2 jaar geleden
Het begin van PASC, postcovidsyndroom, long of langdurige covid. Of hoe je het ook wil noemen.
“Dan ben je toch gewoon heel moe? Dan moet je gewoon aan je conditie werken?”
In de basis klopt dat, maar het is zo veel meer en zo veel ingewikkelder dan dat.
Ik snapte het ook niet, mede omdat ik simpelweg Corona-moe was en weg klikte of zapte zodra het over Corona ging.
Het was dinsdag 4 januari en ik voelde me al niet top sinds nieuwjaarsdag. Ik dacht dat ik gewoon echt oud en saai geworden was en daarom nog niet hersteld was van oudejaarsavond. Maar ik werd toch naar huis gestuurd door mijn collega: “ga je even testen”
“Ja ja, oké, nou tot morgen hè!”
Je voelt hem al aankomen, ik testte positief. Ik ben een sigaretje gaan roken, want ik vond het best spannend om iedereen te gaan bellen. Verder voelde ik me prima. Dat bleef een paar dagen zo. Ik snapte wel ineens waarom ik hijgend op de brug van een schip stond de dag ervoor, mijn lichaam was helemaal niet bezig om een brug op te klimmen, maar om de corona’s weg te vechten! Ik heb die dagen nog lekker met L. doorgebracht. K. was ook positief maar hij knapte ook weer op.
De dagen erna ging het toch minder. Ik kreeg erg veel last van griepverschijnselen en eigenlijk ging ik steeds verder achteruit. Ik kwam mijn bed niet meer uit en kon alleen nog maar naar adem happen.
Naar het toilet lopen kon ik al niet meer, halverwege zat ik op de overloop om bij te komen. Dit heeft een paar dagen geduurd, denk ik. Ik had geen idee meer welke dag het was en hoe lang ik al ziek was. Toen heb ik de huisartsenpost gebeld.
Daarover vertel ik in mijn volgende blog.
