Gevangen in je eigen ik.

Hallo iedereen , ik ben nieuw hier.  Geheel anoniem plaats ik hier deze blog, waarom? dat zal ik even uitleggen, op deze manier kan ik mijn hart luchten in mijn verschrikkelijke vechtscheiding die aan de hand is , hopelijk zonder vooroordelen, ik hoop hier dus echt enkel begrip te krijgen en steun.

Ikzelf ben een jonge mama van 2 lieve schatten, waar ik zielsveel van hou, laat me dan ook direct schrijven, zij en mijn auto zijn het enige die ik heb over gehouden aan mijn scheiding. Mijn ex heeft alles meegenomen, rekeningen leeg, huis leeg, alles weg..Kids?? had hij geen interesse in...ik stond er plots dag op dag helemaal alleen voor, financieel, mentaal, fysiek. Hij had me achter gelaten met een berg rekeningen, ik zat dieper dan de grond. Ik kon geen boterham meer kopen voor mijn kinderen, ik heb gehuild, en helemaal ingestort. wij huurden een sociale woning, gelukkig had ik de woning nog, jammergenoeg wel een leeg huis. Ik kon niet meer, ik had zoveel verdriet, maar mijn kinderen die hebben mijn onbewust hier doorheen gesleurd !! Mijn papa heeft mij financieel geholpen, ik ben door dit alles in een depressie gesukkeld, nog steeds ben ik aan de ziekenkas door mijn depressie. 1 jaar na mijn scheiding had mijn ex een nieuwe vriendin, en plots met kerst, ( na een jaar de kids niet te zien en geen contact te hebben) kwam meneer opdagen, hij had een nieuwe vriendin en wilde de kids hebben met kerst !! Ik heb hem klaar en duidelijk geantwoord dat dit niet zomaar gaat na een jaar geen contact, dat hij dus maar naar de rechtbank moet gaan. Ik ben verhuist van de ene kant van het land, naar de andere kant, ik had een nieuwe start nodig , een nieuw begin, andere omgeving, in de natuur. Toen ik hier moest komen tekenen voor mijn huurhuisje had ik mijn 2 lieve schatjes bij mijn mamatje gelaten, maar op de wekelijkse markt is mijn ex uit een café gelopen en mijn jongste mee genomen, dagen heeft hij ondergedoken, tot hij ze beu was en ze terug bracht naar mijn familie. Daarna heeft hij een verzoek ingediend in de rechtbank. De kinderen moesten gaan van zaterdag tot zondag om de 14 dagen en dan nog een vakantie regeling, ik kreeg een dwangsom, maar daar was meneer niet mee akkoord...hij ging in hoger beroep. Ook daar heeft hij gelijk gehaald, kinderen moeten nu van vrijdag tot zondag om de 14 dagen, en ik.. ik moet het vervoer op mij nemen. Zijn vriendin maakt mij overal zwart, steukt mijn kindjes op en maakt mijn leven zuur. Ik kan het niet meer aan , ik ben ingestort. Hij gebruikt leugens in de rechtbank, ik krijg nu nog eens sociaal onderzoek ( hij ook), hij zegt dat ik agressief ben naar mijn kindjes toe,,  terwijl ik een zeer liefdevolle mama ben, ik doe alles voor mijn kindjes, ik ga voor hen door het vuur. Ondertussen heb ik een nieuwe vriend, deze relatie gaat toppie, hij doet het geweldig met de kindjes. Ik verlang tegen dat alles achter de rug is , tegen dat er terug rust is in mijn leven. Ik heb paniek en angst aanvallen, gevangen zitten in je eigen hoofd, dat is een hel!!! een depressie is erg, mijn ziel is ziek, ik ben moe, moe van deze strijd , moe van deze angst , moe van dit leven waar ik niet voor heb gekozen. Ik wil dat het stopt, dat alles terug normaal komt. Ik ga naar een psycholoog en naar dagtherapie, zeg mij aub dat ik niet de enige mama ben die zich zo voelt?? zeg me aub dat het ooit terug beter wordt :-( . IK WIL TERUG LEVEN !!!! Ondanks dit alles is en blijft hij de papa van mijn kinderen en ben ik opgelucht voor mijn schatjes dat er toch terug enig contact is met hun papa. 

Ondanks alles, blijven mijn kids en mijn partner mijn drijfveer, mijn doel , mijn alles, mijn hele leven is voor hen, maar ik zelf, ik ben kapot :-(