ik schrok erg van deze foto. Ja tuurlijk had ik wel iets verwacht, maar dit!!!!.  Zola loopt , zoals wij het thuis  benoemen als King Louis van Junglebook. Een heel vrolijk koppie, maar een slungelig en ongecontroleerd lijfje. Dit lijfje is wat kleiner en iets meer op elkaar gepropt. Maar vooral het vrolijke koppie maakt het lijfje hoe dan ook compleet.  Dit neemt niet weg dat ze er wel last van heeft. Dus een traject van therapieën word gestart. Ik bel nog met de Neuroloog om te verifiëren dat hij op de hoogte word gebracht. Omdat er al contact is geweest met de revalidatiearts weet de neuroloog mij meteen te vertellen dat er voor de zekerheid een  scan zal worden gemaakt van haar rug. Ook zij vinden het vreemd dat het toch wel heftiger is dan ze dachten.  Er is ook een afspraak gemaakt voor de orthopeed.  Ohh jeej dacht ik nog ze zullen mijn vrolijke hipples King Louis toch niet willen opereren. Dit word vast een spreid middel en gaan. Na 3 weken wachten mochten we naar het AMC waar de orthopeed is gevestigd.  Bloedzenuwachtig was ik mijn man aan het afblaffen en zweette ik me rot. Hier zou bepaald worden of mijn leukerd onder het mes moest. Eigenlijk mocht manlief niet mee, maar omdat het een belangrijke afspraak was mocht het gelukkig wel. Onze leukerd werd nog een keer onderzocht en hier werd ze niet vrolijker van. De foto werd er nogmaals bij gehaald en weer kreeg ik die knoop in mijn maag van wat ik zag. Zoals elke afspraak zie je eerst een co en dan pas de orthopeed.  Ze kwam binnen en stelde meteen vragen als hoelang worden jullie al gezien door specialisten? Wij meteen in koor al vanaf dat ze 3 weken oud is. Let wel onze leukerd is nu 19 maanden. In het ZMC hebben wij tot ze 7 maanden oud was gelopen en zij hebben geen 1 x een foto of echo laten maken. Terwijl wij meerdere klachten hadden omschreven die zola heeft wat met heupdysplasie en heupluxatie te maken kan hebben. Dus je snapt dat ik eigenlijk eerst intens verdrietig werd toen we te horen kregen dat er een operatie nodig is. Omdat ze ook spasme vertoont is de kans dat ze een plaatje nodig heeft om de boel op zijn plaats te houden. Er word nog eens goed uitgelegd hoe en wat ze gaan doen en dat ze 3 maanden in het gips moet blijven. Vesuft , geschrokken en boos lopen we naar buiten. What the F!!!!hoe kan het dat er in al die tijd geen 1 kinderarts dit is opgevallen. Al die keren dat wij de klachten van onze dochter hadden omschreven. De foto's en filmpjes die we jullie hebben willen laten zien, maar waar niet op werd gereageerd. En nu moet onze leukerd afzien omdat jullie hebben gefaald. Nou zoiets voelde ik me. Maar we gaan nu vooruit kijken. Er zijn voor haar en voor onze oudste dochter. Nu wachten op het bericht wanneer de operatie plaats gaat vinden en dan dat maar weer ondergaan. Stiekem nog wel erg pissig, maar voor nu parkeer ik dat even zodat we goeie vibes hebben als het echte werk gaat beginnen.