1 jaar geleden
Haaruitval, wanneer stopt het?
September Alopecia Awareness Month
Na mijn reels begin september kreeg ik meermaals de vraag om mijn verhaal op papier te zetten. We gaan terug naar eind mei. Waar ik voorheen nog nooit van Alopecia had gehoord staat mij het incident tussen Will Smith en Chris Rock mij nog wel helder voor de geest. Will Smith's vrouw kreeg in 2018 de diagnose Alopecia Areata, een auto-immuun ziekte waar je lichaam denkt de haarzakjes aan te moeten vallen en waardoor haren uitvallen. Je hebt verschillende soorten vormen van Alopecia, o.a. de Areata vorm, dan valt je haar pleksgewijs uit, Totalis en Universalis raak je heel al je hoofdhaar en lichaamshaar kwijt. Chris Rock maakte een grap over het kale hoofd van Smith's vrouw waarop Will Smith uithaalde. De pijn en emotionele lading daarachter had ik toen nog niet zo door.
Tot eind mei, het was een paar dagen voor mijn 33ste verjaardag toen mijn moeder een kale plek achter mijn oor zag. Zo groot als een euro muntstuk. In raptempo vergrootte deze plek en eenmaal bij de dokter werd direct vastgesteld dat het hier om Alopecia Areata ging. Toen ik vroeg wat ik kon doen om dit tegen te gaan was het antwoord: 'niets.' 'Alopecia doet wat het zelf wil, kom maar terug mocht je een doorverwijzing nodig hebben voor een pruik of haarstukje.' Oeff...
Een emotionele rollercoaster begon, ik kon toch niet niks gaan zitten doen en wachten tot ik al mijn haar kwijt zou zijn. Bij de Areata vorm valt je haar dus pleksgewijs uit, waar het haar op de ene plek weer terug kan groeien kan daarna zo weer een nieuwe plek ontstaan, heel grilllig dus. Wekenlang ben ik bang geweest voor complete uitval, nog steeds ben ik obsessief bezig met de haaruitval tijdens borstelen of haren wassen. Ik doe er alles aan om nog zo lang mogelijk van mijn lange haar te mogen genieten. Helaas doet Alopecia echt wat het zelf wil. Ook maakt het onzeker, ik sta voor de klas en ben veel bezig met het verbergen van de plekken. Een roltrap of trappenhuis waar mensen de bovenkant van mijn hoofd kunnen zien vind ik spannend, wat nou als die bovenste plek te zien is.. Ik ben bang voor alles wat mijn al verstoorde immuunsysteem nog meer kan verstoren. Ik loop bij een orthomoleculair therapeut om te zorgen dat ik op dat vlak zo sterk mogelijk wordt. Ook volg ik speciale hoofdhuidbehandelingen om de gezonde haarzakjes zo optimaal mogelijk te laten groeien. Want voor degene die mij kennen: Niks doen is geen optie. Ik ben inmiddels zo'n 25 à 30% van mijn haar kwijt, heb 4 plekken, die nu gelukkig nog goed te bedekken zijn met mijn haar en diademen. Bij de één blijft het bij plekken die te verbergen zijn, bij de ander lukt dat niet meer, dan wordt de beslissing gemaakt om alles af te scheren. Maar ook dat kan tijdelijk zijn en groeit het haar in z'n geheel toch weer terug. Het is gewoon zo onvoorspelbaar. Blij ben ik met de mensen om mij heen. Je haar zo kwijtraken is van grote impact op je zelfbeeld, op je vrouwelijkheid. Aan het zelfbeeld kan ik zelf wat doen, dat gaat met ups en downs maar ik kom er wel. Aan de impact op het vrouw zijn kunnen we allemaal wat doen. Niemand mag zich minder mooi, minder aantrekkelijk, gewoonweg minder voelen dan een ander.
Dus ken je iemand die ook kampt met alopecia of welk ander haarprobleem dan ook, laat diegene weten dat ze prachtig is, met of zonder haar! <3
Huisje.Pulles
Ik herken me enorm in je verhaal. Ik kam sinds mijn jeugd al met alopecia areata. Toen ik 8 was had ik 1 plekje, dit is teruggegroeid en in mijn pubertijd begon het opnieuw, meerdere grote plekken onstonden er en bedekken met mijn eigen dikke lange haar was niet meer mogelijk. Ik ben toen haarstukjes gaan dragen totdat het weer teruggegroeid was. Helaas is het na de geboorte van mijn zoon, 4 jaar geleden ik was toen 28jaar, weer opnieuw begonnen. Het begon met een paar kleine plekjes, die bedekte ik met mijn eigen haar. Hierna heb ik het kunnen bedekken met een poeder, die zorgde ervoor dat de plekken bedekt waren. Maar ik was panisch dat iemand het zou zien en als het regende wilde ik niet meer naar buiten. Het enigste wat ik altijd mooi vond aan mezelf was mijn dikke bos met haar en die liet me nu in de steek. Inmiddels draag ik al bijna 2.5 jaar een compleet haarstuk. Ik heb me erbij neer kunnen leggen en geaccepteerd dat het nu eenmaal zo is en ik er niets aan kan doen. Als ik ga zwemmen, of naar naaste familie of vrienden ga doe ik mijn haarstuk vaak niet meer op. Ik heb meerdere malen op het punt gestaan om al mijn jaar af te scheren, maar mijn man weerhoud mij hiervan. Hij is bang dat ik er spijt van krijg, net als de keren dat ik een groter stuk van mijn lang haar afknipte. Daarnaast, als het terug groeit is het makkelijker te bedekken als mijn haar nog wat langer zijn. Voor nu dus kort haar zodat het makkelijker onder mijn haarstuk te bedekken is. Op dit moment ben ik bijna 30 weken zwanger en merk ik dat het in iedersgeval niet erger word (ookal past haar vasthouden bij de zwangerschap). Ik heb de hoop dat wanneer ik na mijn zwangerschap weer met de pil begin mijn haar weer teruggroeit, ondanks dat er geconstateerd is dat er een aantal haarzakjes niet meer aanwezig zijn. Ondanks de emotionele en psychische rollacoster hoop ik dat jij het ook een plekje kan geven. #jebentmooizoalsjebent