HERE GO’S NOTHING

HERE GO’S NOTHING

Jeetje hoe ga ik hier nu weer uit komen. Hoe komt het dat ik er überhaupt weer inzit. Die neerwaartse spiraal waar ik net na 2 jaar klimmen uit leek te zijn gekomen. Maar bam reality check je bent er weer hoor dame!

Ik voel me weer dik, een slechte moeder, een weinig betekenende echtgenote. Ik leek wel veranderd ik een vaatdoek die al enkele weken op het aanrecht lag.

Hoe moeilijk kan het zijn om je gewoon gelukkig te voelen is de vraag die ik mijn de afgelopen tijd heel erg vaak heb gesteld. Waarom kan ik nou niet meer blij zijn met de kleine dingen.

Waarom en als ik, zijn de meest voorkomende woorden die door mijn hoofd malen wanneer ik weer eens lig te piekeren in bed.

Toen kwam er wat moois op mijn pad een online mama retraite van “wombfullnes” via de Instagram van little shop arround the conrner zag ik een Giveaway van deze mama retraite en ik dacht; here gos nothing. Hoe groot is die kans nou dat ik win. Ik gaf aan waarom ik deze mogelijkheid wilde aangrijpen om weer uit mijn dal te kruipen en wat denk je? Ik win hem gewoon.

Vijf dagen geleden starten ik met mijn nuchtere hoofd aan dit nieuwe hoofdstuk. Samen met het lezen van “het geheim van slanke mensen” van Mieke kosters ga ik op weg naar een nieuw hoofdstuk in mijn leven.

Wanneer ik nu pieker doen ik een ademhalingsoefening die Marjolein zo fijn heeft ingesproken. Jeetje wat luister ik graag naar die vrouw! Als ik me moe voel pak ik de “mama Nitra” er bij. Een soort ondspanningsyoga die ook ingesproken is en een half uur duurt. In het begin dacht ik dat hou ik nooit vol maar ik baal eerder dat het half uur al weer voorbij is.

Tijdens mijn dagelijkse wandeling van minimaal 25 min. Want zo lang duurt de podkast van Mieke Koster, luister ik dus naar de podkast. Hier naast lees ik het boek “het geheim van slanke mensen” wat een eye opener is dat!

Hoe ik me nu voel vraag je je vast af. Momenteel zit ik te wachten op mijn middelste bij de zwemles. Ik heb de hele dag gewerkt maar ik voel me fit en genoot er van om met mijn zoon naar de zwemles te gaan. Wat ik altijd een opgeven heb gevonden fiets ik nu rustig tussen door. Gisteren avond kreeg ik hoofdpijn en was ik erg moe. Ik heb geleerd hier aan toe te geven en ookal was het pas half tien ben ik gewoon naar bed gegaan. Ik voelde me geen slechte vrouw omdat ik niet gezellig op de bank bleef zitten, maar gewoon een vermoeide moeder die even haar slaap nodig had. Wat voelde dat goed!

Ga ik nu eindelijk echt in die flow komen van een nieuwe ik? Kan ik nu weer de moeder en vrouw worden die ik wil zijn? Natuurlijk kan ik nu nog niet vertellen hoe het mij na een week is afgegaan maar ik ga zeker mijn gevoelens op schrijven en vertellen hoe ik alles ervaar.

xo-Bo