Geloof in wat je voelt mama !

Geloof altijd in jezelf als moeder.

Lieve mama´s,

Graag deel ik mijn verhaal met jullie. En dit vooral omdat je altijd in jezelf moet blijven geloven, jij voelt en jij bent dit.

Mijn verhaal gaat over mijn dochter Jaidy, inmiddels alweer 5 jaar oud! Het begon zoals ieder andere zwangerschap, ik had inmiddels hiervoor al een zwangerschap gehad van mijn zoon inmiddels 10 en deze verliep vlekkeloos. Bij de 20 weken echo van mijn dochter consenteerde de verloskundige, dat mijn kleine meid aan de kleine kant was en wilde dit graag verder onderzoeken. Zo gezegd zo gedaan, ik ben ook niet groot dus vooral nog geen paniek ( dacht ik ).

Aldus, mijn eerste afspraak in het ziekenhuis was niet al te best, de doorbloeding van mijn navelstreng naar Jaidy bleek niet goed te zijn. Dit kan ernstige gevolgen hebben voor Jaidy i.v.m. zuurstof tekort, dus ik lag vanaf week 24 elke dag in het ziekenhuis of thuis aan een CTG scan. Rond 36/37 weken begon bij mij als moeder een gevoel ontstaan, dat mijn kleine Jaidy gewoon uit mijn buik moest. De artsen gaven hier gelukkig gehoor aan en vonden dit ook. Ingeleid met 37.6, kwam allemaal niet heel vlot en duurde uiteindelijk tot 38.1. Maar, het allerbelangrijkste ze was er, Jaidy was er ze leefde, was heel klein 2115 en 40 cm maar ze was prachtig en sterk. De kraamweek was bijzonder, en zo mooi een voorbeeld baby noemde de kraamzorg haar.

Tot na twee weken na mijn bevalling, Jaidy had vrij snel last van obstipatie maar verder nog geen paniek. Jaidy sliep heel slecht, als ik een uur door kon slapen dan had ik geluk. Drinken deed Jaidy wel, heel veel, met veel spugen en nog steeds obstipatie. Jaidy het super, al snel werd ze zoals wij haar noemde onze bollie. Het enige probleem bleef, niet slapen, weinig eten en veel terug spugen en een piepende ademhaling. Ik als moeder, en werkende in de kinderopvang, twijfelde. Ik twijfelde aan alles, aan mezelf, aan de voeding, aan het ritme, aan alles wat ik deed.

Eenmaal begonnen met hapjes geven, dit kwam vrijwel direct terug in overgeven. Ik dacht als moeder, wat doe ik niet goed. Elke week was ik of in het ziekenhuis of bij de huisarts, mijn dochter: Slaapt niet, eet niet tot nauwelijks, en wat ze at kwam er altijd weer uit. Ik werd vaak naar huis gestuurd, dat ik een huilbaby had, met tips of andere voeding en dat het goed zou komen of dat haar strottenhoofd niet goed was ontwikkeld. Totdat ik, in maart 2020 het niet meer kon, ik kon het niet meer… het niet slapen, elk half uur stond ik naast haar bedje, wiegend dag in dag uit, met een baan van 30 uur per week en nog een zoon. Ik was op, en ik wist en dacht er klopt iets niet bij mijn Jaidy.

Ik heb toen een afspraak gemaakt bij mijn huisarts, voor Jaidy ‘’alweer’’. Toen ik bij mijn huisarts aankwam wilde ik vertellen over mijn zorgen m.b.t niet eten, en tot dat punt kwam het niet eens. Ik moest heek hard huilen, en ik keek mijn huisarts aan en zei; ik kan dit meer, ik ben op, ik wil niet meer zo. Mijn huisarts belde direct het AMC, en nam dit heel serieus en belde direct een gespecialiseerde arts. De volgende dag kon ik terecht in het AMC. In eerste instantie, naar de KNO arts, maar na dit bezoek werd ik direct doorverwezen naar de kinderlongafdeling.

Na een aantal onderzoeken op deze dag, werd mij verteld dat er een bloedvat op Jaidy haar luchtpijp drukte, het klinkt zo gek als ik dit nu schrijf maar wat een opluchting had ik toen ik wist het. Ik wist dat er iets niet goed was, en ik wist als moeder en met mijn moeder instinct dat er iets met mijn kleine meisje was. Zo snel het normaal gaat, ging dat nu niet i.v.m Corona, dit gooide roet in het eten om Jaidy te opereren. Maar vrij snel, kreeg ik bericht: Voor een kijkoperatie, om precies te weten wat de artsen moesten opereren en hoe. Jaidy kwam heel snel uit de kijkoperatie, het bleek namelijk compliceerden te zijn dan ik dacht….

Het was niet een bloedvat die op Jaidy haar luchtpijp drukte, het was haar hart. En toen vielen alle puzzel stukjes op zijn plek voor mij, ik zag mijn kleine meisje worstellen met alles wat ze deed, ademhalen, eten, blij zijn, liggen lukte niet, en slapen al helemaal niet, het bleek dat Jaidy maar 20 procent van haar luchtpijp kon gebruiken. Na vele gesprekken, en onderzoeken waren de artsen ervan overtuigt; Jaidy haar hart moet verplaatst worden. Want zoals de arts tegen mij heeft verteld aan mij; Het gebeurt niet vaak dat we dit op zo een jonge leeftijd zien, en hier kan je trots op zijn want het had anders kunnen aflopen.

Dit verklaarde de arts nader, als Jaidy haar hart zou gaan fuseren ( gaan pompen ) op een leeftijd dat kinderen gaan rennen of gaan sporten, dan zou deze de luchtpijp afknellen….En ik zal je vertellen, hier wil en kan ik niet over nadenken en praten. De operatie is geslaagd, een 3,5 a 4 uur durende operatie, het was heel heftig, maar heel mooi hoe de artsen dit tegenwoordig kunnen behandelen en het leven van Jaidy hebben gered hierdoor. Wat ik wil zeggen tegen moeders en vaders; vertrouw altijd op wat je voelt. Ga liever 5 x te veel naar de huisarts of het ziekenhuis dan niet.