Het hoge woord is eruit, Luka heeft een hersenvliesontsteking.

In mijn andere 2 blogs heb ik verteld hoe wij erachter kwamen dat het niet goed ging met onze Luka, en dat na alle onderzoeken mijn angst waarheid werd, Luka had een hersenvliesontsteking. 

Onze wereld stond van de een op de andere dag op ze kop. Van heerlijk verliefd naar mijn mannen kijkend vanaf de bank, naar een lijkwit mannetje met allemaal slangetjes, aan piepende apparatuur en video bellend met mijn oudste zoon en man. 

Op het moment dat we in het ziekenhuis aankwamen tot het moment dat we weer naar huis mochten heb ik me zo vaak machteloos gevoeld. 

Het ideale getalletje van 4, was even niet meer compleet. Ik wilde zo graag samen zijn met zijn vieren, zo graag bij mijn oudste zoontje zijn die nog maar net op de peuterspeelzaal zat, net grote broer was geworden, zindelijk aan het worden was(voor mij een grote mijlpaal), er was van alles aan het veranderd in zijn leventje en ineens zijn, waren zijn broertje en zijn mama niet meer thuis. Ook wilde ik  niet dat Luka ziek was, logisch niemand wilt dat iemand dierbaar ziek is, ik wilde alle pijn van Luka overnemen, al het gehuil en gekrijs, alle vervelende onderzoeken die hij moest ondergaan wilde ik in zijn plaats overnemen in plaats van er zo machteloos naast staan en op dat moment niks kunnen doen omdat de artsen bezig zijn.

Ook mijn man die weer moest werken, die blik in zijn ogen, hij wilde niet maar het kon niet anders. Ik zag aan alles in hem dat het tegen zijn gevoel in ging en hij ons niet alleen wilde laten. Ik wilde ook dat gevoel weg nemen, dat hij ons achter liet, want dat is alles behalve wat hij gedaan heeft. Iedere ochtend voordat hij ging werken kwam hij eerst naar het ziekenhuis, kusje voor Luka, kusje en knuffel voor mama. Helaas mocht knuffelen met Luka nog niet in verband met de hersenschudding door de ruggenmergpunctie. Tussendoor in zijn pauzes appen en bellen. Na zijn werk kwam hij weer langs en op zijn vrije dagen wisselde hij met mij af zodat ik mij thuis kon opfrissen, even thuis kon gaan slapen en langs opa en oma kon om met onze oudste te kunnen knuffelen, aan zijn haren ruiken, heerlijk tijd kon hebben met de oudste. Zo fijn dat we dit in al onze verdriet, onmacht, onzekerheid en het niet fysiek samen kunnen zijn. Het toch zo samen hebben kunnen doen en zo samen sterk hebben kunnen staan voor allebei onze kinderen.