Deel 1: 5 jaar later, een onverwacht vervolg

In 2019 is onze oudste zoon geboren. Hij had een megablaas in de zwangerschap, en in ditzelfde jaar heb ik ons hele verhaal in blogs online gezet.

De jaren daarna hadden we af en toe nog een update. Zo heeft hij aan zijn linkernier een operatie gehad toen hij 10 maanden oud was. Zijn rechternier was aan de beurt rond zijn 3e verjaardag. Voor ons kleine ingrepen als je weet waar wij tijdens de zwangerschap op voorbereid waren.

Verdere reguliere controles verliepen soepel. Ietwat afname van de nierstuwingen. Verder is het een jongen die prima ontwikkeld.

Onze focus lag niet meer dagelijks op zijn gezondheid, want die was verder goed. In januari 2023, vlak voor zijn 4e verjaardag, werd Julan zelfs zindelijk. In de zwangerschap was ons verteld dat dit waarschijnlijk niet zou lukken op deze leeftijd. Ha! Zie je nou wel, we hebben al zo vaak het tegendeel bewezen! 

De medische zorgen om Julan zijn situatie zakken steeds verder naar de achtergrond. En in de tussentijd gaat het leven door. Julan is ons eerste kind, maar de wens voor een groter gezin bestond bij ons beiden. Genetisch zijn wij op van alles getest, en Julan zijn aandoening is een gevalletje 'pech', het zou voor eventuele andere kinderen dus geen nadelige gevolgen moeten hebben. In 2020 kreeg Julan al een broertje, Odin. En in augustus 2023, een jaar nadat ons 3e zoontje in de zwangerschap was overleden, mochten we ook nog een zusje verwelkomen in ons gezin. Zowel Julan als Odin waren (en zijn nog altijd) heel blij met hun zusje Tess. 

De zwangerschap van Tess vond ik verschrikkelijk, door het eerdere verlies van Devi in 2022. Maar zodra ze eindelijk geboren was, kwam alles in rustiger vaarwater. De jongens waren super lief, mijn mentale toestand verbeterde, en alles was zoals het moest zijn. 

Eindelijk ging alles goed. Tess deed het goed. Odin veranderde in een hele lieve grote broer, en tegelijkertijd een ettertje. Maar dat hoort er bij als je 3,5 jaar oud bent. Nog een halfjaartje tot de basisschool waar hij al zo klaar voor was. En Julan groeide uit tot een heel groot kind, die zoveel sprongen vooruit maakte sinds hij naar school ging, en steeds meer ging begrijpen.

Het zindelijk zijn bij Julan ging ook heel goed. Eigenlijk zonder ongelukjes. Hij kondigde zijn toiletbezoek ook altijd aan met "mamaaa ik moet plassen!!" Waarop ik dan standaard terug riep "ja oke, dan moet je gaan!" Een vast riedeltje, die we stiekem steeds vaker gingen herhalen. Zo vaak, dat mijn antwoord langzamerhand veranderde in "alweer!!??".

Omdat ik het vermoeden had dat Julan veel te vaak ging plassen, heb ik het eens aan zijn juffen gevraagd. Julan was immers ons eerste, en op dat moment enige, kind die zindelijk was. Geen vergelijkingsmateriaal, dus wat is normaal op deze leeftijd? Maar ook zijn juffen gaven aan dat hij aanzienlijk vaker naar het toilet ging dan zijn klasgenoten 

Januari 2024 heb ik daarom via e-consult een berichtje gestuurd naar de kinderarts in Veldhoven. De eerstvolgende reguliere controle zou pas in mei zijn, en mijn onderbuikgevoel begon steeds meer op te spelen. En ik weet inmiddels dat ik dat gevoel nooit moet negeren, want eigenlijk heeft het altijd gelijk en is er dan ook echt iets aan de hand.

Ze vroegen ons een plasdagboek bij te houden, en de controle werd daarna al snel vervroegd ingepland. Op dat moment hadden we nog géén idee hoeveel ziekenhuisbezoekjes hierna nog zouden volgen..