De onderzoeken in het UMC, de dag van de waarheid!

Nadat er op de dag van kerstavond ons werd verteld dat ik baarmoederhalskanker heb, word je meteen doorverwezen naar een gespecialiseerd ziekenhuis. Dat was erg fijn, je gaat geholpen worden! Het telefoontje van het UMC kwam dan ook echt binnen, mevrouw u heeft aanstaande dinsdag al een afspraak bij ons staan. Ik zal even de planning met u doorlopen. Daar stonden we dan bij het pompstation aan te horen wat de planning zou zijn. De assistente begint haar verhaal; U komt binnen, u meld zich aan loopt door de gang neemt de lift naar boven 5de verdieping en verder was ik alles alweer vergeten en hoorde ik niks meer. U krijgt eerst een echo om te zien of we nog meer afwijkingen kunnen zien, daarna zullen wij u lichaam controleren op opgezette lymfeklieren. Daarna zal de oncoloog en arts in opleiding met de eendenbek naar de tumor kijken en voelen. Dit zal rectaal en vaginaal gebeuren, hoor ik dat nou goed? Rectaal? Ik kijk angstig opzei waar mijn partner zit. Daarna zullen wij een gesprek met u voeren in wat voor stadium u zit en zal u ook nog een MRI scan krijgen voor eventuele uitzaaiingen. Op dit moment zit de MRI scans vol, en zullen wij u later bellen om een datum en tijdstip door te geven. En weer kwam het binnen, huilend zat ik in de auto, waarop mijn partner zegt dit kunnen wij! Wij gaan hier samen doorheen! 

Op eerste kerstdag zouden we ondanks het slechte nieuws dit bij mijn ouders gaan vieren, we gunnen een mooie kerst voor de kinderen! Wij komen hier wel door. Nog voor dat we naar mijn ouders zouden gaan zagen we het verslag van de Patholoog online staan hierin stond (lymf-) angio invasie niet aanwezig, dit betekend dat er uit de biopt gedacht word dat er geen uitzaaiingen zouden zijn. Toch een klein beetje opgeluchter konden we kerst gaan vieren. Met natuurlijk een heel dubbel gevoel, maar de kinderen vonden het een geweldige kerst!De dagen kropen langzaam voorbij, de stress werd steeds heviger en de dag voor dat we naar het ziekenhuis moesten gaan werd het me teveel. Ik heb mijn ouders op gebeld of ik daar naar toe mocht komen en ben letterlijk het huis uit gevlucht. Ik reed in de auto en zag een bus aankomen, in een flits dacht ik zal ik me auto ervoor gooien dan ben ik even van alle ellende af. Achteraf zo dom! Maar je weet even geen uitweg meer. Ik moest nog een klein stukje rijden tot me telefoon ging, het was de huisarts om te vragen hoe het met me ging. Hij kon me niet op een beter tijdstip bellen. Ik was helemaal overstuur en heb de auto ergens langs de kant gezet om rustig met hem te praten. Hij gaf me woorden waar ik iets mee kon, en ik werd iets rustiger. Ik heb wat kunnen praten bij me ouders, en ben later weer rustig naar huis gereden. 

De dag! Alle onderzoeken ellende en iets waar je liever hard voor wegrent! Mijn moeder kwam bij ons thuis oppassen en wij gingen richting het UMC, ik had even een oxazepam genomen om iets te kalmeren. De zenuwen gierde door mijn lijf. Ik moest mij eerst inschrijven want ik was nog nooit in dat ziekenhuis geweest! Daarna begon de rollercoaster, op naar verdieping 5 naar de afdeling Oncologie. Onwerkelijk zie ik het bordje Oncologie, is dit echt? Ik knijp even in me arm en helaas is het geen droom. Mijn partner word steeds zenuwachtiger en ook hij vind het moeilijk worden. Eerst stond er een echo gepland, wat een lieve vrouw! Inwendig en daarna uitwendig de echo, en ze gaf al gauw aan de biopt wijst uit dat je kanker hebt, maar de echo is prachtig! Je eierstokken, baarmoeder en baarmoederhals/mond zien er heel mooi uit! Ik zie geen afwijkingen verder. Wat een geruststelling zeg! 

