Door het oog van de naald

Mijn zoontje Joah is een week oud als ik bij hem op de afdeling me niet lekker voel worden.
We gaan snel terug naar mijn eigen afdeling en daar vertrouwd mijn verpleegkundige het niet. Ze piept de arts op.

Eigenlijk ga ik vanaf dat moment snel achteruit. Van deze avond staan me nog wat flarden bij.

Ik weet nog dat er weer een echo is gemaakt van mijn buik en er zit weer een bloeding! Hoe kan dat toch, weer een bloeding. Ik ben nu niet meer zo bang voor nieuwe zenuwschade, van de eerste nabloeding had ik dat ook niet.

Mijn moeder gaat ergens die avond maar naar huis al is ze er niet gerust op.

Jelle blijft bij mij slapen. Het tweede bed staat nog in de kamer.

Ik heb zo'n pijn, zo'n verschrikkelijke pijn. In de ochtend waren het alleen mijn flanken, nu is het heel mijn borstkas. Elke in- en uitademing zijn verschrikkelijk.
We leren dat het komt door de bloeding, het bloed zit bij zenuwen die deze pijn dan gaan geven. Het irriteert het middenrif en bij mijn sleutelbenen.

Ik kan niet meer goed slikken of rechtop komen. Daarom krijg ik de eerste 2 uur oxynorm smelttabletten. Dat waren gelijk de enige tabletten in beide ziekenhuizen. We gaan over naar om het uur 5mg morfine via injectie in mijn been.

Mij haalt het allemaal niet meer uit, ik heb zo'n pijn, doe wat moet om de pijn te bestrijden.

Omdat ik veel zorg nodig heb met de nodige onderzoeken moet de grote lamp aan. Ik verdraag die prikkels niet meer en mijn verpleegster tipt om mijn oogmasker op te doen. Ja, dat is beter.

Mijn oogmasker en hypnobirthing ademhaling helpen me door de nacht heen.

Ik merk dat de verpleging en artsen zich zorgen maken. Ik voel me zo zwak dat ik me geen zorgen meer kan maken. Ik zweef ergens in een twillight zone. Geen besef meer van tijd. Mijn oogmasker, mijn ademhaling en ik.

De artsen maken zich zo'n zorgen dat er getwijfeld wordt of ik wel in het kinderziekenhuis mag blijven. Als volwassene mag ik hier niet op de IC liggen.
Ook willen ze me niet zomaar gaan opereren. Ze willen een goed plan hebben. Nog een bloeding of de bloeding niet goed stelpen willen ze niet.

Midden in de nacht gaan we daarom naar het volwassen ziekenhuis toe. Tunnel door naar de CT-scan.
Maar wat een pech, er is een spoedgeval voor mij. Iemand die er nog slechter aan toe is.

Het duurt allemaal lang, eindelijk zijn we aan de beurt.
Maar dan overstappen van bed naar CT-scan, dat kan ik niet meer. Ik wordt met een schuif hulp overgelegd. *(@#$# Wat een pijn! Ik ga door de grond.

De CT-scan is met contrastvloeistof. Het voelt gek, inderdaad alsof je aan het plassen bent, maar niet doet. Ik heb trouwens al een katheter op dit moment. Toen duidelijk werd dat ik er niet snel bovenop zou zijn, heb ik daar gelijk om gevraagd. Geen gedoe met pijn en ondersteken.

Na de CT-scan moeten we weer wachten. Eerst moeten de beelden beoordeeld worden en mijn conditie. Mag ik terug naar mijn eigen kamer in het kinderziekenhuis of moet ik in het volwassen ziekenhuis opgenomen worden.

Ondanks dat ik geen tijdsbesef heb, merk ik dat  het lang duurt. Ik heb namelijk 2 of 3 prikken daar gehad en een prik wordt om het uur gezet. Ook wordt de bloedafname voor de antistolling daar gedaan. Gelukkig hebben we een stagiaire mee die mijn buisje bloed kan wegbrengen.

En dan is daar het verlossende woord: Ik mag terug naar mijn eigen kamer en zal in de ochtend geopereerd worden.

Ik word sneller opgeroepen voor operatie dan er gezegd was en Jelle is nog bij Joah. Jelle moet wel mee! Ik vraag de verpleging mijn telefoon in de kamer te zoeken en Jelle te bellen. Ontgrendelen kan ik zelf gelukkig nog.
Jelle komt er gelijk aan.

De operatie vind ook plaats in het volwassen ziekenhuis, weer de tunnel door.

Ik zie ontzettend op tegen overstappen of overgelegd worden naar de operatietafel. Ondanks mijn twillight zone ben ik de pijn van het overleggen bij de CT-scan niet vergeten.

Wat een geluk, het zorgpersoneel is zo lief dat ik in mijn bed onder narcose mag gaan. Daarna tillen zij mij over.

Dat ik in mijn bed onder narcose mag gaan stelt me fijn gerust. Een soort van beetje comfort in de ellende.
Jelle mag niet mee de operatiekamer in. Omdat ik graag iemands hand vasthoud bij het onder narcose gaan, vraag is zoals gebruikelijk om een hand.
Ik ben dit keer bang, bang om dood te gaan. Ik ben zo zwak, kan mijn lichaam dit wel aan? Een derde narcose in een week tijd.

Ik smeek haast of ze goed voor me willen zorgen. Dat beloven ze en met de hand van mijn eigen gynaecologe vast ga ik onder narcose.

Ik word weer wakker. Bah wat een drukke recovery. Zoveel geluid.
Mijn moeder is bij me, Jelle is slapen.

Ik heb meerdere zakken bloed en plasma gehad. En voel me heel zwak.

Ik begrijp van de verpleging dat er 700ml! los bloed uit mijn buikholte is gehaald. Dat verklaarde de enorme pijn die aanzienlijk is afgenomen.

Ook nu is nog de vraag of ik terug mag naar mijn eigen kamer of in het volwassen ziekenhuis opgenomen wordt.

Blijkbaar knap ik goed genoeg op, want ineens mag ik terug naar mijn eigen kamer.

Ik voel me heel slecht. Zo zwak. Ik kan mijn ogen niet openen en wil liggen en slapen.

En dat blijft het eigenlijk de eerste dag. Ik krijg een infuus om me de nodige voedingsstoffen te geven. Eten lukt niet.

Mijn katheter houd ik ook.
Ik heb drains gekregen in de wond, als het weer gaat bloeden hopen de artsen er op deze manier snel bij te zijn.

Kort gezegd: Ik ben niks waard op dit moment.
En dan krijg ik het ook nog warm..........