Deel 4: Hoe onze nachtmerrie verder ging

In de ochtend van 28 november beginnen ze meteen met DE test. Ik ben meer zenuwachtiger dan anders. De verpleegkundigen nemen om de zoveel tijd bloed af. Hierin kunnen ze de waardes van het CO2 in het bloed zien (deze was bij voorgaande testen te hoog). Ze blijven haar monitoren. De uren tikken langzaam voorbij. De artsen blijven voorzichtig hoop houden dat vandaag dan de dag is, maar laten niet veel merken aan ons. De waardes blijven, gelukkig, binnen de marges. Dan krijgen wij in de middag het verlossende antwoord: Om 17 uur gaat de operatie plaats vinden om de canules eruit te halen. Wij zijn zo opgelucht dat het dan nu eindelijk zover is. Wat is onze meid toch sterk!! In plaats van de gemiddelde 10 dagen, heeft ze er 24 dagen aangelegen. 24 dagen dat wij haar niet vast konden houden. 24 dagen dat wij een deel van haar gezicht niet konden zien (door de grote plakkers op haar gezicht). 24 dagen van onzekerheid op interne bloedingen. 24 dagen de vraag of ze het zou overleven.

Het is iets voor 17 uur. Verschillende specialisten, artsen en de chirurg druppelen haar kamer op. Wij geven haar nog een dikke knuffel en fluisteren in haar oor, met tranen in onze ogen, dat wij heel veel van haar houden. Daarna is het wachten weer begonnen. Het blijft spannend. De risico scenario's blijven in onze gedachten afspelen. Na een paar uur worden wij opgehaald door de verpleegkundige om naar onze meid te gaan. Daar ligt ze dan, onze prachtige meid. Zo blij om haar mooie gezichtje weer te kunnen zien. Het is zo ontzettend fijn om haar aan te raken zonder dat er een alarm afgaat. Tegelijkertijd zijn de eerste 24 uur ook heel spannend. Gaat ze het wel redden zonder? Als haar dit niet lukt, moet ze weer terug aan de ECMO, maar ze is zo sterk, dit kan ze! Helaas krijgt ze, na een aantal uur, toch weer koorts. De artsen kunnen niet vinden waar het vandaan komt. Ze leggen haar weer onder een koeldeken. Die nacht deden wij geen oog dicht. Met onze gedachtes alleen bij haar. 

In de ochtend horen wij dat de koorts stabiel is/licht gedaald. Ze doet het, in haar positie, heel goed. Wat zijn wij trots op haar. Ze ligt helaas nog wel aan de beademing, omdat ze nog steeds heel ziek is. Wij missen haar zo erg! Maar dit voelt wel als een stapje dichterbij om haar weer te zien ontwaken. 

Dezelfde ochtend mag ze terug verhuisd worden naar de KinderIC. Wij tellen de uren weer af naar 17 uur, dan zijn de eerste 24 uur voorbij. De artsen zijn tevreden met wat onze meid laat zien. Ze hoeft niet opnieuw aan de ECMO.

Ondertussen gaat het leven van onze andere 2 meiden ook door. Het is immers Sinterklaas en daar horen cadeautjes bij. Wij vieren dit met ons viertjes bij het Ronald McDonaldhuis. Zo fijn dat dit door kan gaan voor de 2 meiden, maar zo confronterend dat wij niet compleet zijn. Het idee dat wij nu zoveel moeten missen uit hun leven is zo verdrietig. Gelukkig hebben ze een lieve opa, oma, tante en oom die ons overspoelen met filmpjes van onze lieverds. 

Binnenkort deel 5