Door naar de volgende wachtkamer, dit zou ook wel heel spannend worden wat dit zou het gesprek zijn met de gynaecoloog/oncoloog met allerlei onderzoeken. Eerst luisteren ze mij verhaal aan, ik word zenuwachtig ik begin steeds meer te praten. Ze typt het verhaal met mij mee en weet voldoende. Ik mag me uitkleden, eerst de bovenkant. Ze controleren al mijn lymfeklieren, omdat baarmoederhalskanker eerst uitzaait naar de lymfeklieren. Check✔ deze zijn voor zover ze kunnen voelen helemaal goed! Dan komen er nog meer mensen, gespecialiseerde mensen op het gebied van gynaecologische kanker. Ik heb de bovenkant inmiddels aangekleed, en nu mag ik in die oh zo vervelende stoel gaan liggen met de onderkant bloot. Daar staan dan 3 mensen om je heen, ach ik laat het allemaal maar gebeuren! Ze zijn er om mij te helpen. De eendenbek word gebruikt en er word naar de tumor gekeken, ook voelen ze rectaal naar de ophangbanden en eventuele uitzaaiingen. Uit paniek vraag ik aan de meneer is het goed of slecht? Hij moest een klein beetje lachen, en zei doe maar rustig we gaan er zo over praten. 

Ik mag me weer aankleden en ga bij mijn partner zitten, hij heeft goed nieuws! Voor zover je het goed nieuws kan noemen natuurlijk want je bent natuurlijk kankerpatiënt. De tumor zoals ik het beoordeeld hebt is het 1 cm en alleen op de baarmoedermond! En ik voel geen uitzaaiingen. Maar dit moet een MRI scan uitwijzen. Je zit in het eerste stadium. Ze vroegen mij direct of ik nog een kinderwens had, nee wij zijn compleet en gezegend met 3 kinderen! Dan zullen wij een zware operatie bij u gaan uitvoeren, we halen de baarmoeder, baarmoederhals, baarmoedermond en lymfeklieren weg. Oef wat heftig! Maar de tumor moet er in mijn ogen zo snel mogelijk uit! Als laatste gaf die wel aan, we moeten kijken of er uitzaaiingen zijn, anders zal het behandelplan wel iets uitgebreider gaan worden. 

Het gesprek was fijn, fijne artsen en ze leven echt met je mee! Daarna ging de verpleegster met je mee, ze legde alles nog even uit en als we vragen hadden mochten wij deze stellen. Ze kwam met een heel boekwerk aan, met folders en legde ons uit dat ik nu in het kanker register sta. Wat?! Door een kleine tumor van 1cm ben ik kankerpatiënt en word het overal gemeld? Het voelt echt of je een stempel op je naam gedrukt word. 

We hadden nog wat tijd over voordat ik onder de MRI scan moest, we besloten wat te gaan eten. We zagen een restaurant en hebben wat lekkers gehaald. De tijd ging best snel, je word geleefd. Toen was het wachten op de MRI scan, ik kreeg een formulier om in te vullen. Ben je claustrofobisch? Ik vink Nee aan✔! Ik denk zit zal wel mee vallen. Ik werd geroepen uit de wachtkamer, ik kreeg een infuus voor het contrastvloeistof en stelde wat vragen. Ik werd op een tafel gelegd met oorddopjes en daarover heen een koptelefoon. Ik lag comfortabel tot ik de tunnel in ging, meneer vroeg om het licht uit te doen? Nee laat maar aan ik kreeg het al zo benauwd. Een koker waar je zelf niet uit kan voor je gevoel. Me hart hoorde ik bonken in mijn lichaam zo hard. De MRI scan zou 25 minuten duren. Ik probeerde aan leuke dingen te denken, maar mijn slechte gevoelens kwamen naar boven. Ik hield het redelijk goed vol, maar toen werd ik eruit geschoven om nog wat contrastvloeistof in te spuiten en een middel om de darmen tijdelijk stil te leggen. Ik proefde de smaak in mijn keel, en werd de koker weer ingeschoven voor de laatste 2 minuten. Wat er toen door me heen ging? Ik had paniek, ik werd misselijk en drukte zo hard als ik kon in het pompje meerdere keren. Ik begon te spugen voelde mij machteloos. Ze trokken me eruit, legde mij op me zij en ik spuugde nog even verder. Kreeg een glaasje water en moest echt de laatste paar minuten even doorzetten. Klaar! Klaar met de MRI! Nu nog door naar het bloedprikken en dan zouden we lekker naar huis kunnen. 

Het was een heftige dag van 11 tot 4 uur aan onderzoeken, maar alles voor het goede doel!