Hallo nieuw begin💛🤩

Tot nu toe verloopt het herstel redelijk in een stijgende lijn. Steeds komen er toch momenten dat ik met mijn neus op de feiten wordt gedrukt. Soms vergeet ik waar ik vandaan kom en wat ik heb meegemaakt. Het leven voelde al snel weer heel gewoon, zeker met ons drukke geleefde leven. En dat voelt heel fijn. Maar toch lijk ik last te hebben van extreme vermoeidheid, dat komt soms ineens en gaat ineens weg en ik kan dat niet inschatten of aanvoelen. Helaas, ook dat hoort erbij, de arts zegt dat dit erbij hoort. Zeer frustrerend en verschrikkelijk moeilijk om een stapje terug te doen en keuzes moet maken. Maar het is beter voor me, door toe te geven en dit toe te laten word ik sterker van.

Het is goed om ook geregeld stil te staan bij het feit dat niets vanzelfsprekend is. Hoewel ik nu weer lekker in m'n vel zit, het steeds meer een plekje kan geven en meer mezelf de rust en tijd geef dit te verwerken. Ik het minder uit in negatieve gesprekken of gedachtes wat denk ik ook als prettig wordt ervaren voor de mensen dicht om mij heen haha. Mijn emoties zijn me soms ook de baas, iemand hoeft maar iets zieligs te vertellen en ik ben aan het huilen hoor, ook dat hoort erbij. En steeds vaker vraag ik me af, hoelang gaat dit duren, wanneer ben ik weer wie ik ben en wil zijn? Hoelang duurt het verwerken. Ja we blijven positief en gaan maar door, dat kan ik ook echt niet alleen hoor. Heb ik zeker mijn vrienden en familie voor nodig. Het voelt ook weer fijner, ik denk minder na en ben weer meer vrij en vrolijk en energiek. Dat dus even kort samengevat hoe ik me momenteel voel. Afgelopen weken ook geregeld (zeker als ik alcohol heb gedronken) dat ik weer in huilen uitbarst, en niet zozeer uit verdriet maar uit trots dat ik mezelf steeds meer terug vind en eigenlijk heel blij ben met al die lieve mensen. Ik probeer me te focussen op het positieve, het leuke en tijd vrij maken voor dingen waar ik vrolijk van word, blij van word en energie van krijg.

En ook een stukje rust die ik zelf vind, die ik ook terug zie bij mijn gezin en dan vooral bij de kinderen. Je leeft zelf gewoon in een achtbaan, je gaat maar door en niet elke dag ben je de beste versie van jezelf. Dat voelen de kinderen ook zeker en ik moet mezelf daar niet de schuld van geven. Maar hé ik ben een mens, ik ga nadenken en lopen piekeren en toch geef ik mezelf dan de schuld. Zoals gezegd, bewust of onbewust zij voelen dat zeker aan. Wat ook wel heeft geleid tot een bepaald gedrag en negatieve energie afgelopen tijd. Gelukkig hebben we daarin keuzes gemaakt voor hen, voor de kinderen. Ze zijn nog zo jong, wanneer ga je ze vertellen dat mama ziek is geweest en niet lekker in haar vel zat, ga je dat vertellen en hoe ga je dat dan vertellen? Allemaal wel dingen waar ik over nadenk hoor, echt over nadenk en mijn hoofd over uren draait. Lastige gedachtes maar zoals gezegd is de rust weer meer terug in huis. 

Maar goed zoals in de titel van deze blog; hallo nieuw begin. Ik heb dus een nieuwe baan per 1 oktober bij Heesen Yachts, op 6 minuten fiets afstand dus dat is ideaal. Een nieuw begin waarbij ik de stijgende lijn van mezelf ga proberen door te zetten en alleen nog maar positief in het verleden en vooral vooruit wil kijken. Het voelt heerlijk en fijn om aan de slag te gaan. Heel blij en heel veel zin in! Ik ga mijn lieve collega's (soms ook therapeuten) ook echt wel missen, mede door de fijne gesprekken waar ik altijd mee terecht kon, sta ik nu waar ik sta en kan ik deze stap nemen. 

Proost op weer een stap dichterbij volledig herstel. Het leven kent pieken en dalen en ook daar word je sterker van! Ik wil anderen hiermee ook stimuleren om je gevoelens te uiten en te delen en sluit je niet af van degene die je juist willen helpen. Als ik terug denk aan de afgelopen 3 jaar dan denk ik aan; Er was een tijd, een tijd dat mijn lijf me verraadde (zo voelde het). Nachten vol vragen, elke nieuwe ochtend zag ik de zon schijnen maar voelde ik niets, alleen een stille pijn. En nu, hier, vandaag, adem ik diezelfde lucht, maar ze ruikt zoeter. Elke stap die ik zet (met mijn gezin, familie en vrienden) , is er één die ik koester, want niets is vanzelfsprekend, geen lach, geen traan, geen dag. Ik draag de littekens, als stille getuigen, van wat was, en wat niet meer zal zijn. Maar in de spiegel, zie ik meer dan ooit tevoren: ik ben een powervrouw met een hart dat heeft gevochten heeft en nog steeds vecht, een ziel die nu durft te dromen.