Deel 6 ‘Op de blauwe wolk, slaat de bliksem in’.

Als we in onze mooiste fase van ons leven zitten, gaan we naar ons diepste dal.

Zoals je in deel 5 kon lezen bestaan wonderen echt. Tegen alle verwachtingen in werd ik zwanger van ons grootste wonder. Onze zoon Renzo is op vrijdag 13 november 2020 geboren. Midden in de corona periode… Dat was soms moeilijk, maar soms ook fijn. Heerlijk in je eigen bubbel zitten met je kleintje, maar hebben hierdoor ook stukjes gemist. Zoals de eerste echo mocht mijn man niet mee naar binnen en hebben wij dus niet samen kunnen delen. Ook verder in de zwangerschap waren er momenten dat hij er niet bij mocht zijn. Stress over stel dat mijn man of ik corona zouden hebben tijdens de bevalling. Hij zou er dan niet bij mogen zijn. Gelukkig bleek dat voor ons beiden niet het geval.

Tijdens de bevalling had ik een geboortefotograaf en dat betekende dat wij verder geen bezoek mochten ontvangen. Er mochten namelijk maar twee mensen per dag komen. Mijn man werd als één geteld en de geboortefotograaf was de tweede. Ontzettend gek dat de vader van het kind wordt meegeteld.

Ik wist van tevoren dat ik vierentwintig uur moest blijven i.v.m. de medicijnen die ik heb moeten slikken tijdens de zwangerschap. Mijn moeder mocht eigenlijk niet langskomen, maar de medewerkers hadden de geboortefotograaf niet gezien op de kraamafdeling. Dus mocht mijn moeder toch langskomen. Hier maakte we natuurlijk meteen gebruik van en was zo ontzettend fijn om de eerste momenten met mijn moeder te delen.

Maar er waren ook fijne momenten aan de corona periode door lang in je eigen bubbel te zitten. Niet te veel mensen op kraamvisite te laten komen. Vooral mensen waarover je twijfelt of je ze normaal gesproken op kraamvisite laat komen. Daar kon je nu makkelijker een reden aangeven.

We zaten heerlijk in onze bubbel en leefde op de welk bekende blauwe wolk. Wij genoten volop van alle eerste keren van Renzo evenals ons als papa en mama. Onwerkelijk dat wij ons papa en mama mochten noemen van dit grote wonder. Zo ontzettend dankbaar waardoor wij ook volop genoten.

Renzo was zeven maanden toen onze wereld op de een op andere dag op zijn kop kwam te staan. Van onze hoogste piek gingen wij naar ons diepste dal. Mijn man had in juni zijn jaarlijkse scan. Hij moet dan ook altijd bloedprikken en dat ging niet vlekkeloos. Dus toen hij een gemiste oproep van het ziekenhuis had de dag erna. Hoopte wij dat dat het was. Maar toen hij hoorde dat de arts hem zelf had proberen te bellen, wist hij dat het niet goed was.

Ik weet nog dat hij mij belde. Ik was bij mijn ouders om ons zoontje Renzo te brengen. Ik had avonddienst en wilde net gaan om te gaan werken. Vreemd dat mijn man mij belde terwijl aan het werk was. Ik neem nietsvermoedend op en vraagt of ik even wil gaan zitten. Hij vertelt dat hij een gemiste oproep van het ziekenhuis had en gebeld heeft. Het is niet goed… Ik begon heel hard te huilen en zei ‘niet weer, niet nu’…

Mijn man kwam vanuit zijn werk naar mijn ouders. We hebben samen gehuild en zijn samen naar zijn ouders vertrokken. Hoe ga je hun weer vertellen dat hun zoon ziek is? Dat de kanker weer terug is. Het was fijn gesprek, met veel verdriet, angst maar ook kracht om hier tegen te vechten.

De dag erna moesten wij ons in het ziekenhuis melden en zouden horen in welke achtbaan wij terechtkwamen.