Het leven na kanker…

9 maanden terug schreef ik mijn laatste blog. In de tussentijd is er heel veel, maar eigenlijk ook weer heel weinig, gebeurd.

In september was ik na 1 jaar en 3 maanden eindelijk klaar met alle medische behandelingen tegen borstkanker. De laatste van ruim 1100 chemopillen heb ik op 22 september ingeslikt, en toen opeens was het klaar…

Alles wat er op dat moment gedaan kon worden, om mijn tumor te bestrijden, en hopelijk volledig tot verleden tijd te laten behoren, was toen voorbij.

En dan komt de tijd van alles verwerken, in spanning wachten op een eerste controle scan, je conditie en kracht weer volledig terug te krijgen en vooral, het vertrouwen in je lichaam.

Bijna anderhalf jaar lang heeft mijn leven in het teken van kanker gestaan, is elke dag eigenlijk voor je bepaald en ingevuld, krijg je een soort onbewust schema dat je blijft volgen, en dan word je daarna volledig losgelaten en moet je het minstens 3 maanden weer helemaal zelf doen.

“In het diepe gegooid worden”, hoor ik van veel lotgenoten, en dat klopt wel. Het voelt soms, en nu nog steeds, alsof je in een diep zwart gat gegooid wordt, en je zelf moet uitvinden, hoe je daar weer uit komt. Na maanden vol met afspraken met dokters, chirurgen, oncologen, fertiliteitsartsen, verpleegkundigen, vrijwilligers, laboranten, radiologen en ziekenhuisbezoeken, opeens niemand, niks meer.

“Hoe ging dat ook alweer, leven, gewoon leven zonder spanning, medicatie, fysieke pijn, leven zoals het meerendeel van de wereld om je heen gewoon is blijven doen?”

Jouw wereld is even stil blijven staan, danwel zijdelings doorgegaan, naast de “gewone” wereld. En nu wordt er door een groot deel van de wereld verwacht dat jij daar zo weer in mee gaat draaien.

De behandelingen zijn klaar, de kanker is weg, dus wordt er verwacht dat je zo weer op die normale rijdende trein overstapt.

Slechts een deel van de mensen snapt, dat ondanks dat alles klaar is, jouw lichaam en jijzelf nog helemaal niet klaar zijn, om zomaar weer verder te gaan, zoals voor de diagnose.

Mijn lichaam is in de afgelopen anderhalf jaar aangevallen, aangevallen door een tumor, maar ook door chemo, bestralingen en ladingen andere medicatie. Om dan van de operatie nog maar niet te spreken, de ongemakken die daar nog een nasleep van zijn, zoals oedeem, of cording/ Axillary web syndrome.

Hoewel ik gelukkig weer normaal de trap op kan lopen, een uur bij de fysio, op laag niveau kan sporten, en buiten een rondje kan lopen, is dat qua inspanning nog maar zo’n 5% van wat ik voor mijn diagnose allemaal kon. Vanuit dat punt, moet alles weer opnieuw gestart worden, doormiddel van trainen, heel veel geduld maar ook vooral tijd.

Mijn concentratie is verschrikkelijk, het kleinste geluid kan mij direct afleiden, een beweging in mijn ooghoek zorgt ervoor dat ik opeens niet meer weet waar ik mee bezig was, om daar na 100 andere activiteiten dan weer achter te komen. Mijn gedachtes gaan soms van de hak op de tak, ik vergeet dingen, loop naar de koelkast en weet al niet meer wat ik wilde pakken, en zo nog vele voorbeelden, die voor mensen die mij goed kennen, maar al te goed aangeven dat ik er nog lang niet ben.

Ik werk ondertussen wel weer, inmiddels al ruim een half jaar en langzaamaan steeds meer uren, nu op de helft van mijn normale werktijd. Echter de werkzaamheden die ik doe, zijn de eenvoudige taken, taken die geen tijdslimiet hebben, en waar afleiding geen kwaad kan doen. Gelukkig laat mijn werk mij geheel vrij in welk tempo ik wil reintegreren, en op welke momenten ik mijn uren maak, en ik weet maar al te goed dat ik daar ook behoorlijk mazzel mee heb.

Maar elke dag merk ik nog, dat wat ik zo graag allemaal alweer zou willen kunnen, echt nog niet gaat. En net als tijdens de behandelingen, vind ik dat nog steeds lastig te accepteren.

Het lijkt wel, alsof ik het herstel van kanker, vele malen lastiger vindt, zowel fysiek als mentaal, dan de kanker en behandelingen zelf. Het gaat mij nog steeds allemaal te langzaam, in mijn hoofd kan en wil ik veel meer dan ik nu al daadwerkelijk aan kan. En elke dag weer moet ik goed die balans vinden, en mijzelf inprenten dat ik heel lang ziek ben geweest, en nu eigenlijk nog steeds ziek ben. Dat het niet gek is, dat ik na 15 min hardlopen, helemaal kapot ben. Dat ik, als ik in een drukke omgeving ben geweest, en daarna nog 3 wassen ga opvouwen thuis, dit gewoon teveel prikkels zijn voor mij. Dat het niet gek is, dat er na anderhalf jaar roofbouw aan mijn lichaam, zeker anderhalf jaar zowat nodig is, om weer op niveau te komen. Zeker, als ik tussendoor geen stilstand wil krijgen, of erger nog, een aantal stappen terug moet doen.

Inmiddels heb ik vorige maand mijn eerste echte controlescan gehad, sinds de operatie. En daaruit is gelukkig gebleken dat de kanker (nog) niet teruggekomen is, en ik dus kankervrij verklaard ben.

Met die informatie in mijn achterhoofd, ga ik nu weer vol goede moed, en positiviteit proberen alles op alles te zetten (met af en toe een fysieke grens die de fysio mij oplegt) om weer zoveel te kunnen, dat ik zelf ook tevreden raak met waar ik sta.

Morgen gaan de scholen weer open, dat betekent dat ik weer meer tijd heb voor mijzelf, en ga ik dus weer lekker aan het werk, wandelingetjes maken, hardlopen, fysio, en soms gewoon even alles weer voor mijzelf op een rijtje zetten…

Uiteindelijk kom ik er wel…☺️