Flinke brandwonden bij ons zoontje (toen 1,5)

Al jaren geleden dat ik een blog heb geplaatst, en in die tussentijd is er een hoop gebeurd.

Wie mijn vorige blogs heeft gelezen kon lezen dat wij een flink moeilijke periode hebben gehad vanwege mijn postpartum depressie.

Ik was nog volop in mijn herstel toen we op vakantie gingen naar Spanje. Ons zoontje was toen 1,5 jaar oud. Ik had ons gezin een fijne zorgeloze vakantie gegund, en de eerste week was het ook heerlijk en zorgeloos.

Tot we op een middag bij onze caravan zaten waar een hoop ellende begon.

Klaar voor de lunch, we wilde een kop cup ‘a soup en dus ging man lief deze maken. Toen de bekers gevuld waren kwam ons zoontje aan gelopen. Hij kon niet bij de bekers met hete soep, alleen lag daar blijkbaar een zonnebril die wij over het hoofd hadden gezien. Ons zoontje pakte deze en trok een beker soep omver, welke recht over hem heen viel. We hebben hem meteen onder de koude kraan gezet maar zagen al meteen blaren over zijn hele borst, buik en bovenbeen komen. 

We zijn meteen op zoek gegaan naar een dokter, die was gelukkig aanwezig op de camping en we moesten dan ook meteen met hem komen. De dokter is dan ook doorgegaan met koelen met steriel water en is ondertussen druk gaan bellen met het ziekenhuis.

De taal werd op dat moment al lastig, maar we vingen al snel op dat er een helicopter zou komen. En daar sta je dan, als papa en mama, met een kindje wat helemaal overstuur is van de pijn en maar bleef huilen.

Het leek voor ons een eeuwigheid te duren, maar uiteindelijk kwamen er 2 ambulances de camping op, ook het trauma team van de heli was intussen aangekomen. In no time stonden er een stuk of 9 artsen en verpleegkundige om hem heel, in hele en rode pakken, ik vergeet dit beeld nooit meer. Met z’n alle waren zij bezig om ons mannetje medicijnen te geven tegen de pijn, een prikje hier, infuusje daar, en noem het maar op. En zelf sta je daar aan de grond genageld, zo machteloos dat je niks voor het kind kunt doen op dat moment.

Na een (voor ons lange!) tijd werd ons zoontje op de brancard gelegd en in de ambulance geladen, waarmee hij naar de voorkant van de camping werd gebracht. Daar stond de helicopter op hem te wachten. Het aller ergste vond ik nog, dat we hem mee moesten geven, de heli zat vol met artsen waardoor er niemand van ons mee kon. We konden nog even snel afscheid nemen van ons kereltje en daar ging hij, hoog de lucht in naar een ziekenhuis waar ze gespecialiseerd waren in brandwonden, een ziekenhuis wat op een uur rijden van onze camping was. Als verdoofd zijn wij snel wat spullen gaan inpakken en zijn we richting het ziekenhuis gereden. Toen we na een uur rijden aan kwamen bleek het nog niet zo makkelijk te zijn om ons mannetje te vinden, we werden van de muur naar het kastje gestuurd. Zo waren we uiteindelijk pas ruim 2 uur later bij ons zoontje. In die tussentijd was hij al nagekeken en gecontroleerd op de eerste hulp.

Toen we op de brandwonden afdeling aan kwamen gingen ze weer met hem aan de gang, wij mochten hier niet bij zijn, maar zaten in de wachtkamer naast de behandel kamer, waar we ons zoontje alleen maar erg hard hoorde huilen en krijsen. En daar zit je dan weer als ouders zijnde, machteloos en in een waas..

Toen we eindelijk bij hem mochten, was hij ingepakt in verband, zijn hele boven lijfje en boven beentje. Voor ons was de “schade” nog niet zichtbaar. De kleine man had intussen zoveel medicijnen gehad dat hij meteen in slaap viel bij papa op schoot. Een tijdje later werden wij naar een kamer gebracht waar hij werd opgenomen. We hadden er geen idee van hoe lang hij zou moeten blijven en dit kon ook niemand ons vertellen. We zijn zo een paar uur bij ons mannetje gebleven en toen moest een van ons weg. Door de corona maatregelen mocht er maar een ouder blijven.

Ik zelf was intussen helemaal overstuur, toen begon te landen wat er nou eigenlijk was gebeurd. Want dat kikt dan wel even in. Nogmaals, ik was zelf nog helemaal aan het herstellen van mijn depressie en slikte hier dan ook medicatie voor, inclusief kalmeringsmiddel.

Besloten dat ik bij ons zoontje zou blijven, mijn man is terug naar de camping gereden waar onze twee dochters waren achter gebleven. We hadden afgesproken dat mijn man de dag erna terug zou komen en dat ik dan met de taxi terug naar de camping zou gaan ( vanwege. Mijn toestand was het niet haalbaar dat ik alle dagen zou blijven, auto rijden mocht ik niet ivm medicatie dus vandaar de taxi) 

Ons mannetje is de nacht goed door gekomen, hij kreeg goede medicatie waardoor hij geen pijn had en lekker heeft geslapen. In de ochtend kwamen ze hem halen om te verzorgen, de wond moest dagelijks verzorgd worden. Hier mocht ik bij zijn. Toen het verband eraf ging kwam de volgende klap.. ik kon alleen maar huilen toen ik de wonden zag. Tweede en derde graads brand wonden, die dagelijks door de chirurg gecheckt werden, dagelijks werd er bekeken of hij geopereerd moest worden. Uiteindelijk hoefde dit gelukkig niet, maar dat er sprake van is op zo’n moment.. dat wil je als ouders niet horen in het buitenland. Het enige wat wij wilde was zsm naar huis gaan! Maar we moesten afwachten wanneer ons mannetje weg mocht uit het ziekenhuis. En dit werd dus per dag bekeken.

Uiteindelijk heeft hij een week in het ziekenhuis gelegen, mijn man en ik wisselde elkaar dagelijks af, dat is hoe onze laatste week “vakantie” eruit heeft gezien.

Toen hij eindelijk geen infectie gevaar meer had en ontslagen kon worden uit het ziekenhuis, mochten wij met het hele gezin naar huis vliegen ipv dat wij met de auto terug gingen. Deze is n dag later opgehaald in Spanje door de anwb en thuis gebracht.

Toen wij in nl geland waren zijn wij meteen doorgegaan naar het brandwonden centrum in Rotterdam, hier moest ons zoontje weer gecheckt worden. Zij vonden de wonden er goed uit zien en hij mocht lekker mee naar huis waar hij verder kon gaan herstellen.

Ik heb lang gewacht met het delen van dit verhaal, omdat het te pijnlijk was. Het is nu, bijna 2 jaar later nog steeds pijnlijk om aan terug te denken, en dit vergeten we nooit meer. 

Ons zoontje is gelukkig heel mooi genezen, er is godzijdank amper nog iets zichtbaar. 

Ik wil ook iedereen zeggen, hoe goed je als ouders zijnde ook op let, een ongeluk dit echt in een klein hoekje. Wij stonden er met onze neus bovenop en toch heeft dit kunnen gebeuren.