Dubbele schedelfractuur bij baby 3 maanden

De dag dat ons dochtertje uit de handen van onze zoon viel.

Het is 28 oktober 2022, de verjaardag van onze Norah-Lynn. Die avond zou de visite komen. We hadden net gegeten en Roza-Fiene lag in de box, ze ging huilen en eigenlijk was het tijd voor haar fles, gauw ging ik boven om een spuugdoekje.

Patrick was bezig met de vaatwasser in de keuken en de kinderen zaten op de bank. Janick pakte Roza-Fiene alvast uit de box, dat deed hij vaker en wou met haar op de bank gaan zitten. Maar Fien zette zich af en zo viel ze uit Janick zijn handen op de grond. Ik hoorde een klap en het bleef even ijzig stil, uiteindelijk ging Roza-Fiene keihard huilen, Patrick kwam uit de keuken gerend toen ik van de trap af kwam. Janick vertelde alles en ik pakte gauw Roza-Fiene over.

Ik gaf haar fles en ze werd weer rustig, ondertussen keek ik nauwkeurig naar haar hoofdje maar zag ik niks geks. op Google zocht ik naar "baby van 3 maanden gevallen" om te kijken wat ik moest doen, ze was rustig en keek helder omzich heen, we zagen ook niks geks dus we dachten dan kijken we het toch heel even aan.

Langzamerhand kwam de visite ook allemaal, we gaven aan wat er met Fien gebeurd was, en eigenlijk hield iedereen haar wel goed in de gaten waar ze op schoot lag. Om 10 uur werd ze onrustig, en zag ik ineens dat haar hoofd vorm veranderde, de achterkant werd breder, er zaten twee rare bulten maar wel precies op de zelfde plaats.

De visite ging naar huis en wij gingen toch maar naar de Hap, daar werden we doorverwezen naar de SEH en uiteindelijk kwamen we bij de kinderarts, die controleerde of er bloed uit haar oren kwam, maar dat was gelukkig niet zo. We werden ondervraagd ook om kindermishandeling uit te sluiten, op zo'n moment voelt dat zo rot, maar we snappen helemaal dat dat moet en gaven aan overal aan mee te werken.

Roza-Fiene moest die nacht in het ziekenhuis blijven, ik bleef bij haar en Patrick ging weer snel naar de kinderen thuis waar zijn ouders nog bij waren. De volgende ochtend kwam er een andere kinderarts, ze gaf aan niks geks te zien, dat is logisch, de bulten zaten aan beide kanten maar nadat ik foto's liet zien hoe haar hoofdje er daarvoor uit zag vond ze het toch wel verstandig om een scan van haar hoofd te maken.

Die middag waren we aan de beurt, de eerste keer sliep ze niet en mislukte het helaas. Uiteindelijk kreeg ik haar op de kamer toch in slaap en zijn we voorzichtig terug naar beneden gegaan om opnieuw den scan te maken. Daar kwam uit dat er een dubbele schedelfractuur te zien was, aan weerszijden echt gebroken, gelukkig was er geen vocht/bloed bij haar hersenen terecht gekomen, en kon dit met veel rust herstellen.

Janick voelde zich erg schuldig door de val, het was zo naar voor hem ookal hebben we onmiddellijk gezegd dat hij hier niets aan kon doen, dat het juist lief was dat hij zijn zusje wou troosten, hij bouwde een muur om zich heen

Hoe gingen we dit ooit aan hem vertellen, dat zou zijn schuldgevoel nog veel erger maken.

Naar het ziekenhuis komen wou hij niet, de andere kinderen kwamen wel langs, die had ik ondertussen ook al even niet gezien.

De zondag verliep verder rustig, Fien sliep veel en er kwamen vrienden langs. Ik kreeg nog een gesprek met de kinderarts, het Leck kindermishandeling werd er bij betrokken om na te kijken of dit letsel echt door een val kon zijn. Wij hadden aangegeven overal aan mee te werken en dat bleven we doen, door mee te werken werd de scan ook door artsen uit het AMC, UMC en EMC bekeken, wat ook fijn was omdat zij soms toch kleine dingen eventueel nog wel konden zien wat ze hier over het hoofd hadden kunnen zien.

Maandagochtend kregen we te horen dat alle controles voor Roza-Fiene goed waren, er waren verder geen bijzonderheden op de scan gezien en het Leck had bevestigd dat het van de val vandaan kon komen en ons verhaal als waarheid gezien mocht worden. Die middag mochten we met Roza-Fiene naar huis, we moesten haar zo veel mogelijk rust geven, niet te veel oppakken en goed in de gaten houden. We hadden tot haar eerste jaar elke 3 maanden een afspraak bij de kinderarts voor controle, tot haar 7e jaar moet ze elk jaar een keer op controle om haar ontwikkeling goed in de gaten te houden. Tot nu toe gaat het gelukkig heel goed, aan haar hoofd zie je eigenlijk niks meer. En Janick heeft zijn vertrouwen grotendeels weer terug. ❤️