Heb jij je ooit een vreemde eend in de bijt gevoeld?

Heb jij je ooit een vreemde eend in de bijt gevoeld?

Ik denk dat iedereen zich wel ooit eens zo gevoelt heeft.

Zelfs het eendje wat altijd vooraan staat, ook zelfvertrouwen kan een masker zijn.

Nu ik wat ouder ben (27) denk ik gelukkig al heel anders dan dat ik eerder in mijn leven deed.

We zijn allemaal anders, imperfect en mooi op onze eigen manier.

En soms moeten wij ons lichaam vergeven omdat het niet voldoet aan onze harde eisen die we in ons hoofd hebben gehaald. Hoe we denken dat het zou "moeten" zijn.

Op mijn 14e begon ik niet met menstrueren, maar iedereen om mij heen deed dat al wel. Ik deed net als of ik ook ongesteld was , had altijd tampons en maandverband mee voor het geval dat iemand er naar vroeg. Ik deed alles om er bij te horen en niet buiten de groep te vallen.

Of het verliezen van mijn maagdelijkheid, wat ook met moeilijkheden kwam en niet lukte door MRKH syndroom (geboren zonder vagina en baarmoeder). Ook daar kon ik niet over mee praten.

Of het missen van een baarmoeder waardoor ik mij niet compleet vrouw voelde..

Of het niet kunnen dragen en baren van een kind en mij daarom ook weer anders en totaal incompleet voelde. Maakte dat mij ook minder vrouw?

Ik zou gek genoeg ook willen deelnemen aan gesprekken over simpele dingen als uitstrijkjes, menstruatie..

Mijn eierstokken gaven mij daardoor een gedeelte van mijn lichaam terug , iets wat ik wel had , ik was er trots op en het liet mij een beetje veilig voelen. Ik zorgde er altijd voor dat mensen wisten dat ik wel gewoon mijn eierstokken had.. maar waarom?

Als tiener twijfelde ik erg over mijn uiterlijk. Ik was heel onzeker want als ik aan de binnenkant al niet "goed" was , zou ik dan aan de buitenkant wel goed genoeg zijn?

Ik was zo wanhopig om "normaal" te zijn, maar in werkelijkheid bestaat zoiets niet.

We zijn allemaal wel eens het roze eendje geweest dat er bij probeerde te passen. Maar een man of vrouw zijn betekent zo veel meer dan alleen je lichaam.

Ik waardeer mijn lichaam met MRKH en alle imperfecties. Het maakt mij, mijn unieke zelf. Ook al rouw ik nog steeds en voel ik veel pijn over de dingen die ik niet zal ervaren. Maar ik voel mij er nu zeker niet minder of minder vrouw door.

Niet alleen ik heb dit zo ervaren. Maar nog steeds voelen zich te veel mensen een vreemde eend in de bijt terwijl we eigenlijk gewoon allemaal uniek zijn.

Niet beter of slechter ,maar gewoon zo mooi anders!

♡